Número total de visualizações de páginas

quinta-feira, julho 27, 2006

Sen cancelas

Dicía hoxe unha conferenciante (perdoade pero non lembro o nome) que veu falar da prensa na II República aos cursos de verán Carlos Gurméndez, que a imprensa fora rapidamente controlada pola igrexa e a monarquía, que eran as que daban licenza ou non para a súa instalación e funcionamento, as ondas de radio foron desde o principio propiedade do estado que foi outorgando concesións a quen lle pareceu (e o mesmo pasou coa TV). Só internet se lles foi das mans e pasou ás nosas. Eu podo escribir aquí o que me pete e vós podedes lelo se vos prace. É unha inversión barata: só hai que ter un aparatiño destes, unha conexión telefónica e....aquí estamos! (here we are!).
Hoxe síntome co poder dunha formiga.

domingo, julho 09, 2006

Deserción

Esta nunca vola contei, aínda que hai tempo que a teño apuntada, coma para facer un conto con ela. Pero hoxe quero contala así, ao bruto, tal e como a lembrei ao pouco de morrer a miña avoa Xoquina.

Eu era pequena, pero non sei canto...non conservo referencias para ser máis exacta. Os meus avós eran aínda novos e gobernaban a casa. Sempre traballaban xuntos, sempre miraban na mesma dirección. Poida que fose decembro ou quizais febreiro porque o día antes matárase un porco e levaban toda a tarde despedazándoo. Xa era de noite: no inverno logo é noite aínda que sigamos dicindo que é pola tarde. Estabamos no alprende do curral e eu miraba como ían colocando a carne nunha saba que puxeran enriba do carro. Era un ritual fascinante que non sempre me permitían ver. Meu avó non quería que os nenos vísemos a mata do porco, argumentaba que toda esa crueldade podería causarnos un trauma e levarnos a imitala. Hai que preservar aos nenos do horror... o porco enteiro colgado do teito da bodega tamén era un horror que eu evitaba, pero agora o porco non eran mais que pezas de carne que pronto serían comida. A pesar disto eu estaba un pouco sobrecollida.

Inesperadamente, a miña avoa díxome que tiña que quedar coidando a carne mentres eles ían preparar o baño de sal. Deume unha aguillada para que tornara os cans que andaban por alí. Quedei soa coa carne. Un carro de carne: as costelas, os touciños, os xamóns...a cachola inutilmente feroz de dentes arregañados. Tiven medo da escuridade, dos ladridos perdidos na noite, pero sobre todo da carne, e tremín coa miña aguillada no alprende, diante do carro.

Botei a correr polo curral arriba e metinme na casa de Pilarita. Chamei por ela chorando. Baixaron as escaleiras e acolléronme moi cariñosos. O home estaba en camiseta, coa cara laporetada de xabón de afeitar e a Pilarita fíxenlle gracia. Pero pouco me durou a felicidade, porque xa entraba pola porta a miña avoa feita unha furia. A carne, abandonada, sufrira o ataque dun can ou de dous cans e eu era a nena máis tonta e desgraciada do mundo, se me collía esgazábame que non merecía outra cousa. Volvín a chorar moitísimo, escondida nas saias da miña valedora.