Número total de visualizações de páginas

segunda-feira, dezembro 31, 2012

Memorias do volcán

Foto SW

Hai moito, pero moitísimo tempo, baixo os nosos pés había un volcán fervendo. Un bo día, aquilo que sentiamos bulir en silencio cuspiu gases e pedras incandescentes. Foi un fermoso espectáculo, porque nos parecía que o podiamos contemplar tranquilamente sen perigo ningún.
Estabamos enganados, por suposto.
Se decatármonos, aspiramos un fume acedo que rañaba na tráquea e facía tusir. Unha millenta de charamugas pousáronse nas nosas roupas consumíndoas paseniñamente en furados diminutos ata queimar a pel. A lava avanzaba contra nós chegando, case, a rodearnos, silenciosa no medio do ruído enxordecedor. Pero nada disto foi suficiente para sacarnos da contemplación estática daquela beleza apaixonada.
Por fin, un enorme pelouro veu rolando cara a nós. Mentres avanzaba a toda velocidade comprendín a catástrofe inminente. Non podo presumir dunha extraordinaria lucidez, é ben certo. Só a vantaxe duns segundos e a decisión rápida puideron salvarme. Salvarnos?
De todo aquilo conservo algunha cicatriz das queimaduras máis fondas e recoñezo ao meu arredor unha paisaxe pétrea, produto dunha antiga e violenta combustión.

segunda-feira, dezembro 10, 2012

Síndrome María Antonieta



Disque crise económica, creba da facenda pública, protestas populares, rabia. Á Paris un día despois do outro, un regueiro de descontento que ouriza os cabelos. Vai haber que profundizar nas reformas que non hai cartos.Van ter que pagar máis, bien sûre que van, ou pensan vivir de gratis?.
Privilexios fiscais, subvencións pola cara bonita, incentivar a industria do luxo: exportaremos a nosa marca de clase e tiraremos da economía para arriba.
Arrogancia.
O meu estreito círculo non paga impostos: é impensable vivir con menos dando tantas esmolas. Teño un petit ami moi intelixente, convídano a todas as tertulias, e sempre di que moito cahier de doléances pero acaparan as axudas de 400 eurazos porque non queren dobrar o lombo por 8000, e aínda pretenden, aínda esixen de la tarte no canto de du pain.
Din que non teñen e gardan na faltriqueira, contan mes cheris les tertuliens, que non teñen dentes de tanto rillar nas pedras de azucre, e no fondo, esta clase ruín de abuso arruinou o país. Agora terán que pagar se queren existir e ser apuntados no Rexistro Civil como súbditos contribuíntes, e se non que se perdan nas cloacas, de onde viñeron. Pódese vivir estupendamente sen existir, ai iso pode, e aforrando unha barbaridade, practicamente todo, se tampouco se come. Imos ter que poñer un tributo para os que se negan a comer, tamén.
Estou empezando a sentir mal à la tête, acelérome coas inxustizas do mundo ao revés. Necesito desconectar unha fin de semana nun spa fronteira avante, lonxe deste país de desgraciados.
Au revoir, pensarei cada segundo en vós. De la responsabilité, avant de toute chose!