Número total de visualizações de páginas

terça-feira, março 14, 2006

Os meus posmodernos preferidos

Parada de autobuses sen marquesiña.
Pés fríos, xelados, doridos.
Ti non estás. Eu non estou.
O autobús non para.
¿Por que daquela me cabreo?
Falta de madurez en min, en ti, no chofer, no autobús
e na marquesiña.
Lóxica atropelada.
Media hora máis tarde chega outro autobús, igual pero
maduro.
Para.
Subo e séntome nun sillón cortado a navallazos e no que
pon puta puta
e miro pola ventaíña e teño aínda os pés fríos.
Ti non estás.

X.L.Mosquera Camba, A tensa calma da catapulta, Ed. Positivas

24 comentários:

SurOeste disse...

Tes razón, Musgallo: aquí non hai nin cisnes, nin pavillóns, nin clítoris de almibre. Só un tipiño cos pés fríos esperando por un cutre autobús. Pouco que ofrecer.

SurOeste disse...

Facéndolle acso á suxerencia dun amigo, remexín nas tripas do blog e conseguín abrir a posibilidade de que calquera poida deixar un comentario.
¡Benvidos!

SurOeste disse...
Este comentário foi removido por um gestor do blogue.
Anónimo disse...

Cando escribo non me pode o afecto, digoo de entrada. (Debe de ser porque escribir sempre me resulta fisicamente fatigoso: os frades dos scriptoria medievais empregaban unha frase moi simpatica para describir esa situacion e mentres pedir mais vinacha, como dicimos en Vilapodre. A frase, un entre tantos adagia, queda para outro dia.)

Reproducia Carballo Calero, critico por quen sinto unha simpatia moi relativa e persoal que nada ten que ver con tirios ou con troianos, un xuizo cheo dun esvaradio pero funcional senso comun sobre as vangardas: o futurismo acabouse na dialéctica que nos levou a outras propostas mais completas e complexas porque non é o tema o que fai que sexamos modernos, isto é, se cantamos o avion coa estética de Hugo seremos vello, se cantamos o amor cunha estética nova seremos novos...

(Isto era mais ou menos en parafrase algo que recordo que o meu compatriota dicia no capitulo de Manuel Antonio.)

Non creo que este poema sexa un horror, pero tampouco creo que o feito de que haxa ou non haxa nel determinadas cousas.

Di o supertacagnon, que son eu:

a) que "a tensa calma da catapulta" é na poesia o que os cinéfilos chamamos unha cult movie: un lugar onde poucos privilexiados poden interrogarse a si e os outros e dicir o poucos que acceden as verdadeiras canles nas que xorde o emerxente;

b) alguén escribiu unhas palabras poucas nunha revista do pais sobre este libro: o recibir o artigo o autor comentou que o caracter guadianesco que o critico sinalaba o definia; non sei se eu teria escollido o poema que escolleu suroeste para representar o volume, pero estou convencido de que calquera escolla é parcialmente erronea dado que son as pausas, os brancos, o intersticio ou gume mortal da folla que divide e unifica as entidades de escritura os que constituen o verdadeiro texto neste caso...

c) é a aparicion do emerxente que nos invita e nos arrastra e nos permite reflexionar nunha serie de niveis superpostos (producto/texto - direccions: referente/afora diverxencia de consumo);

d) que este libro sexa unha rara avis: un verdadeiro cruce e espazo de dialogo nun sistema literario galego como o actual no que parece que o triunfalismo botaratesco de tantos exrevolusionarios que din que non nos temos que preguntar nada mais, que xa podemos morrer tranquilos (tranquilos morreran eles!);

e) dentro duns poucos dias estrease a ultima pelicula de Nanni Moretti: estamos na mascara do eu, na mascara da mascara, na vertixe en- e desenmascaradora do eu que nega a sua propia designacion fuxindo dela con horror (horror!) cara o infinito (Pascal!): igual que o xa mencionado, igual o autor, Godard, un pouco de Cindy Sherman (por dicir algo), un tanto de Jabès ou de Levi ou dos poscoloniais que se miran a si mesmos para dicir que non somos so a sombra da nosa redencion senon unha onda de temores que se expanden non linealmente e non se acaban asi como asi...

f) armase do non obvio: lease o libro con atencion a ser posible; eu, que estarei en Purg. I, como Caton Uticense, respecto a musgallo que di o que pensa e sempre o fai e respecto (e ben aprezo) a suroeste que me devolve o lugar dunha longa fidelidade (a da lectura deste autor)... asin son eu (libertà va cercando, ch'è sì cara,/come sa chi per lei vita rifiuta).


Nada do que aqui pon é obvio, ningun dos lugares cara os que se dirixe este poema é obvio.

