Número total de visualizações de páginas

segunda-feira, dezembro 28, 2009

Restos e sombras

Foto de Xebe d´Afrei

Remata o ano; xa caeron a maioría das follas cos últimos temporais, xa recibimos unha tonelada de bos desexos e imos facendo o balance, como sen querelo, e apuntando propósitos para a nova xeira.

O ano que remata empezaba para min coa maior das incertezas: un naufraxio e a desolación dos restos esparexidos na area, atacados de salitre, practicamente inservíbeis.

Pero non.

Non se pode dar por vencida unha ao primeiro embate. Buscar auga era crucial. Onde hai auga hai froitos para comer e animais que cazar. Fíxenme cazadora e fruticultora. Devorei todo canto caía tremente nas miñas mans.

E aquí me tedes.

Teño que varrer os últimos restos para facer esterco.
O ano que vén, tamén quero vivir.

sexta-feira, dezembro 18, 2009

Un libro imprescindíbel; unha mirada independente

Desde que caeu nas miñas mans As novelas da memoria non deixou nin un momento de facerme pensar e tomar notas e de novo pensar. Memoria, espectros, traumas agachados ou compartidos na máis estrita intimidade. As historias que moitos levamos dentro remexéndose nerviosas, pulando por saír á luz, como saen as osamentas das foxas escavadas.

A min nunca se me ocultou que houbera República nin Guerra Civil, nin represión nin fame, nin dor, nin medo. Nunca de portas a dentro da miña casa, si de portas a fóra. Non lembro nin unha soa alusión na miña vida escolar, nin un só comentario nos xornais, nin un documental na TV ata hai moi poucos anos. De repente a memoria rebentoulle a algúns na cara e miraron para outro lado, facendo que non vían. Pero unha cousa son os espectros, cousa desprezábel desde o punto de vista científico, e outra os restos humanos con sinais de violencia que van aparecendo teimudamente. Esta evidencia obriga, loxicamente, a que moitos adapten o seu discurso: "si é certo, pero de que vale remexer no que pasou hai tantos anos?"

Vale, claro que vale, é unha mínima reparación, unha necesidade diría que hixiénica que o sistema político español, que toda a sociedade actual, construída sobre o aniquilamento de moitos e a dor e a humillación dos que lles sobreviviron, ten pendente. Por iso non é nada estraño que o que o discurso oficial ignorou ou minimizou tanto tempo buscase vías de saída alternativas na literatura, un xeito tan válido coma outro calquera, segundo Thompson, para achegarse á historia. As novelas da memoria son a marca dun tempo épico e bárbaro que moitos vivimos a través da voz dos que nos precederon.

quarta-feira, dezembro 16, 2009

Para Clarice Lispector

Impoñíame moito respecto este post que che mando ao aire, Clarice, pero hoxe vai en arroiada despois de ler de novo e outra vez un dos teus libros.
Dubidei na imaxe que ilustrase estas palabras. Ti sempre namorando desde as fotografías coa túa mirada profunda, mesmo de ollos pechados. Gustoume esta, captada por unha cámara fotográfica que se foi achegando silenciosamente sen o teu permiso, dunha Clarice inmersa no traballo de escribir, coa fiestra do seu particular cuarto de seu aberta a un patio interior.
É unha cousa incríbel, Clarice, ti e as imaxes e textos que nos deixaches: "nasci na Russia mas nunca quis ser outra coisa que brasileira", algo así lle escribiches ao presidente Getúlio Vargas. Eras unha rapariga decidida e querías o pasaporte brasileiro. E escribías e escribías aquelas páxinas desacougantes, mesmo viaxando sen parar, mesmo cos teus fillos en brazos, pola noite, de madrugada.
Deberon de advertirche que as tús novelas vendíanse mal e o negocio é o negocio e a literatura vén sendo unha mercancía coma outra calquera. En todo caso non era o teu problema, ti bastante tiñas con enfrontarte a peito nu coa escritura, todos os días, cada madrugada. Nalgunhas fotos advírtese a ollada cansada, as olleiras indisimuladas baixo a maquillaxe porque cada vez que collías a pluma ou a máquina de escribir era para viaxar a lugares de ti mesma que nin imaxinabas – “Tenho medo de escrever. É tão perigoso. Quem tentou, sabe. Perigo de mexer no que está oculto – e o mundo não está à tona, está oculto em suas raízes submersas em profundidades do mar. Para escrever tenho que me colocar no vazio. Nesse vazio terrivelmente perigoso: dele arranco sangue. Sou um escritor que tem medo da cilada das palavras: as palavra que digo escondem outras – quais? Talvez as diga. Escrever é uma pedra lançada no poço fundo.” –Ou si, imaxinábalo, por iso tiñas que escribir, muller atrevida. A escritura é un cuarto baleiro e violentamente iluminado, "O quarto era o oposto do que eu criara em minha casa, o oposto da suave beleza que resultara do meu talento de arrumar, de meu talento de viver, o oposto de minha ironia serena, de minha doce e isenta ironia: era uma violentação das minhas aspas que faciam de mim uma citação de mim. O quarto era o retrato de um estômago vazio./ E nada ali fora feito por mim. No resto da casa o sol se filtrava de fora para dentro, raio ameno por raio ameno, resultado do jogo duplo de cortinas pesadas e leves. Mas ali o sol não parecia vir de fora para dentro: lá era o proprio lugar do sol, fixado e inmóvel numa dureza de luz como se nem de noite o quarto fechasse pálpebra." A escritura é un parque solitario dunha vitalidade amoral e orxiástica, ou Clarice?, e ti sempre tiveches certa tendencia a ese tipo de revelacións en momentos únicos, verdadeiras epifanías coas que nos abrumas: "As árvores estavam carregadas, o mundo era tão rico que apodrecia. Quando Ana pensou que havia crianças e homens grandes com fome, a náusea subiu-lhe á garganta, como se ela estivesse grávida e abandonada. A moral do Jardim era outra". A moral da natureza non ten nada que ver coas leis humanas, é neutra, "é planctum lutando, e a grande neutralidade viva lutando. Assim como a vida na barata pressa pela cintura./O medo que eu sempre tive do silêncio com que a vida se faz. Medo do neutro. O neutro era a minha raiz mais profunda e mais viva – eu olhei a barata e sabia. (...) No entanto ei-la, a barata neutra, sem nome de dor ou de amor. Sua única diferenciação de vida é que ela devia ser macho ou fêmea. Eu só a pensara como fêmea, pois o que é esmagado pela cintura é fêmea."

quinta-feira, dezembro 10, 2009

Distorsión

Foto de Xebe d´Afrei

Desde que o coñecera toda a súa vida anterior parecíalle nebulosa e sen graza ningunha. O momento cero marcábao aquel instante en que ela tivo o valor de retrucarlle unha opinión que el acababa de expresar con autoridade. El desviara apenas os ollos nun xesto de desdén e seguiu falando sen prestarlle máis atención. A partir dese momento sentiu a estraña necesidade de ser merecente dunha mirada de aprobación ou de disgusto, de calquera emoción nítida máis alá da friísima indiferenza.

Era teimuda e buscou todas as posibilidades de intersección. Ao principio seguiu contradicíndoo. Logo, despois de ter estudado a conciencia as variantes do seu discurso, matizouno suavemente. Acabou dándolle a razón e ese día recibiu unha mirada cálida que a colleu desarmada e coa melena ao vento.

Xa non houbo máis posibilidade de diverxencia: a súa visión do mundo virou radicalmente para acomodarse á necesidade que tiña daquela mirada. Ás veces tiña que violentar a súa lóxica e os seus sentimentos, retorcer o seu sistema de defensa, estirar, engruñar, esgazar. Axiña veu a inseguridade, a espera cautelosa a que el falase antes, a búsqueda ansiosa da súa aprobación despois de apoialo con argumentos de pé de banco. Nunca era suficiente e cada vez se sentía máis pequena e indefensa.

