Número total de visualizações de páginas

terça-feira, outubro 30, 2007

Eue...


Sempre preferín a épica da Asamblea á cativa eficacia do petit comité, malia que xa comprendín que as cociñas do sistema-de calquera sistema- estaban xustamente nos pequenos grupúsculos de longos tentáculos e a Asamblea non era máis que unha nostálxica posta en escena, perfectamente prescindíbel.

sábado, outubro 27, 2007

To be or not to be, Xurxo, that´s the question!



Protexta estase a converter, un mes máis, na miña revista de referencia tanto á hora do almorzo coma á da merenda. A deste mes achéganos á metaliteratura de Xurxo Borrazás, un escritor xa moi ben colocado como para que se lle presente o ineludíbel dilema ao que se enfrontan os escritores galegos cando lles chega a hora de ser traducidos ao castelán. Polo momento parece que xa ten as cousas claras de abondo, como nos advirte na portada da revista, "Eu non fago literatura galega, fago textos de Xurxo Borrazás". Sigamos lendo, que a cousa parece que promete...
Efectivamente a Xurxo Borrazás acaban de publicarlle a súa novela Ser ou non, de título metafísico e hamletiano, en castelán co título La aldea perdida, de título máis exótico e macondiano. Bah, un caprichito do tradutor ou do editor, non imos poñer pegas por esta pataca minuta, xa sabemos o que lles gusta o tema máxico-galaico aos de Madrí, e se non que lle pregunten a Rivas. Queredes tufo máxico?, pois tomádeo, algo máis? Si, Xurxo, si, tamén che mandaron quitar unha parte da novela Ser ou non, precisamente aquela onde ser ou non era a cuestión, porque iso aló en Madrí, psss, non lles ía dicir moito, e vas ti e tamén o quitaches, e inda por riba intentas xustificalo da maneira máis pataqueira que se che ocorreu.

"O editor díxome que lle gustaba a novela, pero que estaría mellor sen esa parte na que reproduzo o debate do xurado dun premio literario. O resto está igual, co premio e todo, pero o debate non. En realidade fora algo que eu metera aí de últimas, porque me dixeran en Galaxia que a novela era moi abafante, que precisaba algo de aire, e a min paréceme que talvez con ese debate a esponxaba un pouco. Quedara chocalleiro, nada fino, a verdade, así que cando o editor de Caballo de Troya me propuxo quitalo dixen que si decontado. É a idea orixinal, a montaxe do director que din nas películas [ri]."

A estas alturas xa estou totalmente confusa, o debate que esponxaba un texto abafante para os pailáns que o lemos en galego resulta chocalleiro e nada fino en castelán. E o escritor -o director que din nas películas- aparte de non ter criterio ningún, o pobre, bótalle a culpa a Galaxia (os de Caballo de Troya xa se ve que teñen mellor gusto).

Non vou xulgar, non non, que ao mellor mañá me dan un pastón por traducirme o blogue ao castelán, algo así como Nubecillas evanescentes e non vou dicir que non. Eu aí estou totalmente con Xurxo:

""Eu non son político, e non sei como facelo, pero pensemos en grande, pensemos que unha tradución ao castelán pode facer que lean as túas obras en Francia ou en Inglaterra máis facilmente que se estivesen en galego."

Xurxo xa sabe inglés, non vai ter problema alí, pero, por se chega a triunfar en Francia voume atrever a axudarlle coa conxugación dalgúns verbos: je suis épatant, tu es épatant, il ou elle est épatant, nous somes...

terça-feira, outubro 23, 2007

Admirada Lupe:



Eu tamén che quero escribir unha carta. Unha carta simple, porque te imaxino pouco amiga das reviravoltas retóricas e alérxica ás adulacións. Eu admírote. Tremín cando lin Fisteus era un mundo. Alucinei cando me prestaron Os teus dedos na miña braga con regra e hoxe, cando pasaba as follas de Protexta e atopei a túa Carta a Robert Walser, tiven a confirmación: tes todas as cordas para ser a Rosalía da Galicia de hoxe. A forza do becerro, a formación rigorosa e mesmo a inxenuidade para ver xusto o que hai que ver por baixo de tanta farafullada. Porque para chegar á verdade hai que ser tremendamente inxenua, tremendamente pura. E, como di un vello amigo meu, quen o queira ver que o vexa.

Vede o que escribiu Lupe para Robert Walser:

En Vida de poeta escribes "un discurso a un botón" e "un discurso a unha estufa". Eu escribín "unha carta a un supermercado". Envíocha con todo o meu amor, con toda a miña enerxía...
"Carta a un supermercado"
Querido supermercado Dia.
Gústame
facer a compra.
Comprar aceite,
compresas e iogures.
(...)
Non quero ser famosa como Ana Kiro.
Querido supermercado, es un lugar tan poético, tan íntimo...

