Número total de visualizações de páginas

domingo, maio 29, 2011

Carme, Carme Chacón


Así é como me gusta verte, Carme, unha nova Marianne dirixindo as tropas por terra, mar e aire, poñéndote diante deles co teu corpo proa, símbolo da socialdemocracia liberal dun país de carcundias. Quero esquecer a túa voz tremente do venres, as olleiras e a mirada perdida de onte e quixera tamén non ter oído nunca do teu mentor o seboso eloxio que celebraba o teu sacrificio polo ben del, do partido e, en definitiva, do Estado.

Teño hoxe a penosa certeza de que fuches, fomos enganadas, unha vez máis, Carme. Parecía que nos ían deixar entrar no seu xogo e aprendimos as regras, preparándonos para servir á causa; vestímonos ben e fomos ao salón de peiteado; entregámonos ilusionadas sen condicións, pero só faciamos falta para adornar a foto. A ambición, a independencia de criterio é duramente castigada nunha muller; a submisión e o sacrificio cotizan á alza. Onte a túa faciana sobrecolleunos, mater dolorosa. Deus pai diche que te fagas a un lado e non molestes moito agora que xa fixeron a icona.

Eu tamén teño gana de chorar de rabia.

domingo, maio 22, 2011

Desazo

Foto SW

Nunca tanto me custou ir votar coma hoxe. Barallei seriamente todas as opcións: abstención, voto en branco, voto nulo, voto ignominioso, voto desilusionado... e todas as posibilidades me parecían que esa non era a cuestión. Votase ou non votase, votase o que votase a cuestión é o sistema. Si, si, si, un sistema que nos pide encarecidamente que votemos para logo amordazarnos: "entregádenos o poder que xa logo nós veremos o que facemos". O caso é que eles tampouco teñen nin idea do que van facer, non hai máis ca ler os programas, nunha boa parte dos casos actúan improvisando e noutra (peor aínda) baixo algún tipo de presión. Un non se debería fiar e ten que darlles practicamente carta branca, patente de corso para catro anos. Loitar contra unha decisión política que che pode cambiar a vida é un acto heroico, só ao alcance de xente con boa saúde, posibilidades económicas e contactos... políticos e xudiciais.
Non tedes a sensación de que estamos alimentando pacificamente unha caste de impresentábeis sen facernos demasiadas preguntas?


segunda-feira, maio 16, 2011

Pichas bravas


A vella e manoseada historia do señor poderoso (hai moitas maneiras de ser poderoso, algunhas verdadeiramente cutres) posto na picota por un escándalo sexual nunca pasa de moda.
De todos os casos célebres que saltaron aos medios ultimamente, por riba das evidentes diferencias, hai un punto en común: os implicados son uns pichas bravas.
Os pichas bravas non son, como se ten dito, "homes aos que lles gusten moito as mulleres". Non. Os pichas bravas son simplemente uns aproveitados moi pagados de si mesmos. E o que normalmente pasa é que os aproveitados máis cedo ou máis tarde acaban atopando alguén que lles toma perfectamente as medidas e, dun xeito ou doutro, toman a revancha. Xustiza poética: eu sempre admirei aos que se enfrontaban aos abusóns.

Non podo dicir que me sorprenda a historia do ex-candidato in pectore DSK e a camareira, como tampouco a inmediata sospeita de complot que se barallou, como fai eco Cabaret Voltaire. Sei tan pouco destas argalladas que todo me parece posíbel, mesmo vexo moi factíbel unha cousa e maila outra xuntas. A cousa promete un culebrón dos bos con análise de ADN nas persoas implicadas e nas súas roupas.
Aínda existirá aquel vestido de Mónica Lewinsky que nunca foi á lavandería? Non quero imaxinar a clase de flora e fauna que alimentaría todos estes anos.
Enfín, miñas queridas e meus queridos, é triste pensar que poden vir as revolucións que se queiran pero a estreita relación entre sexo e poder seguirá aí inalterábel.

sábado, maio 07, 2011

Escoita, Michelle...