Moitos anos despois de que a deixase, aínda seguía imperando nos seus soños.

quarta-feira, dezembro 09, 2009

O feisbú e mais eu: crónica dun desencontro



Nos últimos días levo recibidas varias mensaxes –varias non quere dicir unha chea delas– desde o feisbú, algunhas solicitándome amizade e outras preguntándome pola miña prolongada ausencia de foros, galerías de imaxes, post propios e comentarios nos post alleos.

Que non conteste a ningunha non é soberbia, é só que o feisbú tenme desde hai dous meses marxinada do sistema, de tal maneira que podo recibir mensaxes no meu correo electrónico pero non abrilas na miña páxina nin tampouco contestalas. Do mesmo xeito tampouco podo poñer post nin comentarios nin, o que é máis grave, borrarme dunha vez do sistema. Así é que quedei como conxelada e o meu sorriso da foto de perfil vaise pouco a pouco torcendo, como se pode aprezar.

"Que farías ti para que te botaran?" preguntaredes. "Nada en absoluto", aseguro eu. O que boto en falta, porque penso que teño dereito, é saber por que fun condenada ao ostracismo e, paradoxalmente, pendurada nas súas redes a perpetuidade.

Ceibádeme xa, secuestradores do feisbú!

segunda-feira, dezembro 07, 2009

Bravissima, Patrizia


O alegato anti Berlusconi deseñado por Patrizia d´Addaro poida que sexa o principio do fin da rutilante carreira do cavalieri. E vou defender tan aventurada hipótese por unha razón única, pero importante: ela foi a única capaz de adiviñar o punto de partida xusto, atacalo desde a mesma mentalidade que el representa e que, seguramente ela, como a maioría dos italianos, comparte.
Aquí non se cuestiona que o todopoderoso respecte ou non as leis da República e as do Mercado. Tampouco se acata máis ou menos os Dez Mandamentos. Non entra en cuestión a súa estética de chulo macarrónico nin o seu desdén machista e racista, intolerábel nos tempos que vivimos. Non, non, trátase do honor: o cavalieri enganou á dama menesterosa, que á súa vez loitaba polo honos da súa familia, causa sempre encomiábel, e non lle entregou o que prometera.
Que lle custaba a el facer que se lle tramitase a concesión dunha "casa rural", aínda que fose con cargo aos presupostos públicos, era para tanto? Sempre os cabaleiros ben nacidos recompensaron ás súas amantes cunha mercería, como mínimo, cunha xoia importante, se o diñeiro negro era dabondo, enfín, cun presente que resarcira á muller do noxo do sexo non desexado. Berlusconi pagou a tarifa mínima, sendo el tan rico, e defraudou as expectativas xustísimas de d´Adddario.
O cavalieri é cutre, é falso e esquece o que lle convén, vai haber que desmontalo do cabalo.

domingo, dezembro 06, 2009

A caixa dos fíos

Foto de Xebe d´Afrei

A miña nai ten sensibilidade de artista: é rebelde, sensíbel e ten unhas mans marabillosas. A súa arte nunca chegou aos museos pero creou primorosas pezas téxtiles que encheron de beleza a sobria cotidianeidade da familia. Os embozos das sabas e as fundas das almofadas da miña infancia eran un primor de colorido en arabescos florais. Tamén bordaba en branco, ás veces combinándoo con gris naqueles xogos de cama que ela consideraba de maior finura, diminutas e apretadas floriñas gornecendo unhas letras moi rebirichadas.
A caixa dos fíos era un dos meus pasatempos favoritos. Madeixas de moitas cores en diferentes tonalidades con nome suxerente: amarelo, ocre, alaranxado, color lume, encarnado, castaño, verde musgo, verde piñeiro, violeta, salmón, rosa claro, máis claro aínda... mmmm... os rosas son un mundo, e a gama dos amarelos aos vermellos outro. E que me dicides dos azuis? Do celeste ao ultravioleta, unha ducia de madeixas, polo menos.
Series de madeixas graduadas en tonalidades. Series de madeixas de cores opostas. Parellas e tríos de colores ao chou, acendéndose ou atenuándose mutuamente: pura maxia.
As cores íanme axudando a percibir o mundo e logo clasificaba o que vía de acordo coas regras da caixa, porque a caixa era a Normativa das Cousas Bonitas.
Dicídeme cantas madeixas farían falta para bordar este ceo.


Camiño adiante

Foto de Xebe d´Afrei

A túa pel, superficie lisa, non garda o paso dos meus dedos, cousa que non deixa de sorprenderme.
A herba gárdao, a area tamén.
Mesmo os cantos rodados se descolocan ao meu paso.
A túa pel, en cambio, con ser tan delicada, non sofre o desgaste do meu peso, a crispación das miñas uñas, a raspadura das miñas escamas.
Esfórzome, iso é certo, pero hai tantas cousas potencialmente perigosas en min...
Hai días en que, deslizándome nese manto humano, pregúntome se é posíbel evitar a erosión do amor.
Por favor, non me volvas pedir que che rañe o lombo.

quarta-feira, dezembro 02, 2009

Cambio de aceite


Onte sentinme ben. Moi ben. O mundo enteiro regalábame sorrisos, almanaques, bolígrafos e chaveiros e eu apañaba e apañaba incrédula e satisfeita. No banco retirei XXXX eurazos e déronme un almanaque en galego (nin sequera en bilingüe, tedes que crelo). Pero o que culminou a miña felicidade de onte foi a homenaxe que recibín no taller mecánico:

O meu coche elevábase no mecanismo tesoira hidráulico mostrando a barriga mentres o 2º de abordo dispoñía entre o bruar dos motores dos camións a súa posta a punto:
Míralle a este coche os niveis, filtros e rexistros– indícalle ao operario estrela; detense e sorrime antes de rematar– para que ande correcta esta muller.
Eu sentíame realmente ben a pé de obra vendo toda a operación. Falábamos berrando e non tiña nada de violento: fluxo de camións, gasolina ou gasoil, disposición das tripas do motor: –Para chegar ao filtro do aire hai que desmontar isto todo, ves?
BBBRRRRRRRRRRBBBBBRBRRBRBRBRBRBR
–Vou ter que poñer unha sala de espera, verdade?, con sofás e revistas.
BRRRRRRRRMMMMMMM
–Estou moi entretida.

O almanaque era de cachorriños nunha cesta de froita, os bolígrafos imitación pilot parecéronme moi prácticos, e o chaveiro, unha peza realmente fina dentro dunha caixiña en leito de veludo negro, chegoume dereitiño ao corazón.

quinta-feira, novembro 26, 2009

Vostedes desculparán...


... este lapsus de entradas, pero estou pelexándome co mundo e non dou feito. En que vai dar isto? Non o sei e se cadra é o de menos; o importante é non renderse antes de presentar batalla. Despois de todo, pouca xente se decata do difícil que é, ás veces, pisar unha formiguiña.

terça-feira, novembro 17, 2009

Rastreando a arquipegada


Foto de Xebe d´Afrei


E eu comparábame aos palimpsestos; saboreaba a ledicia do sabio que, por baixo das escrituras máis recentes, descobre nun mesmo papel un texto moi antigo, infinitamente máis valioso. Cal era este texto oculto? Para lelo, acaso non cumpría, antes de nada, borrar os textos recentes?

A. Gide

quarta-feira, novembro 11, 2009

Onde estás, eu?

