Número total de visualizações de páginas

quarta-feira, outubro 23, 2013

Inmaculadas concepcións



Un dos relatos máis delirantes do catolicismo é o dogma da inmaculada concepción de María, privilexio divino que a exime do pecado orixinal no que TOD@S nacemos enfangados e a prepara para ser digna nai do fillo de Deus da maneira máis extravagante posíbel: conservándose virxe antes, durante e despois da fecundación e, máis difícil aínda, ... do mesmo parto!

Compréndese semellante artificiosidade en contra das regras da natureza e dos límites da lóxica unicamente no contexto dunha relixión profundamente misóxina na que a muller é o sexo e o sexo é o pecado e, polo tanto, a ameaza de todo o mal, polos séculos dos séculos.

Deste curioso xeito, María chega a ser nai sen pasar polo arrebato sexual. Porén, a iconografía católica tena representado enlevada nun profundo éxtase: ollos virados para arriba, rubor nas meixelas, boca aberta, brazos arredor de si, como recollendo as gozosas badaladas do corpo en íntimo contacto con...



Resulta sorprendente a pervivencia deste relato da muller intachábel sexualmente que sente a chamada da maternidade e a este destino se consagra malia todos os obstáculos. Afortunadamente, hoxe en día os avances da tecnoloxía reprodutiva evitan, por unha parte, as incómodas especulacións acerca do incerto pai e, por outra, a insistencia na intervención de seres sobrenaturais ou axentes da natureza na fecundación, como as correntes de aire ou de auga que transportan sementes.

As evidentes dificultades de ser nai solteira onte e mais hoxe, aínda tendo unha boa posición económica, engaden un aura de heroísmo moi favorecedor para unha muller que queira facer carreira política. Asemade, o vello mito misóxino, renovado mediante a utilización da última tecnoloxía, ten un verniz de modernidade e, mesmo, de atrevemento: "faino ti mesma, para que che fai falta un home?"

Por todo isto, non o podo evitar, cando souben que Alicia Sanchez Camacho, por poñer un exemplo, non concibira cunha pombiña rebuldeira..., nin cun tubo de ensaio, caín da burra e espertei da miña inocente ensoñación  posfeminista.

segunda-feira, abril 01, 2013

Mucha nieve

Unha das famosas fotos de El País

I
Dous golden boys de poderosos peitos surcan veloces unha ría non sei se nun iate ou nunha lancha neumática. Están relaxados e seguros mirando á cámara. Son xoves e seguramente inocentes. Ímosllelo concender: a inocencia dos cachorros poñendo a proba a flexibilidade dos seus músculos ao manexar os remos ou guiar o leme da embarcación, procurando sempre non ir á deriva. Baixo o sol de occidente, a ría mostra as súas particularidades, neste caso as Illas Cíes, máis alá da liña das apolíneas costas impregnadas de crema solar.
II
Os golden boys entran e saen dun todoterreo de anchas rodas. Cazadoras de leñador canadiano e zapato castellano: toda unha lección de estilo para aldeás coma min. Neve, moita neve. Podería ser Andorra ou os Picos de Europa, non hai maneira de sabelo con tanta cantidade de neve. A xeografía vólvese unha ciencia difusa baixo os efectos da neve. E aquí habíaa, quen pode dubidalo? No iate se cadra tamén, pero aí xa non penso pillar os dedos, non me vaian tildar de insidiosa.

Que xoves eramos todos nos anos 90!

quinta-feira, março 28, 2013

Teño un tesouro



Tiven un soño. Un soño, si, un deses que queda prendido coma un pelo na lingua. Un pelo na lingua pode remitir facilmente a unha escena erótico-festiva, pero neste soño non había sexo. Quero dicir, non o había aparentemente, na superficie. Cos soños hai que andar con conta. Van tan cargadiños de imaxes simbólicas que case non sabe unha por onde empezar. Ás veces vas con todas as precaucións do mundo a enfrontarte a un soño, amodo, con xeito, de vagar. Rózalo, nada máis rozalo coa túa respiración, co aire que expulsas tras precorrer as túas entrañas, e o soño esvaise con todo o seu misterio intacto, deixándote envolta na escuridade de ti mesma.

Que difícil é vivir con soños.

É difícil mesmo cando se nos ofrecen dóciles ao extenuante exercicio da disección semiótica. Ese momento único no que nos achegamos e se nos permite abrir a caixa dos seus tesouros chega coma un don inesperado. Na caixa dun deses soños xoguei unha vez con cadeas de símbolos, doas de metáforas mltidimensionais, moedas douradas na cara e na cruz do significante e o significado, cunchas escollidas polas intensas irisiacións do seu baño de nacre. Probei diferentes combinacións: experimentei con tintileos e brillos, adorneime con extravagancia e volvín colocar todo ne seu sitio. Considerei toda aquela riqueza e a posibilidade de facerme dona dela. Sentíame embriagada con tanta abundancia de estímulos tirando de min en todas as direccións e comprendín que Todo era imposible. Dunha pequena parte, polo menos. Pero como contentarse cunha soa das pérolas do tesouro? Como arrincar unha delas da sarta interminable con temor de convertela nun peza inútil co brillo apagado? Non, non, iso non tería sentido. Hai tesouros dos que non se poden facer partillas. Hai fardos que non podemos cargar ás costas. Desexei esquecer todo, que o soño se desfixese sen deixar rastro. Fixen un esforzo para tragalo e foi coma se o pelo se convertise nun longo, longo colar de pérolas arredor do meu pescozo. Vou pasando doa a doa con dificultade, procurando que as arcadas non boten a perder o proceso. Debo agardar a que os ácidos do estómago desfagan unha a unha cada pérola. É unha dixestión pesada e preñada de imaxes, as máis delas sexuais, pero con iso xa contaba. Sospeiteino mesmo ao abrir a caixa.

quinta-feira, fevereiro 14, 2013

Cruce de vías


Gústame mirarlle as tripas ao blog: curiosear nas visitas semanais, comprobar de onde viñeron e que lles interesou, baixo que estraña motivación ou carambola darían co sitio...
Gustaríame saudar cun cariño especial aos habituais, aos que sempre, sempre acaban dando unha voltiña por moitos días que pase eu de lacazanería sen poñer flores frescas neste salón de visitas. Non importa, o salón segue aberto e calquera día con xenio abrimos unha garrafa de viño. Agardade e veredes.

Pero hei de confesarvos, amigos e estraños que aquí vos xuntades, que hai unha cousa que me desacouga: as moitas estrañas visitas que teño aquí de lugares incomprensibles. A que veñen? Por que insisten se non poden atopar nada que lles interese? Son mercaderes de carne humana e veñen uliscando títulos de post como "Chica de calendario" ou "Mulleres de beizos pintados", con moito as entradas máis solicitadas, abertas, sobadas e babadas. Vou chea de limpar lixo nos comentarios. É inútil: novas ondas de detritus entran ás poucas horas.
Estraño cruce de vías neste aterrador mercado global onde o de menos é entender o significado das palabras.