"Cando ti me abrazas
non teño frío".

Querida Lupe, cando te leo non teño frío.

terça-feira, outubro 16, 2007

Anuncios hipermodernos

Xa sei por que o anuncio do Gadis ten tanto éxito: é hipermoderno, coma ti e coma min, coma a súa nai e o colega aquel que se felicitaba de que por fin nos vía, aos galegos, retratados tal como eramos "sen chorradas políticas".Efectivamente, a mensaxe, é unha coidadosa mistura de tópicos como o relativismo consustancial ao galego, a chuvia, a comida, as festas... é hedonista, relativista e frívolo ao mesmo tempo, xusto as cualidades coas que Lipovetsky define o ser hipermoderno.
E a morriña logo? Tamén, claro, pero polo ben que se vive en Galicia, calidade de vida que se di por aí, xa non é estar por estar, é estar coa barriga ben chea.
Lonxe, ben lonxe daqueles versos de Cabanillas, o poeta da saudade:

Lévame, meu carro, leva
pola meiga terra nosa
que a miña alma saudosa
lonxe dela non se afai.

Lévame por onde se escoite
a fala doce e sentida,
antre bicos deprendida
no colo da miña nai.

Lonxe, máis lonxe dos esencialismos que se recollen, un por un e ordenadamente expostos, en Sempre en Galiza, a biblia do galeguismo.
Estache a cousa para biblias...

Hipermodernidades

Duane Hanson, 1969, Señora de supermercado (Fibra de vidro pintada, poliester e roupas, carriño de superrmercado con embalaxe de produtos)

Si Narciso está tan inquieto es también porque ningún discurso teórico puede ya tranquilizarle. Consume espíritu frenéticamente, pero no por eso parece más sereno. La era del hiperconsumo y de la hipermodernidad ha sellado el declive de las grandes estructuras tradicionales de sentido y su recuperación por la lógica de la moda y del consumo. Al igual que los objetos y la cultura de masas, los discursos ideológicos han quedado atrapados por la lógica de la moda, a pesar de que siempre han funcionado según la lógica de la trascendencia y de la eternidad y dentro del culto al sacrificio y la abnegación. (...) El entusiasmo ha reemplazado a la fe; el sentido frívolo a la intransigencia del discurso sistemático; la relajación al extremismo. En pocas palabras, "Nos hemos embarcado en un interminable proceso de desacralización y de insustancialización de la razón que define el reino de la moda plena. Así mueren los dioses: no en la desmoralización nihilista de Occidente y en la angustia de la vacuidad de los valores, sino en las sacudidas de la razón".
Lipovetsky, Gilles e Charles Sébastien, (2006[2004]), Los tiempos hipermodernos, Ed. Anagrama

sexta-feira, outubro 05, 2007

Traballiños pendentes



Todos os días vou á auga a esta fonte. Todos os días, mentres se enche o porrón, quedo mirando o frontispicio. O xugo e as frechas, 1958. Intenteino pola vía civilizada: moción ao pleno do concello (de maioría socialista ao tempo). Nada. Evasivas tipo "se estivo aí tanto tempo tamén pode estar outro tanto máis". Poida que sexa a hora da vía máis simple. Que tal manexará A.B. a mandarria? Ou será máis partidaria de pintar as frechas de rosa e o xugo de lila?
Acéptase calquera proposta creativa para unha intervención urxente.

terça-feira, outubro 02, 2007

Outra vaca no maínzo!

Rajoy quere que o himno de España teña letra e que fale da monarquía. Eu non entendo nada, non tiña letra xa? Era algo así como:
Chinda, chinda....

A memoria que non queremos perder


A denuncia que presentaron os descendentes do alcalde franquista Manuel Gutiérrez Torres contra o historiador Dionisio Pereira foi desestimada pola fiscalía, segundo leo en Vieiros, para quen as pescudas son lexítimas e non atentan contra a súa honra. Haberá que agardar polo que decide a xuíza, mais polo momento así están as cousas.
Desde aquí quero manifestar o meu apoio a todos estes historiadores valentes que foron quen de enfrontarse contra o muro de silencio e medo que se foi facendo durante os anos da ditadura e mais os que viñeron despois. Os vellos sabiano todo, viron cos seus propios ollos o que os papeis oficiais ocultaban ou contaban enganosamente, nun mundo perverso onde levar de paseo era fusilar. Non pode haber democracia sobre a humillación de tantos, con mortos en foxas comúns que moitos non queren desenterrar e historias tan reais que aínda doen que non queren ver publicadas.
Pasou, si, pero para que non volva pasar temos que saber.