Foto de Xebe d´Afrei

Que pouco me durou aquela emoción de terte, suxeito e ben suxeito entre as miñas mans, eu, materia fluída parida con dor e pensamentos. Agora pregúntome se foi todo unha ilusión miña, un soño, a lembranza dun conto que algunha vez me contaron: "tes que esforzarte e o teu eu emerxerá de ti e darache sentido, voz que retumbe baixo as bóvedas e capacidade de representación". E a min parecíame iso tan lóxico, tan absolutamente luz, que me volvín avelaíña e dei voltas e voltas arredor, toupeneando. Voltas e voltas que me emborracharon de logos: pensei e escribín e estaba disposta a asaltar as tribunas baixo as bóvedas a peito nu.

Estaba disposta, pero xa non te atopo, eu, eu, eeeeEEEEEEUUUUUuuuuuu...?

terça-feira, novembro 10, 2009

Dama de xeo

Dama do lago? Non. Dama das camelias? Que va! Dama de Elche? Boh-boh! Dama, dama, dama boba? Como que boba? Boba será ...

Dama de noite, dama de compañía? What? Como te atreves? Primeira dama? Quita, quita! Dama de ferro? MMmmmmm... Dama de Shanghai. Nadiña.

Belle dame sans merci, grazas as que ela ten, miña señor, miña dama de xeo.

sábado, novembro 07, 2009

Sentido práctico

Foto de Xebe d´Afrei

–Non sei se sabes que deixei a S.
–Sorpréndesme.
–Xa ves.
–Aquela noite parecía que as estrelas brillaban para vós.
–Aquela noite non quería decatarme de que non tiñamos futuro. Tiven a precaución de pechar todas as voces que mo advertían nun tarro ao baleiro; sen osíxeno esmorecen. Si, foi unha noite fermosa!
–Non sempre se ven estrelas.
–Escoita, non estou nada ben, todo aquilo afectoume moito. Máis do que pensaba, máis do que el estaba disposto a aceptar. Iso non me gustou e, aproveitando que tiña que volver coa terapia, díxenme: agora é o momento.
–Entendín ben? Aproveitando que estabas mal, un pouquiño peor non se notaría?
–Exactamente, total... xa non vía estrelas.

sexta-feira, novembro 06, 2009

Batalla perdida


Foto de Xebe d´Afrei

Cando recibiu a chamada e escoitou a súa voz extremadamente suave soubo que tiña a batalla perdida: era capaz de falar media hora seguida naquel ton amábel e envolvente facendo un demorado percorrido polos antecedentes, resultantes e consecuentes para pouco a pouco ir picando de aquí e de alí as conclusións inapelábeis, e ás veces facíaa rir e ás veces poñíaa seria, e dáballe á cabeza, pero cando se decidía a protestar xa a marea das súas palabras a arrastrara a algunha praia agradábel e sentía como unha caricia do sol no lombo e logo xa lle dicía que si, si, e el aproveitaba para arrincarlle un gurgullar de risa e rían xuntos e quedaban calados. Dime, dime ti, non eu, cóntame algo, pouco máis hai que contar, pois logo... e recapitulaba, tiña tanta forza que volvía a empezar, resumindo ou ampliando, tanto daba: se posuía o vento que movía palabras, a máquina que lles daba a razón, a capacidade de ocupar a súa mente e selar os seus beizos, o sol que lle quentase as pernas e a marea que a asulagase.

domingo, novembro 01, 2009

Chupópteros



A pregunta é, que interpretación lle damos ao resucitado tema do vampirismo que inza a literatura e a imaxinería dos produtos culturais dirixidos a adolescentes?
Estamos diante dunha reacción conservadora ante a sexualidade activa das mulleres modernas? Ou temos que interpretalo como expresión de tendencias sexuais sádico-masoquistas para consumo de todos os públicos?

Caricias inquietantes

Xa comentamos como o tema da nova muller emerxente nas fins do século XIX e principio do XX tiña desconcertados e preocupados á inmensa maioría dos varóns, entre eles moitos intelectuais e artistas que arremeteron con furia contra as pretensións de igualdade e independencia que empezaban a soar con forza desde o movemento feminista. E aí están para comprobalo os textos misóxinos de Nietzsche e de Schopenhauer e de Kierkegaard e a preocupación que rondou a Freud durante toda a súa vida: "que quere unha muller?" ou a alarmada advertencia do pintor Gustave Moreau: "L´intrusion sérieuse de la femme dans l´art serait un désordre sans remède".

No fondo, a certeza de que a orde patriarcal estaba definitivamente esborrallando, infundía un temor que se expresa nas artes con imaxes que asocian o feminino ao inhumano e, polo tanto, irracional: muller-animalizada, criatura dominada polos instintos naturais non domesticados pola cultura, ou muller-demo, aliada das forzas malignas do inferno.

A imaxe coa que se ilustra o post foi feita por Fernand Khonpff e titúlase A caricia (ou tamén A esfinxe ou A arte) en 1896 e representa a un Edipo adolescente e de aspecto andróxino e unha rara Esfinxe con aspecto de leopardo. Como sabemos, o xove Edipo –representante do masculino– ten que enfrontarse á temíbel Esfinxe –representante do poder feminino que se opón ás pretensións do heroe– que impide o paso, estrangulándoos no seu opresivo abrazo e devorándoos, a todos os varóns que pretendan traspasar a súa encrucillada e que non adiviñen os seus enigmas. Edipo, de feito, será o primeiro que logre burlar o poder da Esfinxe, precipitando a súa caída.

A asociación destes conceptos: muller-fera devoradora-gardadora de enigmas para os artistas decadentes fin-de-siécle presenta un indubidábel atractivo pois simboliza á perfección todos os fantasmas que os aterrorizaban e á vez os atraían sen remedio: "symbole de la lutte entre le désir de la domination terrestre et celui de l´abandon á la volupté" segundo se comentou na prensa da época acerca do cadro de Fernand Khonpff, como nos informa Erika Bornay en Las hijas de Lilith, Madrid, Ed. Cátedra.

sexta-feira, outubro 30, 2009

Conto de terror


Foto de Xebe d´Afrei

Ás veces paseando unha atopa cousas así de desacougantes que nos advirten de que o horror está a espreitarnos en calquera esquina, detrás dos valados que beirean os camiños, na horta do veciño, na porta do lado...
Que é o que tornan o espantallo con careta de vella e guantes recheos, a sotana empalada e o burriño de peluxe aforcado?
Non é mil veces máis inaceptábel esta imaxe ca unha familia de corvos merendando as peras? Os corvos actúan en familia?

As demencias en boa medida si.

quinta-feira, outubro 29, 2009

Lecturas ilustradas


Foto de Xebe d´Afrei

-Ensínoche as pernas ata ben arriba se me levas o feixe dos guizos ata a casa. Aceptas?
–Si.
A moza arremangou as faldras ata deixar ver as coxas.
–Gústanche?
–Gústanme moito.
–Pois se queres que chas ensine ata máis arriba tes que darme un bico "naquel sitio".

Antonio tamén aceptou o envite. Arquelia baixou as bragas e ensinoulle o seu repampanudo fandango. O rapaz nunca vira nada así, só albiscara dificilmente algo semellante entre as mulleres da súa familia (a súa nai e a súa tía Ádega, sobre todo, cando de noite acendían unha candea e baixaban da cama para mexar no caneco) e quedou coa boca aberta e os ollos asustados mirando aquilo coma un pasmón.

–E isto non che gusta?

O cativo non sabía que dicir. Estaba atordoado ante aquelas paisaxes.

–É moi fermoso– dixo por fin.
–Pois bícamo.

Dubidou. Era demasiado para el. Pero acabou bicándoa onde ela quería, aínda que con certo reparo. Daquela a muller desabotooulle a petrina e cariñoulle a mingalla. El tremeceu coma un feble xunco...

