Número total de visualizações de páginas

segunda-feira, dezembro 31, 2012

Memorias do volcán

Foto SW

Hai moito, pero moitísimo tempo, baixo os nosos pés había un volcán fervendo. Un bo día, aquilo que sentiamos bulir en silencio cuspiu gases e pedras incandescentes. Foi un fermoso espectáculo, porque nos parecía que o podiamos contemplar tranquilamente sen perigo ningún.
Estabamos enganados, por suposto.
Se decatármonos, aspiramos un fume acedo que rañaba na tráquea e facía tusir. Unha millenta de charamugas pousáronse nas nosas roupas consumíndoas paseniñamente en furados diminutos ata queimar a pel. A lava avanzaba contra nós chegando, case, a rodearnos, silenciosa no medio do ruído enxordecedor. Pero nada disto foi suficiente para sacarnos da contemplación estática daquela beleza apaixonada.
Por fin, un enorme pelouro veu rolando cara a nós. Mentres avanzaba a toda velocidade comprendín a catástrofe inminente. Non podo presumir dunha extraordinaria lucidez, é ben certo. Só a vantaxe duns segundos e a decisión rápida puideron salvarme. Salvarnos?
De todo aquilo conservo algunha cicatriz das queimaduras máis fondas e recoñezo ao meu arredor unha paisaxe pétrea, produto dunha antiga e violenta combustión.

segunda-feira, dezembro 10, 2012

Síndrome María Antonieta



Disque crise económica, creba da facenda pública, protestas populares, rabia. Á Paris un día despois do outro, un regueiro de descontento que ouriza os cabelos. Vai haber que profundizar nas reformas que non hai cartos.Van ter que pagar máis, bien sûre que van, ou pensan vivir de gratis?.
Privilexios fiscais, subvencións pola cara bonita, incentivar a industria do luxo: exportaremos a nosa marca de clase e tiraremos da economía para arriba.
Arrogancia.
O meu estreito círculo non paga impostos: é impensable vivir con menos dando tantas esmolas. Teño un petit ami moi intelixente, convídano a todas as tertulias, e sempre di que moito cahier de doléances pero acaparan as axudas de 400 eurazos porque non queren dobrar o lombo por 8000, e aínda pretenden, aínda esixen de la tarte no canto de du pain.
Din que non teñen e gardan na faltriqueira, contan mes cheris les tertuliens, que non teñen dentes de tanto rillar nas pedras de azucre, e no fondo, esta clase ruín de abuso arruinou o país. Agora terán que pagar se queren existir e ser apuntados no Rexistro Civil como súbditos contribuíntes, e se non que se perdan nas cloacas, de onde viñeron. Pódese vivir estupendamente sen existir, ai iso pode, e aforrando unha barbaridade, practicamente todo, se tampouco se come. Imos ter que poñer un tributo para os que se negan a comer, tamén.
Estou empezando a sentir mal à la tête, acelérome coas inxustizas do mundo ao revés. Necesito desconectar unha fin de semana nun spa fronteira avante, lonxe deste país de desgraciados.
Au revoir, pensarei cada segundo en vós. De la responsabilité, avant de toute chose!

quarta-feira, novembro 21, 2012

ERE en Belén


Discutía hai un par de días coa miña irmá sobre o feito de que á forza de gravidade da Historia non escapaba ninguén, e velaquí que axiña atopei un bo exemplo: a sagrada familia vese obrigada a presentar un ERE polo que prescindirá do burro, do boi, dos pastores, dos anxos e dos reis magos, segundo unha lista facilitada polo xerente da empresa que representan. Por agora non trascendeu nada acerca da situación en que queda o caganer despois desta escabechina, pero eu penso que será o seguinte en caer da foto.

Esta mañá todo o mundo manifestaba a súa sorpresa, non sendo os teólogos máis no allo, capaces de niveis de abstracción cos que o populacho non pode nin soñar. Para eles, estas minucias non alteran a mensaxe. Que equivocados están! Calquera narrador sabe que todos estes personaxes, por moi figurantes que parezan, teñen unha función narrativa e, polo tanto, quitalos do medio si repercute na mensaxe que se quere transmitir como tamén repercute, se se me permite meter o dedo na chaga, insistir en pleno século XXI no virgo de María antes, durante e despois do parto.

Cuestións de fe?

segunda-feira, novembro 19, 2012

Corpos sen alma

Foto Xebe d´Afrei

Son unha maroma, o pedazo dunha maroma. 
O mar espedazoume e cuspiume nesta praia, da que non podo moverme, enchoupada como estou, xa case asimilada á area. Ao meu carón outros corpos  ofrecen os seus fermosos cadáveres: ofiuras, ameixas, algas de longa cabeleira, un mascato.  Os paseantes evitan pisar todo aquilo onde aínda se adiviña un xeado latexo,  todo o que promete un proceso de putrefacción. A min niguén teme pisarme, ninguén agarda un xemido de dor baixo os seus pés. Sempre fun tosca e rotunda, sen aquelas formas que engaiolan as almas, práctica, fermosa nunca. Algún neno intentou liberarme do abrazo da area para ofrecerme ao seu can. O can tamén tirou e esgadañoume un pouco máis cos dentes pero non foi quen de arrincarme.
Ignoraba como apretan as sepulturas.