Como sei que suroeste ci tiene deixo aqui un lugar de pensamento para o non obvio:

"La promesa de emancipación era recordada, defendida, expuesta por los grandes intelectuales, categoría surgida de las Luces, guardiana de los ideales y de la república. Quienes en nuestros días quisieron perpetuar esta tarea con sólo encarar una resistencia mínima a todos los totalitarismos y que, imprudentemente, han designado la causa justa en el conflicto de las ideas entre ellas o de los poderes entre ellos, los Chomsky, los Negri, los Sartre, los Foucault, se equivocaron dramáticamente. Los signos del ideal se han embrollado. Una guerra de liberación no anuncia que la humanidad continúa emancipándose. La apertura de un nuevo mercado no anuncia que la humanidad continúe enriqueciéndose. La escuela no forma nuevos ciudadanos; como mucho, forma profesionales. ¿Con qué legitimación contamos para continuar el desarrollo?"

(J.F. Lyotard)



O autor quere dicir que imos ter que buscarnos outro modo de felicidade que ainda non estea colonizado, que non se exprese ainda coa linguaxe unidireccional do poder.


Capito?

Anónimo disse...

Non te queixes, que na estrea me esmerei de carallo...

Eh?

SurOeste disse...

Si, si, agora a devaghar todo o que dixeches.
Benvido sexas!

SurOeste disse...

E volvendo ó poema: é un fermoso poema de amor e de soedade sen cisnes. Gústame a súa lingua sen adornos, o seu estilo descarnado, a súa serena violencia.
A súa tensa calma.

Anónimo disse...

Ola! Preciso falar contigo... mais non atopo o enderzo de correo electrónico no perfil. ¿podes escreberme a nandinho_gz@hotmail.com? GRAZAS!!

SurOeste disse...

Musgallo, esperaba que argumentases un pouco o teu "Horror!"

SurOeste disse...

Musgallo, hai un mes que non podo pensar noutra cousa. Levo unha semana con contraccións e puxen esta serie de post a ver se as vosas ideas funcionaban a xeito de oxitocina para acelerar este pesado parto. isto xa non pode durar moito.

Anónimo disse...

Querida suroeste, espero que escribas a Nandinho que o tes in pensiero...

Polo demais non creo que tampouco debamos ser absolutamente claros sobre o que dicir dun poema. El esta no seu lugar e nos o consumimos.

Nos pavillons e os cisnes non hai nada de malo...

Neste poema hai un espazo de dialogo: o traballo de lingua non é doado de ver. Se se relaciona con Beckett e con Pereiro chegarase a algo de claridade, pero non a todo.


Bicos...

SurOeste disse...

Meu admirado Gawain.
como dixo o outro, para que falar de ámbar se temos o marmelo na neveira?
Para que poñer a un tipiño a deambular por solitarios pavillóns desde os que contemplar, tristeiro, ciños nadando no espello dun estanque ou folerpas de purísima bla, bla, se o podemos meter, fodido cos pés fríos e os calcetíns furados no dedo ghordo, nun autobús de asentos rachados e violentos grafitis que non digan ohh traidora, ohhcruel, que digan putaputaputa?

Os pavillón non teñen nada de malo para encerrar neles a Fernando VII e a tódolos cursis do mundo.

SurOeste disse...

A ver, Musgallo, arremágate e molla as bragas, muller.

SurOeste disse...

Arremángate oh!!

SurOeste disse...

ho!

SurOeste disse...

Arremangar arremangácheste, muller!

Terei que volver a ler todo tres ou catro veces (igualiño me pasa co sir) para saber o que me queres dicir (ou o que quero entender, que tamén), pero o que si que xa collín á primeira foi a música de fondo e resultoume moi relaxante.
Mira Musgallo se son vella que son das de Mazarelos, é dicir, aínda me perdo na vosa/nosa nova facultade. O De vagar, polo tanto é un país ignoto para min. Isto proba que o de que xa me recoñeciches é un farol: eu son unha insignificancia que anda tropezando con todo e preguntando onde está todo e como se fai para...
Como non me aceptes o café, nunca repararás en min.
E ó que iamos: un só poema non fai proba (lembra que un só bico tampouco).
A tensa calma da catapulta conmocionoume cando o lin. Ben iso non quere dicir que sexa bon ou mao, simplemente que se produciu aí un deses pequenos milagres da comunicación. Agora quero ir máis alá e saber que ten para funcionar así. Non é un libro pretensioso, non é un libro resultón, non é un libro coma tantos e tantos que se poidan ler. É un estilo moi persoal e, efectivamente, áspero.

Dáte conta que poñer dun poema, dun libro ou do que sexa simplemente "horror" e logo marchar é como que che peguen unha labazada sen saber por que.

E dito isto, aclaro que non son poetisa e nunca o fun. Só de cando en vez escribo un pequeno relato, que son os que poño aquí, para o meu propio solaz e para o voso.

Fáltame o do parto: teño que escribir un relato sobre isto. Foi unha experiencia que me impactou moito.

Anónimo disse...

Convertiuse isto nun espazo tan intimo que case méteme respecto meterme. Ainda asi, preparadas ou non, ala vou.