–Algún día serás un gran mozo, pero hoxe non dás a medida– dixo–. Que pena! Bícame outra vez, anda.

Bicouna no mesmo sitio. Entón Arquelia colleulle a cabeza cunha man e esfregoulle a cara contra a pube uns momentos, marchando seguidamente co feixe na croca sen dicir nada.

Xosé Fernández Ferreiro, Tempo de centeo

sexta-feira, outubro 23, 2009

A liturxia do falo


Na 3ª parte de Sexual Politics, o clásico libro de Kate Millet, analízase a obra de catro escritores: D. H. Lawrence, Henri Miller, Norman Mailer e Jean Genet. Do primeiro deles arrinca cun texto da novela O amante de lady Chatterley que a continuación reproduzo. Os comentarios de Millet acerca da política sexual proposta no texto son moi interesantes, desde logo, pero a min interésanme tamén os vosos.

"–Déixame verte!
El quitou a camisa e permaneceu inmóbil, cos ollos fixos na súa amante. Unha raiola de sol que penetraba pola ventá iluminaba as coxas e o seu fino ventre, e o falo erguíase, escuro e cálido, sobre unha ardente nube de velo dourado. Ela estaba abraiada e asustada.
–Que estraño!– murmurou suavemente–. Que estraño parece! Tan grande, tan moreno e tan seguro de si! Está sempre así?
O home mirou o seu branco e esvelto corpo, e botou a rir. Entre as súas tetiñas agromaba un velo espeso, case negro. Pero no seu baixo ventre unha resplandecente nube roxa ourelaba o seu groso e arqueado falo.
–Que arrogante!– bisbou inquieta–. E que espléndido! Agora comprendo por que sodes tan imperiosos os homes. Pero é verdadeiramente cautivador. Coma se fose outro ser! Inquietante pero fascinador! E apunta cara a min!– Trabou no labio inferior, temerosa e excitada.
El mirou en silencio o seu falo erecto que non se alteraba...
–Unha cona, iso é o que ti buscas. Dille a Lady Jane que desexas unha cona. John Thomas, ti desexas a cona de lady Jane.
–Por favor, non o importunes!– dixo Connie, arrastrándose sobre a cama e rodeando cos seus brazos as finas cadeiras do seu amante. Logo achegouno cara a si, ata que os seus peitos rozaron, abaneando suavemente, a punta do falo tenso e excitado, apañando o seu zume. Apretouse contra el.
-Déitate!– dixo este– Déitate e recíbeme!
Agora tiña apuro."

D. H. Lawrence, O amante de lady Chatterley (1928)

sexta-feira, outubro 16, 2009

Que te confunda o inferno, Lilith!

Para Ana Bande

Lilith, non Eva, foi a primeira muller de Adán, aquel homiño sen moito criterio que sempre se amañaba para botarlle a culpa dos seus erros ao outro, é dicir, á Outra. E din os vellos escritos hebraicos que no se fixo dunha costela del, coma Eva, senón da mesma lama ca el. Este argumento foi suficiente para xamais consentir ser dominada, obrigada, humillada polo seu compañeiro.

Lilith consideraba ofensiva a postura recostada que el lle esixía. "Por que me teño que deitar debaixo de ti?"–preguntaba. Eu tamén fun feita con po, e polo tanto son igual ca ti". Como Adán tratou de obrigala a obedecer pola forza, Lilith, enrabuxada, pronunciou o nome máxico de Deus, elevouse no aire e abandonouno.


Ela tamén quería pracer e sabía que o seu pracer non dependía do del, esa estúpida idea que ás fillas de Eva se nos foi metendo na cabeza. O seu pracer era autónomo e Lilith, a primeira muller, soubo enseguida que a súa vulva, ademais dun burato, tiña un tenro pestelo ao que lle gustaba ser acariciado. Ás fillas de Eva foilles estirpado o pesteliño antes de se faceren mulleres ou, no mellor dos casos, foi ignorado polos seus compañeiros e condenado a ser algo clandestino e pecaminoso que conducía á loucura.

Deus púxose do lado de Adán e esixiulle a Lilith que volvese ao lado do seu esposo e aceptase o seu dominio, mais ela, insolente, riuse na súa cara e botou a andar cara o inferno. A primeira muller tivo a ousadía non só de enfrontarse ao seu home, senón ao Home, a Deus Pai. Unha perdida sen remisión esta Lilith! No Zohar e noutros libros da tradición hebrea non se aforran calificativos denigrantes con ela e, por extensión, coas mulleres que adoptan actitudes tan extremas e contrarias aos intereses do patriarcado: a rameira, a perversa, a falsa e, atención!!!, a negra.

Erika Bornay pensa que a utilización de Lilith por parte dos rabinos débese á necesidade de atopar unha figura feminina á que culpabilizar de todos os males da humanidade desde os primeiros días da creación e, deste xeito, aliviar a responsabilidade excesiva acumulada por Eva, quen, despois de todo, é a nai primixenia e merece só por iso aparecer nos mitos dun xeito un pouco máis respetábel. Neste contexto e neste xogo de oposicións, para redondear a figura, engadíuselle a Lilith a capacidade de facerlles mal ás preñadas e aos neonatos pois, sendo ela estéril, odia todo o que sexa a perpetuación da vida.

Lilith é perigosa porque é bela e seductora, porque non depende dos homes para o seu pracer e non vive lastrada coas cargas da afectividade maternal. O seu corpo é incandescente e fai arder a quen ouse tocalo nunha paixón que pode dexenerar en desatinos e enfermidades. Ela é a femme fatale, a vampiresa que asexa os soños dos homes e destrúe as tranquilas e produtivas familias.

Deus aprendeu a lección e a seguinte muller que fixo, a partir da costela de Adán, foi unha especie de apéndice do home con certa autonomía, mais que nada para que non a tivera que cargar ás costas. Aínda así na cabeleira de Eva, de ningún modo tan esplendorosa coma a de Lilith, Deus deixou ir, ou escapóuselle, algún que outro pelo gallado como logo se virá a demostrar.

sábado, outubro 10, 2009

Había unha vez...

Foto de Xebe d´Afrei


Segundo Vladimir Propp a estrutura dos contos populares baséase nunha trama básica moi simple: o heroe inicia unha busca que o conduce á "esfera de acción dunha princesa e do seu pai" para o que deberá superar diversos obstáculos, mesmo poñendo en risco a súa vida, para, finalmente, alzarse co trofeo –a princesa– e o que ela significa –a transmisión do poder pola súa mediación–.

Propp relaciona isto cun estadio de transición do réxime matriarcal –máis antigo, onde a transmisión do poder era matrilineal– ao réxime patriarcal, que acabaría substituíndoo, onde a transmisión se fai patrilinealmente.

As tramas, segundo afirma en Oedipus in the Light of folklore, non reflicten directamente unha orde social determinada, senón que xorden do conflito, das contradicións de diferentes ordes sociais segundo se suceden e reemprazan unhas a outras. Esta tensión entre ordes diferentes é o que se manifesta nas tramas, na súa transformación e dispersión de motivos e tipos.

Visto así, Edipo –lembremos, o príncipe de Tebas que, criado lonxe do fogar paterno e descoñecedor da súa orixe, regresa á súa terra onde mata ao seu pai, casa coa súa nai e ocupa o trono– aparece na encrucillada histórica na que se atopan en conflito as dúas formas de sucesión: a matrilineal, na que o poder é tranferido do rei ao xenro por medio do matrimonio coa filla do rei, e unha posterior, patriarcal, na que pasa directamente do rei ao seu propio fillo. Nesta última, a transferencia de poder implica a morte do vello rei, normalmente por asasinato, tema que no floklore aparece unido ao tema do parricidio e da profecía. Esta é necesaria porque non pode admitirse que un fillo desexe matar conscientemente ao pai. Coa aparición da profecía faino inconscientemete por esixencia dos deuses, como ocorre con Edipo.

