Número total de visualizações de páginas

terça-feira, junho 27, 2006

A fonda do Sopapo

Sempre que volviamos de Santiago ou dunha viaxe -a nosa xeración xa foi moi On the road- para a casa, tiñamos que oír ao meu avó
- Queee, xa vides outra ves á fonda do sopapo?
Ao principio nin caso, pero a broma repetíase unha e outra vez e empezaba a non ter graza. Non víñamos acaso á nosa casa? Xa nos quería botar, ou?
- Es ben tonta- dicía entón a miña avoa. Dío pola Fonda do Sopapo, non sabes o que era?
A cousa poñíase interesante...
A Fonda do Sopapo era o sitio onde paraba sempre o noso bisavó fogoneiro en Barcelona mentres agardaba para embarcar ou descansaba dalgunha travesía antes de coller outra. Chamábase así porque a dona, que era unha muller de armas tomar, esixíalles aos hóspedes que lle entregaran o diñeiro todo no momento de entrar na súa casa. Ela administrábao honradamente, reservándose o que lle debían e encargándose persoalmente de enviarlle o resto ás súas mulleres antes que o gastasen en puterío e borracheiras. Se non se aviñan ao trato non entraban na casa e se algún dos seus fieis lle chegaba borracho e non entraba en razóns, arremangáballes un sopapo, poñía os cartos a salvo e logo... ¡a durmila! A patroa da Fonda do Sopapo era ao final para todos aqueles lobos de mar un anxo da garda que velaba polo benestar dos seus fillos, que facía posible a compra dunha leira ou o amaño da casa e daba seguridade a aquelas mulleres que quedaban soas coa vida ás costas. Por iso, nos momentos de lucidez, todos veneraban a aquela entrometida mandona e, cando desembarcaban no porto de Barcelona, sobrios ou bébedos, poñíanse baixo a súa protección.

Se fora hoxe...dáríanlle o Príncipe de Asturias da Concordia ou algo así?



terça-feira, junho 20, 2006

mercurio-Venus-a terra

En Venus, de andar moito encoira, acaba unha poñéndose azul.
Polo demais, évos un auténtico pracer.
Palabra de Suroeste.

sábado, junho 10, 2006

Ferocidades domésticas

Carapuchiña é unha nena doce e xeitosa, só ten un
defecto: é unha lingoreteira e fala con calquera, mesmo
con descoñecidos. Ela foi a que trouxo ao lobo á casa
"coñecino polo camiño, avoa, non te enfades, está
famento".
Famento e esfarrapado, diría eu, quen sabe
que tipo de vida levaba aló no monte.Porén,
desde que entrou na casa era todo mel. Abríame a porta
do curral para que pasara eu antes, sacáballe o esterco
aos porcos, separábame a cadeira para eu sentar...e se
lle dicía grazas sempre contestaba "as que ti tes".
Unha vez bañado, o seu pelo tornou brillante e suave,
dentro da súa natural dureza. Non, nunca chegou a
semellarse á la de ovella.
Carapuchiña ía e viña da súa casa á miña, pola
Corredoira Vella, pola Pedra do Couto e o Camiño Real
case todos os días. Unhas veces traía requeixo, outras
pan de trigo, se cadra unha botella de viño, e moitas viña só 
a que eu lle dera a merenda. Aquel día trouxome o lobo
e logo marchou.
Logo duns días, xa vos digo, o lobo domesticouse moito
e pedíame aloumiños coma un gato. Unha noite tivo o
atrevemento de pasarme o rabo polas pernas mirándome
fixamente. Cando fomos para a cama, abriume a porta da
miña habitación e despois meteuse el. Non me resistín,
a min tamén mo pedía o corpo. Había tanto tempo que eu
non...Ai!

* * *

Un día Carapuchiña chegou cedo de máis. Entrou coma
unha tola na habitación e atoupounos en plena función.
Os ollos de Carapuchiña non puideron abrirse máis, deu
un chío de paxaro e saiu a todo canto lle daban as
pernas: "o lobo come á avoíña, o lobo está comendo á
avoíña". Estábame comendo, estaba, e a min
prestábacheme ben. Pero o lío xa estaba armado.
Case non nos dera tempo a recoller cando apareceu a
Garda Civil na casa armando un escándalo do demo. O
meu lobiño tiña o rabo entre as pernas, as miñas
pernas, cando recibiu o primeiro disparo. "Alto ou
disparo", e non se movera, meu pobre. ¡¡Asasinos,
fillos de puta!! ¡¡Entrometidos do carallo!! Nunca vou
esquecer a túa mirada de animal sobre min, lobo. Xa
non quero vivir maís coa xente, bótome ó monte, fágome
fera, ataco canallas de uniforme.
AAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!

* * *

Meu lobiño lindo:
Espero que te vaias recuperando do disparo nas costas
que che deron aqueles brutáns. Espero moi pronto
sentir o teu rabo nas miñas pernas (aquelas caricias
que me gustaban). Venme buscar á fraga. Agora a fera
son eu e necesito domesticación.