Escoita, Michelle...

Ti sabes que agora ou nunca, non ía ser coma quen di "se ten barba San Antón e se non a Purísima Conceución" non, eu non podía permitirme desaproveitar esta ocasión para cuspirlles a todos á cara que para americano eu, eu, medio negro e medio branco. Eu que levo un nome oriental que fai que se confundan os xornalistas en quen a vítima e quen o vitimario desta vez. EU son o que elixistes e Eu son todos e cada un de vós desde que vos xurei aquel día frío, icluída ti, miña rula, de luvas e zapato verde da miña man por aquela avenida triunfal xeada.

Michelle, tan seguro como estaba e estou que había que facelo como e cando se fixo, e non podo esquecer aquelas imaxes tinguidas de sangue. O sangue é unha cousa pegañenta. É doce e salgada á vez, eu non me explico. Pesadamente líquido, o sangue convértese en tremelicantes callóns en poucos minutos, que cousa, fúndese nunha película irisiada coa pel das mans de quen ousa tocala. Non a cheguei a tocar e aínda así cheguei a ulila, a lambela. Aquel ollo derramado, Michelle, aquel ollo que eu non vin e que non me viu, dígoche que non son quen de sacalo da cabeza. Eu miraba a Hilaria nese momento. Confiaba en que ela ía manterse rexa. Procuraba na súa cara unha axuda para manterme alí e ser quen de mirar. De repente tamén ela se contraeu nunha arcada e tapou a boca. Logo dixo que tiña tos e que era alérxica. A verdade é que ela vomitou e eu pechei os ollos.

Como mostrarvos o que eu non quixen ver? Non somos salvaxes, non comemos as vísceras dos inimigos nin nos refregamos co seu sangue pegañento. Non é necesario. Somos civilizados e isto non foi máis que volver a poñer no sitio o que estaba desconxuntado, out of joint, Michelle, coma no Hamlet.