Nos contos máis antigos, continúa Propp, é a propia princesa ou o seu pai quen se encarga de poñer a proba ao estranxeiro-aspirante para saber se é merecente de acceder á súa liñaxe e ao poder.

Malia todo ela permanecerá inmóbil, no pazo, e observará desde unha alta e segura torre –simple observadora ou princesa-feiticeira que coa súa astucia intentará levar á morte ao aventureiro– a evolución das accións do heroe con moita atención. E é que... non todos valen para príncipes.
(Lendo a Teresa de Laurentis, Alicia ya no, Ed. Cátedra)

sexta-feira, outubro 09, 2009

Abrir os ollos; pechar as pernas



Gustábame pechar os ollos cando ía medio adormilada para escola pola mañá. O sol aparecía e desaparecía mentres o coche viraba á dereita e á esquerda seguindo a sinuosa estrada e o meu mundo de dentro ía cambiando de cor. O sol iluminaba os vasos sanguíneos das miñas pálpebras e todo se tinguía dun vermello intenso. Eu concentrábame entón en todo o torrente de sensacións que viñan do corpo e sentía o almorzo rebulir nas tripas e o ritmo pausado do corazón bombeando vida. De cando en vez abría os ollos e o mundo abríase en amplos horizontes de prados e pinares e monte baixo e casas despintadas á beira da estrada. Cos ollos abertos a conciencia do meu corpo diluíase e perdía intensidade no medio de todo o demais.

–"Son un animal!"– declarei ao persoal sanitario que me atendía no paritorio. Trataron de convencerme amablemente de que non, que de ningunha maneira, mais naquel momento sobrepasada polas sensacións profundas do meu corpo tiven esa certeza. Pechei os ollos e concentreime na seguinte contracción para empuxar con todos os meus músculos.

Desde sempre, e moi conscientemente, cando abro os ollos, pecho as pernas.

terça-feira, outubro 06, 2009

Por riba de toda dúbida


Era eu unha nena que empezaba a deixar de selo cando fun a un recital de poesía dun profesor noso ao que adorabamos. Entre os versos que alí se leron hai dous dun poema que lle dedicaba á muller dos que non conseguín esquecerme:

Eres la realidad de mi quimera
la verdad más hermosa de mi vida
(...)

Supoño que o seguinte verso remataría en compañera, pero non podo aseguralo. O caso é que os versos quedáronme cantando na memoria e cando cheguei á casa pregunteille á miña nai que era aquilo de quimera. E velaí que descubro agora nestes humildes versos dun mestre que facía poesía despois das clases gran parte do misterio da diferencia sexual, e o que son "elas" e o que son "eles" neste xogo desigual.

Os ollos de King kong contemplan o fermoso obxecto, produto dun refinadísimo proceso cultural, con tenrura e desexo e ela déixase mirar compracida –que para algo se amañou tan coidadosamente e comeu e bebeu só o xusto– e devólvelle a mirada comprensiva. E neste xogo especular de miradas el atópase moi favorecido e reconfortado e as súas mans temíbeis deixan de apretar.

Felices? Ela segue estando á mercede do capricho del, segue sen ser a dona do seu corpo e o seu destino, o seu desexo é secundario, e non se lle recoñecerán doadamente as súas capacidades para pensar nin para crear cultura; tanto se apreta un pouco como se afrouxa de máis morrerá. Decatarase?

domingo, outubro 04, 2009

Tostado do Ribeiro



Modo de facelo: para un litro de tostado precísanse entre sete e oito quilos que uvas pasas, neste caso da caste autóctona de torrontés, que deberán estar ben maduras no momento de ser vendimadas e serán postas a secar durante catro meses, coidando moito de que non as coman os paxaros.

Posoloxía: unha vez ao ano e ao remate da vendima nunha cantidade que en ningún caso debe exceder un dedaliño por persoa.

Propiedades: levanta as paletillas caídas, creea lazos de solidariedade entre as persoas que o beban xuntas e de gratitude co administrador.

Historia: o tostado do Ribeiro era un viño doce resultado dun proceso de fermentación absolutamente natural das uvas deshidratadas. Como parte do proceso de desculturización e desvalorización do propio que padecemos, nas últimas décadas deixou de facerse, en parte polo pouco rentábel que resultaba e en parte porque a ninguén se lle ocorreu sacar proveito económico a un produto único, quintaesencia da uva, estación termo da cultura do viño. A recuperación deste produto pasa pola investigación da memoria oral e a experimentación.

Brindemos!

quinta-feira, outubro 01, 2009

Actualizacións II


Que fermosa es, miña rula! Tardei en atoparte pero por fin estás comigo, ao meu lado, para min. Sabes?, terte faime feliz de verdade. Non podes imaxinar o tolo que me puxen cando botaches a correr. Menos mal que atopei o zapato que foi o que, finalmente, me levou a ti: o único pé do mundo que podía entrar neste zapatiño tan pequeno.
Non estás cansa?, miña pobre... e esas mans tan estragadas de fregar non volven facer nada máis que poñerse unha sobre a outra, en cada dedo seu anel. Diso encárgome eu. Xa non terás que traballar, nin ter conta de nada, só quererme a min e seguir a miña mirada. Reflectir todos os días a miña imaxe na túa mirada serena e confiada, coma agora. Máis ca agora, que estás cansadiña. Repousa miña xoia, no meu ombreiro, recibe os dons que che ofrezo e vivirás practicamente feliz nun pazo de ouropel herméticamente pechado.

quarta-feira, setembro 30, 2009

Tránsitos



Dentro é escuro e os sons chegan amortecidos. Móvome seguindo un ritmo profundo e imposible de ignorar, pum-pún, pum-pún, pum-pún. É un corazón, agora seino, un corazón que está fóra e está dentro. O ritmo acelérase e empúxame, aprétame. non, así non, quero coma antes teño medo por aí non vou non hai para agarrar por que medra o pum-pún, pún, pún, algo está pasando e apreta moito vanme papar esmagar primeiro logo papar en anaquiños eu quero estar enteira non en anaquiños non podo ir a contracorrente o fluxo arrástrame hai que pasar que pasar puún facer forza a favor do fluxo ou nin adiante nin atrás ou partida en anaquiños nunca máis enteira nunca máis o ritmo tranquilo amortecido abalando o fluído que me protexe vou saír por un buratiño estreito non quero estanme botando imperativamente. Non, dou a volta, pelexo por abrir os ollos e espertar, non por saír, por espertar porque estou durmida e teño febre.

terça-feira, setembro 29, 2009

Actualizacións I


–Escoitame ben, Borrallenta, e deixa de dar voltas, muller, que mareas a unha, vouche facer unha chamada perdida nalgún momento da noite; en canto a escoites ponte de camiño enseguida porque en dez minutos a carroza convertirase en Noitebús con esmorgantes e vomitonas, o traxe en chándal vello con lamparóns de graxa e as chanclas refulxentes en lorchos e vas pasar moita vergonza diante dos selectos convidados. Faime caso: non abuses e quedarás divinamente prendida na súa memoria. Non fagas caso de nada, que te busque se quere no Google.

segunda-feira, setembro 28, 2009

Si que si



A princesa de Bande decidiu reunir no chateau dos outeiros a toda a súa corte nun festorro, se non do século polo menos do ano. A cousa prometía de verdade: nos días previos non se falaba doutra cousa e o face [féjs] ardía de expectación.

