Número total de visualizações de páginas

domingo, março 25, 2012

Exploradores neolíticos

Foto SW

Nos montes galegos hai vellas sendas, pedras que falan, ósos limpos de animais devorados, vexetación endémica que teima en sobrevivir, pastores neolíticos, muíños de vento e paseantes coma min e coma ti.

Hoxe apañamos unha rama de abeto e unha pina, ningunha pedra, a queixada dun cabalo e unha breve conversa con gandeiros. Lobos? Hai, algún hai. Hainos sen énfase. Hainos, pero o cabalo ese morrería coa fame porque non dan comido a herba moi pequena. Este ano é moi seco. As vacas remoen o silo que lles acaban de botar sen se decatar do futuro negro. Podemos levar a queixada do cabalo sen problema, e aquí soltan os catro da parola unha risada ao unísono, unha con todos os dentes, de corazón, mirándonos divertidos. Pode quedarnos ben vernizada –limpa xa ben limpa está– e unha imaxina o salón dun toreiro nunha reportaxe de revista do corazón.

Hoxe non topamos petróglifos nos penedos, pero o monte fálounos con total franqueza, con signos humildes, flores mínimas medrando entre os pinchos nas turbeiras, trazas de animais e restos dos ferreganchos dos pastores. Coma sempre.

quinta-feira, março 22, 2012

No fondo do baúl

Na última "limpeza" na casa dos meus pais topámonos cun baúl acugulado de libros, apuntes, revistas... e todo canto foi preservado doutros ritos de purificación e limpeza familiar. O baúl das navegacións do meu bisavó que viñera tamén comigo a Santiago gardando catro libros esenciais e un mundo de espazo para encher con cousas novas. A miña nai instoume a que seleccionase as miñas cousas naquel tesouro e fun con mentalidade práctica. Que atoparia alí despois de tantos anos?

O meu marido rescatou con pasmosa facilidade uns negativos do ano 65 que nunca foran revelados; foi o primeiro achado de importancia. A cousa prometía. Arremangueime e empecei a remexer na barriga disposta a tomar decisións rápidas.

Non me tentaron as cartas de amor resesas e convertinas en confetti. Rinme un pouco coas libretas da miña adolescencia, pero a cantidade de po acumulada non axudaba a amolecerme o corazón. Dubidei máis nunha tradución a catro mans –tamén as túas, querida Hipólita– de Pic-nic en campagne de Arrabal ao galego, o gran proxecto do último ano de instituto, ao final onde a metín? Fun despiadada cos libros de texto e algúns libracos que non deixaron nin a máis mínima marca en min. Aló foi, tamén un meritorio comentario sobre Así falou Zaratrusta, sic transit gloria mundi. En total enchín un saco baleiro dos do penso das galiñas case sen pestanexar.

A xoia do tesouro agochábase nun prego do forro: unha foto ovalada da miña avoa, pequeniña, do tamaño xusto para que o teu mozo que está na guerra a leve no peito. Ninguén lembraba tela visto antes. Volvía ela, de vinte e tantos anos, para regalarnos un fermoso sorriso. Aquí si que me venceu a saudade.

quinta-feira, março 15, 2012


Unha non se decata da complexa maquinaria que é o corpo ata que unha peza deixa de funcionar a pleno rendemento. A min onte deixoume de funcionar un pé: nada máis pousalo no chan vólvese levantar despavorido. Non quere sosterme e moito menos levarme dun sitio a outro. Mesmo se pon remilgado para pisar o embrague do coche. Folga do sector. Non queda outra que recoñecerlle a gran importancia estratéxica, simbólica, práctica e estética ao meu querido peíño. Buscando unha imaxe para ilustrar o post en google atopei unha interesante iconografía do pé desde todos os puntos de vista imaxinábeis. Decidinme por O baño de Betsabé, de Rembrand, en espera de que mañá a médica de cabeceira cure as miñas miserias e se me permita volver a arrear chancleta polo mundo adiante.