Foto SW
Nos montes galegos hai vellas sendas, pedras que falan, ósos limpos de animais devorados, vexetación endémica que teima en sobrevivir, pastores neolíticos, muíños de vento e paseantes coma min e coma ti.
Hoxe apañamos unha rama de abeto e unha pina, ningunha pedra, a queixada dun cabalo e unha breve conversa con gandeiros. Lobos? Hai, algún hai. Hainos sen énfase. Hainos, pero o cabalo ese morrería coa fame porque non dan comido a herba moi pequena. Este ano é moi seco. As vacas remoen o silo que lles acaban de botar sen se decatar do futuro negro. Podemos levar a queixada do cabalo sen problema, e aquí soltan os catro da parola unha risada ao unísono, unha con todos os dentes, de corazón, mirándonos divertidos. Pode quedarnos ben vernizada –limpa xa ben limpa está– e unha imaxina o salón dun toreiro nunha reportaxe de revista do corazón.
Hoxe non topamos petróglifos nos penedos, pero o monte fálounos con total franqueza, con signos humildes, flores mínimas medrando entre os pinchos nas turbeiras, trazas de animais e restos dos ferreganchos dos pastores. Coma sempre.
Sem comentários:
Enviar um comentário