Pero a pobre Borrallenta non podía ir: despois de traballar todo o día descubriu que se ben tiña un traxiño apañado e tiña carroza... as zapatillas non valían para ver. Remendada aínda bueno –ademais era tendencia de tempada– pero lixosa iso si que non. Encomendouse á súa Dama Protectora e esta fixo aparecer unha preciosas chanclas con letelliñas de plástico nas tiras, coma o cristal refulxentes, debaixo dunha cama.

E entón si que si!

sábado, setembro 19, 2009

Onde os amorodos salvaxes se chaman careixós


A protagonista-heroína do artigo de Manuel Rivas de onte ten en común comigo que de pequena pasaba grandes momentos apañando careixós e, polo tanto, tamén ten en común a mesma área dialectal. O dos amorodos salvaxes parece unha tradución literal do título en castelán da película de Bergman.

Non sei en sueco Smultronstället, mais en galego, o adxectivo "salvaxe" engadido a careixón ou amorote ou amorodo soa curioso; é coma se Mia Couto escribe que un dos seus personaxes se adentra no mato e atopa un leopardo salvaxe. Dentro de pouco o "salvaxe" será tan raro que o normal será ser leopardo de granxa e careixón de invernadoiro do mesmo xeito que o robalo de piscifactoría é o que un/unha pode agardar cando o pide nun restaurante. Se cadra por iso na lingua popular quedaron os termos autóctonos prerromanos para a variedade endémica do país e o termo latino para as variedades cultivadas, evitando as precisións adxectivas.

Haberá careixós en Castela? Nin idea, habería que preguntarlle a Delibes, o único dos escritores en castelán que pode ter ese tipo de competencia lingüística. Dígoo porque o de "salvaje" aplicado a bichos e plantas que nacen e medran á marxe dos intereses humanos pqaréceme a típica expresión de "urbanita" e se cadra no castelán popular rural perviviu algunha forma semellante ao noso "careixón" que ninguén se preocupou de recoller nun dicionario.

O único, pois, que nos pode librar da cursilería é ou andar o país e falar coa xente como o facía Delibes ou consultar o Atlas Lingüístico de Galicia de cando en cando, entre novela e novela. Se lingua é a ferramenta dos escritores, deben tela ben afiada, en orde e sen po.

terça-feira, setembro 15, 2009

Citas textuais

Colleu o libro e abriuno ao chou. Pasou unhas cantas follas adiante e atrás ata que atopou o que buscaba.

–"Tiempo de amor. Mayo. Hoy llueve y hace un tiempo húmedo. Estuve en Nechranice para comprar más rosas, y me encontré con Tesar, él no me reconoció, yo a él un poco, y luego, al día siguiente, me mandó un saludo a través de cierta señora con la que anduvo un trozo de camino..."

Parou de ler e levantou os ollos. Ela choraba.

–Non te preocupes, muller, xa ves que todo isto vai pasar. Dentro dunhas semanas vaste rir de todo. Palabra de Bohumil Hrabal.

Colleulle a man e cando viu que acougara un pouco ergueu o seu vaso.

–Brindemos polo vello borrachín.

–Cando te levantaches da mesa pola tarde non puiden evitar ir mirar o libro que deixaras enriba da mesa. A xente que le meréceme todo o respecto e se o que le me gusta, como neste caso, ten a miña simpatía.

–Non sei que dicir, ademais de grazas. Vou ter que marchar e buscar un sitio para durmir. Nestes momentos síntome coma unha náufraga.

–Pois aos náufragos hai que acollelos e reconfortalos; son as vellas leis do mar. Podes quedar aquí esta noite e mañá xa se verá.

–Non vou ser moi boa compañía. – acabou o gin tonic e dubidou– Ou se cadra tampouco tan mala. Pon, logo outra copa, imos acabar de recoller o bar.

Mentres levantaban as cadeiras que quedaban e recibía instrucións para coller e preparar os útiles de limpeza observaba ao seu amigo, o lector de Hrabal, con curiosidade. Antes, pola tarde, cando a atendeu, non lle chamara a atención. Era máis xove ca ela, iso resultaba evidente, e aínda conservaba unha especie de flexibilidade de animal novo nos membros. Imaxinouno correndo pola praia de cara ao mar, chimpándose de cabeza coma un golfiño. Estaba moreno, seguro que o facía todas as mañás, que o faría mañá pola mañá cedo. Prometeuse estar atenta, axexar o momento en que se erguese para cumprir o ritual do baño.

–Que pasou?– achegáraselle por detrás –Xa te cansaches? Se queres senta que remato eu.

–Ah, non, non, quedei apampada. –Díxollo virando a cabeza cara a el e, sen querer, os seus narices case se tocaron. El púxolle as mans nos ombreiros e achegouse un pouco ata rozala suavemente.

–Vale, pois se ti varres, eu paso a fregona.

O traballo fixérono rápido e alegremente. Sen as cadeiras no chan o bar parecía moito máis amplo e poñerse a bailar pareceulles o máis natural do mundo. Bailaron abrazados, ulironse o pelo, xuntaron as meixelas e bicaronse de vagar. A cama estaba nunha pequena habitación traseira. El intentou arranxar precipitadamente a desorde das sabas e ela axudoulle. Fóronse quitando a roupa un ao outro pousando as prendas en dous montonciños separados. Dixéronse palabras ardentes pronunciadas nunha caricia dos beizos. Ela colleulle as mans e guiounas polos recunchos segredos do seu corpo aprendéndolle os camiños do seu pracer. Logo deixou que a enlazara fortemente ata sentir os arreguizos da súa éxtase. Os amantes descansaron un no outro tenramente escoitando o devalar da marea.

–Mañá ireime sen dicirche adeus. Por favor, queda co libro


Porque unha rosa é unha rosa


Fai hoxe un ano saía á luz o blog de Lándoas (ou Casas). Aquel experimento, supoño que dunha noite de insomnio, en pouco tempo converteuse nunha das páxinas de referencia do blogmillo e conseguiu ser nomeado para a distinción "mellor blog literario" que outorga a AEGL.

Eu penso que Lándoas (ou Casas) nalgún momento sentiuse desbordado pola acollida e expectativas que xeraba cada nova entrada e mesmo tivo momentos de dúbida e reflexión no deserto (un pouco menos de 40 días, que o bloguismo engancha e o sangue ferve).

Doce meses van alá, diseccionando a realidade política, reflexionando sobre literatura, ofrecéndonos textos pouco accesíbeis: doce meses blogando porque un fascista é un fascista e unha rosa é unha rosa e hai que ter peito a chamarlles ás cousas polo seu nome ou se non para que raio nos vale a ciencia semiótica?
De hoxe nun ano, unha ducia de rosas para Lándoas!

segunda-feira, setembro 14, 2009

Gin tonic


A decepción facía os seus membros pesados. Os pés arrastrábanse pola area e os brazos case lle chegaban aos xeonllos, ou polo menos esa era a súa impresión. Na praia non quedaba ninguén e abrazou con alivio aquela soidade mentres intentaba calmar a respiración que se precipitaba nun pranto contido e seco.
Non era a primeira vez que experimentaba unha decepción semellante. Nin moito menos. Un plantón logo maquillado como malentendido era algo recorrente no seu historial amoroso. Cada vez doía máis; un novo golpe no xa mallado, debía ser iso. Pouco a pouco foi baleirandose de todas as ilusións coas que empezara a xornada. Intentaba recoñecer algún indicio que lle pasara desapercibido que puidese adiantar unha posible decepción. Non atopou; a voz del cantaba aínda nos seus oídos con expresivo optimismo. Veuno de novo recortándose na posta de sol que os dous querían prolongar infinitamente.