Direi en primeiro lugar que non son mais partidario da posmodernidade que do marxismo. Creo que debemos ser terroristas con respecto a todo aporte metodoloxico que nos expulse do mesmo método: un método sen método debuxado como epistemoloxia inclusiva. A posmodernidade continua sendo unha referencia necesaria por dous motivos: a) porque é unha estacion da vida intelectual europea, ou o que sexa, por dereito (o feito de que se consolidase na-lgunha-s catedras e de que os argumentos que marquen unha verdadeira distancia se declinen como retroceso son unha marca de non-caducidade); b) porque a universidade (o lugar das ideas) patria sigue vivindo ainda do estructuralismo mais aberrante.

O que di suroeste sobre o poema, os pavillons e via dicendo non me convence porque sirve para establecer prazas fortes estéticas de localizacion bastante demagoxica (cousa da que non a acuso porque sei que sempre emprega as suas propias armas para batirse e o suficientemente coherente para non ter que mobilizar a ninguén para soster o que di). Todo isto ten unha grande pega: é que solo empregamos un rexistro para falar? Non pode un ser simplesmentes ironico non empregando a ironia como longo chiste sen gracia (iso é, por certo, o que os manuais de secundaria denominan literatura galega), senon como lugar do radical da desviacion (recordense Platon, Kierkegaard, de Man)?

No feito de que a musgallo non lle guste o poema non vexo nada de malo. A min o libro paréceme estupendo e intelectualmente sutil e estimulante (cousa imposible de atopar hoxe nun libro publicado en galego). Pero non nos confundamos. Desde o modernismo a teoria da literatura faise indisociable da praxe literaria, antes tamén o eran pero ninguén se daba conta (nin sequera os que en realidade se daban conta como Coleridge). Non hai escritores inocentes. Estou intimamente convencido de que Mosquera Camba non o é.

E moi ben pola sua parte.

Que queda para dicir se todo o que lemos é opinable? Como critico a ratos estou por unha lectura terrorista, ecléctica e descaradamente partidista do producto literario. Como escritor estou pola practica do non obvio, do non vertical.

Poderia seguir e deberia seguir. Pero non quero aburrirvos.

Bicos para ambas...



P.S.: Unha pintada ten que dicir sempre putaputaputaputa... que diria noutro caso?

P.P.S.: Lamento, suroeste, que te atopes a disagio na facultade nova. No De Vagar pasei moitisimas tardes e comin ducias de veces... saudame os camareiros...

P.P.P.S.: Espero non decepcionarche, musgallo, quizais o faga o cincuenta por cento, pero debo revelar que non son un grande defensor de Jodorowsky (ainda que me interesan os seus acertos como guionista de comic e axitador cultural nos sesenta e primeiros setenta). Battiato, sen embargo, é un dos mais grandes artistas vivos de Italia, Europa e do UNIVERSO... espero poder estar Firenze o vintecinco...

SurOeste disse...

Sir: aquí deixo publicamente dito que se non mobilizo a ningún sabio para apoiar as cousas que digo é por ignorancia máis que por soberbia. Aínda que que...para que abusar do cerebro dos demais se podes poñer a funcionar o propio?

Dixo un nomeado e recoñecido poeta dos 80 que se pasara á narrativa porque "non se pode ser sempre sublime".


Este é dos que garda ámbar na neveira e bota cisnes no bidé.

Non-me-amoles, Sir, xa sei o que é a variabilidade lingüística.

Anónimo disse...

O que me preguntabas por correo moi ben, por certo.

Vale, no te amolo.

Non digo que mobilices ti os sabios senon que outros empregan o tipo de argumentos que ti empregaches para preservar un lugar de privilexio a traves de outros...

Boh! (Como dicia Mao...)

Non creo que a poesia sexa sublime. Nin todo o contrario. Non creo que a poesia deba ser nada en principio. O poema debe ser como un parasito (Hillis Miller), un virus que muta a sua forma para non ser clasificado a proxima vez. Iso é o mais cerca que estou dunha dialéctica estético-literaria a dia de hoxe.

SurOeste disse...

Ah, pois aí xa estamos de acordo.

Anónimo disse...

Recoñezo que fun eu o que escribiu puta puta no sillón, pero os navallazos xa estaban, que quede claro.

SurOeste disse...

Xa imaxinabamos que foras ti, anónimo cabaleiro do antiface, quen había ser?

SurOeste disse...

Musgallo, xa ves que se nos van acumulando as cousas de que falar.
Non estou obsesionada con nada diso, pero agora que teño a experiencia vexo todo con outros ollos. A miña experiencia non foi cruenta en absoluto. Dá para un café. Dá para un relato.
Musgallo, eu teño dous fillos.

Anónimo disse...

Who knows where to download XRumer 5.0 Palladium?
Help, please. All recommend this program to effectively advertise on the Internet, this is the best program!