Número total de visualizações de páginas

sábado, abril 30, 2011

Realismo moderado

Foto, moderadamente realista, de Xebe d´Afrei

Moitas veces pasa, a min pásame demasiadas veces, que estou lendo un conto ou unha novela e danme ganas de coller ao narrador polas lapelas e berrarlle: "déixame pensar, maldito, ou pensas que son parva!!!".

O exceso de detalles sobrecarga a nave narrativa e desequilíbraa, pero o exceso de explicacións lévaa a un naufraxio seguro. O narrador debería abrir as portas do seu castelo só no momento preciso e permitir que os lectores sintan antes a imperiosa necesidade de saber que hai detrás delas, creen as súas imaxes, xoguen e fagan as súas apostas. Daquela si, daquela é o momento de deixarlles ver por unha fenda calquera imaxe equívoca, escoitar un son inclasificábel, manipulalos, na medida en que se deixen, de todas as formas posíbeis. Pero a maioría non teñen paciencia, sutileza nin moitas ganas de xogar, ai!, e, temerosos de que os lectores se desanimen e teñan que pensar, prefiren abouxarnos con ruído innecesario.

Realismo moderado. O concepto atopeino na páxina 12 da novela de J. M. Coetzee Elizabeth Costello:

"Suministra los detalles y deja que los significados emerjan por sí mismos. Un procedimiento del que fue pionero Daniel Defoe. Robinson Crusoe, náufrago en una playa, mira a su alrededor en busca de sus compañeros de barco. Pero no hay nadie. "Nunca los volví a ver, ni vi otro rastro de ellos –dice– que tres de sus sombreros, una gorra y dos zapatos desparejados". Dos zapatos desparejados. Al estar desparejados los zapatos dejan de ser calzado y se convierten en pruebas de la muerte, arrancados de los pies de los ahogados por los mares espumeantes y arrojados a la orilla. Nada de grandes palabras, nada de desesperación, simplemente sombreros, gorras y zapatos".
Coetzee, J.M., Elizabeth Costello, Ed. Mondadori

quinta-feira, abril 28, 2011

Olga Novo: poeta salvaxe

Olga Novo, espeluxada polo aire do mar, nunha foto de Xerais

Coñecín onte á poeta Olga Novo nun dos actos programados na Semana de Poesía Salvaxe de Ferrol. Malia a súa presencia delicada, as falas suaves, a total ausencia de afectación, adivíñase un lume interior moi difícil de disimular. Ah, claro, debe ser por iso!

Olga Novo recitando á entrada do Mercado da Magdalena esta mañá era unha rapsoda que nos conducía polas súas mitoloxías con voz profunda –nunca bronca, aínda que sabe ladrar– e o trafego do lugar quedaba por un intre suspendido. Eu sentino porque estaba alí seguíndolle o rastro: carriños da compra que se deteñen, mandís que se remangan, oídos que prestan atención. A voz de Olga misturada con verzas e xurelos.

Ceibar á poesía das gaiolas, que gran idea!

domingo, abril 24, 2011

Toxo arnal

Foto Xebe d´Afrei

Meu toxiño arnal

Noto que a auga abondosa destes días inchou de zume verde as túas poutas afiadas. Mírote e imaxino o rápido proceso químico co que te alimentas. Probo a tocarte a advirto a tenrura que se foi apoderando de ti. Con todo, procuro que o roce sexa superficial e a caricia no se convirta en rabuñazo. Sei moi ben quen es ti, a estas alturas, e non quero levar un desengano.

Déixame que me recree na túa beleza: xenos tenros que nunhas semanas serán púas, verde luminoso que a seca e o vento nordés apagarán de contado, maíñas montesías que estarrican os dedos en todas as direccións.

Ai, toxiño, lembras cando nos coñecimos? Eu nunca chegara tan lonxe e a primeira vista parecíchesme un toxo coma os demais. Nin me preocupei demasiado en afastarme de ti. Pasei rozándote e dunha cruel dentellada lanzáchesme o primeiro aviso. Eras duro, eras poderoso e implacábel, trabaches na miña carne con saña e o meu sangue parecía compracerte. Aínda teño as marcas.

Agora xogo contigo. Aproveitando a debilidade primaveral dos teus novos gromos acércoche un dedo, presiono suavemente contra os máis recentes dos teus pinchos e divírtome comprobando que non poden ferirme, que dobran antes de poderen rachar a pel. Domestícote así, con estas caricias burlonas e fago plans para convidarte ao meu xardín, a un espazo rocalla onde lucirías ben cando entres en flor.

Que me dis?

sábado, abril 09, 2011

Fin de etapa

Foto SW

Estou chegando, si, si, non hai perda xa: despois deses piñeiros queimados e deses outeiros medianos está a montaña á que me propuxen subir hai dous anos. Vexo o cume perfectamente debuxado nas cores da tardiña. Agárdame e eu vou.

Non podo evitar mirar polo espello retrovisor todo o camiño que deixei atrás, o pedregal do que partín –un autodespido e a perspectiva de dous anos no paro –os prados húmidos recachados de flores lilas e brancas e amarelas que atravesei –moitas lecturas, moito remexerme no asento, moitos parágrafos fallidos, moitas ideas sen forma. E vós comigo, vell@s coñecid@s amig@s deste blog, fostes apañando o resultado desta viaxe intelectual que acabou nuns cantos post e nunha tese.

E agora xa, véndome tan preto do obxectivo, superados todos os perigos, esquecidos os medos, sinto, como senten todos os viaxeiros despois de que se pon o sol, que o ritmo baixa e cómpre buscar un aconchego para a noite.