Deixou que a marea subise case ata lamberlle os pés. Púxose en pé e foi andando cara ás luces do primeiro bar. Na terraza xa non quedaba xente e un mozo ía recollendo as cadeiras e poñéndoas do revés sobre as mesas. De dentro chegaba unha música brasileira moi suave que non soubo recoñecer. Estaba tan concentrado que pegou un chouto cando a viu.

–Desculpa. Non te vira.

Ela tentou un sorriso.

–Entrei sen anunciarme.

Miráronse un momento sen falar e el ofreceulle unha cadeira.

–Querías algo?

–Non sei, se estás recollendo... se cadra veño molestar.

–Sempre se pode facer unha parada. O negocio é o negocio.– Quedou mirándoa mentres se ría, agora si, con certo alivio.

–Viña pensando nun Gin tonic.

El foi ata o mostrador e colleu dous vasos. Cando os tivo listos a música parou.

–Música ou silencio?

–Música. Xa volvín do silencio.

Rebuscou e soou a melancólica voz de Elis Regina.

–Tes unha boa colección de música brasileira.

–E ti xa estiveches aquí antes, verdade? Alí mesmo, lendo un libro.

–Lendo e facendo que lía. Facéndo o tempo para nada; deixáronme colgada na illa.

Levantou o vaso e achegouno ao del.

–Pola marea, que sobe e devala, sen faltar á cita!

Beberon e escoitaron respectuosamente o silencio dos seus corazóns.

domingo, setembro 13, 2009

Cercáronme as ondas

A idea de vérense na illa soou nos beizos del coma música celestial. Interpretouno como a promesa de compartir un anaco de paraíso á marxe de todo, sen obrigas, sen convencións, sen testemuñas incómodas. Unha labarada inquieta subíalle polas pernas cando imaxinaba o tempo así ofrecido: a alegría do encontro, a conversa despaciosa, a complicidade das almas, a disposición dos corpos.

Dispuxeron que collerían a lancha a horas diferentes para evitar encontros inoportunos e atoparíanse nun dos bares que había na praia principal á tardiña. O resto quedara sen pactar, engadíndolle unha boa dose de expectación á cita. Ela quedou de ir primeiro coa escusa de aproveitar os derradeiros raios de sol tumbada na area cun libro, mentres agardaba a hora do encontro. A aquelas alturas do verán había xa pouca xente na praia e un pertinaz vento nordés levantaba a area desagradabelmente, polo que decidiu abandonar o lugar antes do previsto e ir indo de cara ao bar. Alí, protexida do vento por unha fea mampara de aluminio e cristal, estaría máis tranquila. Pediu un café con xeo e abriu o libro.

A chegada da nova lancha baleirou por uns minutos o bar e de alí a pouco volveuno encher. O seu amigo non viñera por agora. Agardou mirando nervosa para a porta cada vez que sentía que se abría. Nada. Perdería a lancha. Mirou o reloxio. Tería que agardar unha hora máis a chegada da seguinte, que sería a última. Iso supoñía un problema, posto que os obrigaría a tomar a decisión de quedar ou volver precipitadamente, nada máis desembarcar el na illa. Unha situación inesperada, pero que axiña decidiu que podía ser dobremente excitante.

Levantouse lentamente e foi cara aos servizos. Preparouse para o encontro: lavou a cara, puxo un pouco de rimmel nas pestanas e pintou os beizos, pasou un peite polo cabelo e botou unhas gotiñas de perfume na culixa. Sorriulle ao espello; tanta espera estaba conseguindo alterala.

De volta para a mesa pediu no mostrador unha cola fría. Non puido ler máis, aínda que o intentou. Quedou por un momento ensimismada mirando ao mar, que xa empezaba a poñerse alaranxado co sol suspendido a rente do horizonte. A agullas tardaron en darlle a volta á esfera do reloxio, pero por fin chegara o momento de erguerse e ir cara ao embarcadeiro.

Agardou con verdadeira impaciencia a que baixaran todos os viaxeiros, moi poucos, algúns turistas que durmirían na illa e uns poucos empregados de hostelería que viñan a cumprir os seus turnos. Logo contemplou indiferente como entraba na embarcación un tropel de xente que daba por rematada a xornada de lecer na illa. Quedou parada sen poder reaccionar. Non sabía en que grupo integrarse. O barco foise e ela non se moveu ata que o perdeu de vista.

Xa case era de noite. Levou instintivamente a man ao bolso e comprobou que tiña a carteira. Tropezou co teléfono móbil e sacouno. Tiña unha mensaxe: "Non puiden ir. Síntoo. Vémonos mañá." O corazón galopáballe no peito. Tivo ganas de esmagar o teléfono, pero o que fixo foi borrar a mensaxe e o número na axenda de contactos antes de gardalo de novo no bolso. Aguantou as bágoas tremendo nos ollos e logo, coidadosamente, foinas secando cun pano de papel sen refregar para non estragar o rimmel.

Sentiu que o vento lle levantaba a saia mentres camiñaba cara á praia e non lle importou.

sábado, setembro 12, 2009

Tardiña


Á tardiña quedaran de verse nun dos baretos da praia: unhas cervexas para acompañar a posta de sol soaron a música celestial nos seus oídos.
Chegou ela primeiro e moveuse entre as mesas da terraza que daba ao areal buscando un sitio. Non había. Decidiu entón baixar á praia e dar un paseo para facer o tempo.

Aínda quedaban algúns nenos rematando as súas obras na area húmida; dentro dunhas horas a marea lamberíaas suavemente. Unha onda chegou inesperadamente xusto ao seu pé, ela deu un saltiño asustado e recuou un pouco. O nenos agora abandonaran o traballo e observaban atentamente o avance do mar cunha mistura de aprensión e de desexo impaciente.

Seguiu andando lentamente e de cando en cando miraba para atrás. Cando volvía buscou o móbil no bolso, pero non o atopou. Púxose nerviosa. E se chegara e ao non vela se fora? E se a estivera chamando ao móbil sen recibir resposta? Apurou o paso.
No bar non estaba. Agora había mesas libres, pero pensou que era mellor ir ao coche a buscar o móbil e ver se había mensaxes. Foi correndo. O corazón batíalle feramente no peito. No coche estaba o móbil, pero non había mensaxes. Chamou ao seu número pero non tivo contestación.

Volveu ao bar. Preguntou aos camareiros. Nin idea. Deulle unha volta enteira á praia. Xa era de noite, estaba suando e tiña ganas de chorar. Chorou pousando a cabeza contra a porta do coche, abría a porta cando sentiu o aviso dunha nova mensaxe. Tremíanlle as mans.

"Síntoo; non puiden ir"

Buscou o seu número, quedou mirándoo uns segundos e borrouno da axenda de contactos. Agora si que ía tomar esa cervexa.

terça-feira, setembro 08, 2009

Celanova era un souto


Foto de Ricardo Orxeira (atopada casualmente na rede e collida sen permiso)
Grazas, Ricardo, non podería atopar nada mellor para ilustrar o post.

Xosé Ramón Barreiro o domingo espetou unha landra. Non lle farán falta moitos coidados porque o fixo en terra fértil, agora só ten que chover e quentar o sol no seu tempo e a landra xermolará e sairá á luz facendo unha graciosa vara que co tempo será un carballo de porte maxestuoso. Foi un xesto fermoso: chantarse firme fronte aos que levan meses afiando os machados para profanar o souto e espetarlles a esperanza dunha landra.

Barreiro dixo que o facía naquel souto sagrado de poetas rebeldes porque era o que lle correspondía a el, como varón asinalado do reino, e porque, como algúns apuntaron despois, xa na idade provecta, pouco pode temer.

