Número total de visualizações de páginas

quinta-feira, março 28, 2013

Teño un tesouro



Tiven un soño. Un soño, si, un deses que queda prendido coma un pelo na lingua. Un pelo na lingua pode remitir facilmente a unha escena erótico-festiva, pero neste soño non había sexo. Quero dicir, non o había aparentemente, na superficie. Cos soños hai que andar con conta. Van tan cargadiños de imaxes simbólicas que case non sabe unha por onde empezar. Ás veces vas con todas as precaucións do mundo a enfrontarte a un soño, amodo, con xeito, de vagar. Rózalo, nada máis rozalo coa túa respiración, co aire que expulsas tras precorrer as túas entrañas, e o soño esvaise con todo o seu misterio intacto, deixándote envolta na escuridade de ti mesma.

Que difícil é vivir con soños.

É difícil mesmo cando se nos ofrecen dóciles ao extenuante exercicio da disección semiótica. Ese momento único no que nos achegamos e se nos permite abrir a caixa dos seus tesouros chega coma un don inesperado. Na caixa dun deses soños xoguei unha vez con cadeas de símbolos, doas de metáforas mltidimensionais, moedas douradas na cara e na cruz do significante e o significado, cunchas escollidas polas intensas irisiacións do seu baño de nacre. Probei diferentes combinacións: experimentei con tintileos e brillos, adorneime con extravagancia e volvín colocar todo ne seu sitio. Considerei toda aquela riqueza e a posibilidade de facerme dona dela. Sentíame embriagada con tanta abundancia de estímulos tirando de min en todas as direccións e comprendín que Todo era imposible. Dunha pequena parte, polo menos. Pero como contentarse cunha soa das pérolas do tesouro? Como arrincar unha delas da sarta interminable con temor de convertela nun peza inútil co brillo apagado? Non, non, iso non tería sentido. Hai tesouros dos que non se poden facer partillas. Hai fardos que non podemos cargar ás costas. Desexei esquecer todo, que o soño se desfixese sen deixar rastro. Fixen un esforzo para tragalo e foi coma se o pelo se convertise nun longo, longo colar de pérolas arredor do meu pescozo. Vou pasando doa a doa con dificultade, procurando que as arcadas non boten a perder o proceso. Debo agardar a que os ácidos do estómago desfagan unha a unha cada pérola. É unha dixestión pesada e preñada de imaxes, as máis delas sexuais, pero con iso xa contaba. Sospeiteino mesmo ao abrir a caixa.