Ti sabes que agora ou nunca, non ía ser coma quen di "se ten barba San Antón e se non a Purísima Conceución" non, eu non podía permitirme desaproveitar esta ocasión para cuspirlles a todos á cara que para americano eu, eu, medio negro e medio branco. Eu que levo un nome oriental que fai que se confundan os xornalistas en quen a vítima e quen o vitimario desta vez. EU son o que elixistes e Eu son todos e cada un de vós desde que vos xurei aquel día frío, icluída ti, miña rula, de luvas e zapato verde da miña man por aquela avenida triunfal xeada.

Michelle, tan seguro como estaba e estou que había que facelo como e cando se fixo, e non podo esquecer aquelas imaxes tinguidas de sangue. O sangue é unha cousa pegañenta. É doce e salgada á vez, eu non me explico. Pesadamente líquido, o sangue convértese en tremelicantes callóns en poucos minutos, que cousa, fúndese nunha película irisiada coa pel das mans de quen ousa tocala. Non a cheguei a tocar e aínda así cheguei a ulila, a lambela. Aquel ollo derramado, Michelle, aquel ollo que eu non vin e que non me viu, dígoche que non son quen de sacalo da cabeza. Eu miraba a Hilaria nese momento. Confiaba en que ela ía manterse rexa. Procuraba na súa cara unha axuda para manterme alí e ser quen de mirar. De repente tamén ela se contraeu nunha arcada e tapou a boca. Logo dixo que tiña tos e que era alérxica. A verdade é que ela vomitou e eu pechei os ollos.

Como mostrarvos o que eu non quixen ver? Non somos salvaxes, non comemos as vísceras dos inimigos nin nos refregamos co seu sangue pegañento. Non é necesario. Somos civilizados e isto non foi máis que volver a poñer no sitio o que estaba desconxuntado, out of joint, Michelle, coma no Hamlet.

terça-feira, maio 03, 2011

Xosé Carlos Caneiro caga rosas

Enlace
Meterse con Xosé Carlos Caneiro vén sendo na bloguería galega tan tópico como foi en tempos facer leña de María Balteira mediante todos os artificios posíbeis da retórica medieval. Por agora funme safando, pero hoxe non o puiden evitar e apunteime á romería anticaneirista. Picade aí e xulgade se teño razóns.

Se habitualmente Caneiro na súa columna da Voz non se fai rogar con toda canta cursilada lle pasa pola cabeza, hoxe parece unha parodia de si mesmo. "Poema de amor" está escrito por un Caneiro hiperbólico, desatado, impúdico, empezando pola reserva inicial da dama (
"Columna para enviar a (...) Miña lúa, miña flor, meu vento. ") e rematando por "Chove cando te vas. Pero, no regreso, ábrense todos os ceos para de par en par rir".

Sosteño que estamos diante dun malabarista de tópicos sobados que ve (será consciente?) como lle cae unha maza detrás da outra producindo algo semellante a un cataclismo. Se todas as inflamadas aseveracións son de pé de banco, e que lindas ensartadas nun colar!,
o remate non pode ser máis explícito: "Quérote máis cada día que pasa. Por ti existo."

Estou absolutamente impresionada, podedesme crer. Vou facer unha tortilla de xeranios, chau!

segunda-feira, maio 02, 2011

Gran reserva de sonora poesía


As cousas acontecen, os poemas recítanse, os transeuntes pasan, os viños frouxos bébense no ano, pero ás veces as cousas quedan en suspenso, os poemas grávanse, os transeuntes deteñen o paso e os viños gárdanse e mímanse ata que chega o momento.

Das frescas adegas de Radio Fene xorde vinte e sete anos despois a voz de Pereiro recitando os seus poemas. Escoitade e non vos poñades mitolóxicos, que xa chega con el.


http://www.radiofusion.eu/manager.php?p=FichaNova&ID=10211

http://www.radiofusion.eu/manager.php?p=FichaNova&ID=10216