Nos alí presentes seique houbo sorpresa e tamén estupor: foran presenciar un novo capítulo do idilio do goberno coa intelectualidade galega e soara unha inesperada labazada xusto ao comezo do baile. Deste xeito, uns aplaudiron a Barreiro postos en pé e outros mirábanse cos ollos moi abertos encolléndose na cadeira.

O presidente seductor, noqueado mais cun sorriso equívoco nos beizos, na súa resposta atívose ao guión inicial e falou de harmonía e de xuntos e anestesiados cara un futuro moi bonito.

Algúns dixeron que preferiu o ton conciliador á confrontación que lle serviran e que a vinganza se serve fría. Eu penso que sabe dicir moi pouca cousa sen guión escrito e que as pernas lle tremeron un pouquiño e poida que sentise ganas de ouriñar cando ordenaba os papeis na palestra.

domingo, setembro 06, 2009

Fin de festa II



–Ole a domingo pola tarde– dixo o neno –o que pasa é que mañá non hai escola.
Dío con alivio: ole a domingo pola tarde e non medra a angustia no seu peito.
O sol desaparece máis axiña detrás das árbores; é un aviso. Habería que emborracharse destes últimos raios de sol sen culpa.

–Déixaa durmir un pouco máis– dixéchesme mentres dubidabamos na porta do dormitorio– non ves como lle está prestando?
Ela remexeuse e virou as costas para o outro lado. Seguro que nos escoitou. Sabe que non a vou espertar, mais entendeu que ten que espertar. Poida que caia de novo nun profundo sono culpábel.

sábado, setembro 05, 2009

Antollo mariño


Quero un vestido con estas tonalidades: do amarelo ao verde escuro con frebas acastañadas. Ten que ser de corpo liso e cinguido subindo da cintura ao peito nunha textura brillante e mollada coma a desas algas que parecen longas correas que se esgallan de repente en moitas fitas e a cor, logo, coma a desas algas, debe ser oxidada.
Non, palabra de honor non, un amplo colo barco e abertura profunda ata as costas.
A partir do van xa a textura do tecido irá gañando lixeireza para darlle movemento ao cunxunto; unha gasa de seda moi fina sería ideal e a cor enriqueceríase en mil tonos superpostos verdes e dourados. Apunta para esa parte unha gasa de seda delgadiña que vaia aumentando volume e remate escumosa á altura do xeonllo.
Ti fíxate nas algas. Iso é: unha saia de algas é o que che estou pedindo.
Nada de lazadas, non, o que si quero, podendo ser, é que, ao eu pasar con el vestida, se sinta o frufrú das ondas ao retirarse.

quarta-feira, setembro 02, 2009

Fin de festa

Rematan as vacacións para a maioría da xente; eu non teño claro se para min tamén. Poñamos que si, que remataron, que teño que organizar unha rutina axeitada para traballar moito nos próximos meses e que estou en proceso de adaptación a marchas forzadas. Poñamos que non só teño unha ducia de polos acaponábeis, senón dous máis de regalo e que para decembro xa terei que empezar a vendelos na feira das vaidades. Poñamos que cada capón dos da ducia consigo vendelos a un prezo razoábel e que aínda me queden os dous de regalo para o conxelador doméstico. Ai que felicidade, xa podo durmir tranquila!

segunda-feira, agosto 31, 2009

Embodiment



Seique non, que non é a alma a que está encerrada no cárcere do corpo, que é xusto ao revés: o corpo está encarcerado pola alma que lle impón límites, doméao, moldéao, codifícao, disciplínao, con durísimos castigos se é necesario.
E este corpo que eu vexo –reflectido no espello, recollido polo obxectivo da cámara e pegado na pantalla mentres escribo un texto– debe ser o meu corpo, o punto de partida de min mesma, o produto da bioloxía, dos meus sucesivos procesos de socialización –lazadas incluídas– e mesmo da problemática designación lingüística-simbólica de que é obxecto. Este corpo, finalmente de muller, que son eu.

sexta-feira, agosto 28, 2009

Lazadas

Eu era unha nena querida que compartía xogos na aira co meu irmán pequeno e facía moita psicomotricidade fina devagando fabas e chícharos coas avoas. Tiña tamén algunha boneca que todos os días decapitaba e todos os días aparecía de novo coa cabeza recolocada enriba dun saco de trigo. Levaba o pelo curtiño, porque, segundo a miña nai, era moi práctico. O mesmo ca hoxe, poucas nenas levaban o pelo curto daquela.
Só era consciente da miña anomalía moi esporadicamente, por exemplo, cando lle preguntaban á miña nai se a nena do par era o meu irmán ou cando iamos á casa das primas, de sedosos cabelos ondulados. A miña tía solucionaba o problema colocándome un gran lazo branco ou azul ceo no pelo e vestíndome de "anxo" con ás de algodón canda as demais. Neses momentos sentíame realmente "anxo" e case voaba ao saltar desde o murete do adro, tan linda me vía eu perfectamente sexuada.


Un día comprei un vestido azul moi sinxelo, como de costureira, co que me sentín como cando a miña tía me poñía lazos no pelo.
-A que é bonito?- Pregunteille mentres llo mostraba.
-Moi bonito, pero ven aquí un momento.
Achegueime, desatou a fita da cintura coa típica delicadeza lenta masculina e fixo unha coidadosa lazada.
-Agora si que estás bonita!

O muro, ese muro



Ese muro non se fixo nun día nin en dous. Fíxoo un home e unha muller, unha pedra por riba doutra. Tiveron que buscalas axeitadas, o máis axeitadas que lles pareceu, e foron poñendo masa de terra e auga polo medio, para que se agarraran e non esborrexeran á primeira. A masa secou e endureceu, e as pedras buscaron o seu acomodo.
E pasaron os días e as estacións e chegaron os temporais enrabexados do suroeste que foron lambendo area a area a terra de entre as pedras; mais estas seguiron unha por riba doutra, apoiándose e dando apoio firmemente.
O tempo fixo do muro un encaixe, a través do cal se pode ver o mar e o ceo, de pelouros redondeados polo que se coa o vento.
A terra que levou xa non facía falta ningunha.

quinta-feira, agosto 27, 2009

Suntuoso tapiz



Suntuoso tapiz? Suntuoso?


si

si

si

explícome

é abundante

espeso

ten moita variedade de especies aí apretadiñas


Xa, xa sei o que significa a palabra, grazas.


ten un colorido fantástico

eses violetas e diversas tonalidades

salpicando aquí e alí superficies extensas

ese luxo de texturas e colores


Tes que lle poñer un texto.


parece mol pero pincha

son incapaz

estiven mirando e mirando


É un reto, inténtao.


e penso que ata lle sobra o título

e o máis alucinante é que por baixo desa superficie

hai un mundo

con moita bichería


Estás xa facendo aquí o texto, pásao.


é suntuoso precisamente porque non regatea nin en condicións extremas de vento e sal a que está exposto

é un derroche moi ben aproveitado



Entendiches?





quinta-feira, agosto 20, 2009

Teño, teño, teño... xa non teño nada



"Yo tuve tres guileras, chaval... Mira, la primera me la cogieron, la segunda la llevó la pikola y la tercera me gripó tres veces y la vendí"

terça-feira, agosto 18, 2009

Determinismo étnico


Hoxe nas estanterías dos iogures abordoume unha muller duns 30 anos vestida cunha camiseta de tiras, que deixaba ver unha tatuaxe nun brazo, e un pantalón curto. Era morena, máis ou menos coma min, co pelo recollido nunha coleta e un aire de determinación que me chamou a atención.

–Oye, estos yogures son azucarados?
–Non, os azucrados son estoutros.
–Y valen lo mismo?
–Si.

Colleu o paquete dos iogures azucrados e seguiu tranquilamente facendo a compra.

Non sabía ler.