terça-feira, novembro 13, 2012

A cabeza do meu corpo

Foto Xebe d´Afrei
 
A cuestión é estirarse ata onde poidas, ou ata onde che parece que poidas, sen rachar. Se non se fai de cote acaba un engurruñando, esquecendo que tiña posibilidades de acadar algo naquel sentido ou no outro. A min xa me ten pasado, e parece que unha forza te empuxa a rente do chan.
Eu tiña un corpo, agora seino; recoñezo os brazos, pernas, fío do lombo, artellos, músculos e tendóns... Véxome articulada e ben acabada, podo ocupar o espazo desprazándome e o movemento plenamente consciente dáme pracer.
Na miña cabeza o meu corpo móvese nunha praia deserta e sente o vento e a escuma do mar que o acarician sen frío. Na miña cabeza a cabeza do meu corpo pensa nos corpos engoumados das criaturas mariñas deixados na area e evita, ordenando un movemento de alancadas longas, que os seus pés os pisen. Na miña cabeza os pés do meu corpo xa case non fan máis que rozar a area e a escuma das ondas do mar e, xusto daquela, a cabeza do meu corpo pensa que aquela danza de alancadas longas é voar.

quinta-feira, outubro 18, 2012

On the road





 Foto SW

Si, querida, como cho conto: a industria editorial nacional-popular pasa de min. Inexplicábel, querida, certamente inexplicábel. Co xeitosa que eu son para iso e para o outro e aquí me tes criando un resentimento deses que non poden ser bos para a saúde. E se morro que? de quen é a culpa? De quen se non miña e miña, como me dixo moi claramente unha nai, á que eu insistía en suspenderlle á filla, que seique estaba preñada, a nai, e se abortaba, que?

De resentimento falabamos. De antieditorialismo agudo. De decisións como: ah... si?  Así eu tamén paso de vós. E aquí me tes, querida, on the road, moi, pero que moi atarefada.



terça-feira, setembro 25, 2012

Mundos de palabras

De pequeno, o meu irmán adoitaba dicir cousas como:
–Cando eu era home tiña unha bicicleta.
Eu, que era un ano máis vella e, polo tanto, dominaba algo mellor a linguaxe e as súas propiedades, ríame del asegurándolle que iso non podía ser: o "era" pronunciado por un neno referíndose a si mesmo non podía ser igual a "home", nin el, diso estaba ben segura, tivera nunca máis bicicleta ca o meu –meu, por certo– triciclo. El rabeaba que si e eu turraba que non e así ata acabar nunha das nosas liortas.
Pero de alí a uns días, con toda naturalidade volvía co de "cando eu era home..." tal ou cal, tanto era o da bicicleta como o de que fora á lúa, aínda que case sempre lle daba pola teima da bicicleta. Incapaz de facerlle comprender a incoherencia esencial do seu relato, dei en pensar, mirando aqueles ollazos de cachorro perseverante, os beizos pregados en xesto decidido e a pesar das súas pernas fracas e da facilidade para o choro, se non podería estar indo el no seu transcurso vital en dirección contraria a todos os demais, de xeito que o que para nós había de ser para el xa fora, e viceversa.
Esta posibilidade deume moito que facer ata que chegou a un certo grao de perfección: meu irmán de home feito e dereito fora claudicando en neno débil e choromicas. En consonancia con este extraordinario feito, este neno conservaba a conciencia da súa pasada forza e poderío, como demostraban as aventuras que contaba e a familiaridade que parecía ter no manexo da tecnoloxía. Aceptar a reversibilidade da vida do meu irmán reveloumo como un ser digno de admiración. Facíalle mil preguntas que me axudasen a entender a súa experiencia, pero nunca se molestaba por pintar de cores as miñas incompletas imaxes mentais. Repetía as catro ideas xa sabidas e alí quedaba eu co meu saqueto de interrogantes.
Despois de todo era un neno que aínda non tiña todas as palabras que eu tiña para xogar a crear un mundo... de verdade.

quarta-feira, setembro 19, 2012

Un paseo con can

                                                                                            Foto SW

Os meus queridos e queridas lectoras deben pensar que estou nun estado catatónico: deixo pasar longos meses sen escribir para finalmente non dicir gran cousa. Ah, que difícil é a poética de dicir cousas sen dicir de máis! Que complicado é pillar unha mosca!

O caso é que hoxe, paseando o can, parei un momento debaixo dun pexegueiro que pingaba os últimos froitos madurísimos. Era tocarlles coa punta dos dedos e caeren rendidos nas miñas mans, doces, auguentos, con todo o sol da tardiña. Coma os post antes da crise sistémica, mesmamente.

Xa non é o mesmo. Agora vexo o caderno dixital de blogger e teño ganas de berrar, de botar broncas, de desprestixiar finamente, acariciando cos meus coitelos de ironía emponzoñada. Teño ganas pero non o fago. Chove pero non me enzoufo na lama, mentres poida evitalo.

Está decidido. Vou pedir unha hipoteca para comprar unha torre de marfil. Unha auténtica torre de marfil onde me poida retirar e escribir sobre as cousas interesantes, lindas ou feas, ásperas ou suaves, cheirosas ou cheirentas que sempre desexei, allea a toda a cotra que se nos está apegañando aos miolos. E daquela si que empezaremos, o can e mais eu, a pillar moscas.

domingo, agosto 12, 2012

Metablog

Foto SW


Non, eu, eeee, non é por complicar as cousas, non é que queira encriptar gratuitamente, pero hai que ter claro que tipo de texto tes entre mans. E unha novela non é un ensaio, unha poesía non é o prospecto dun antinflamatorio... nin un post, neste preciso blog, é un artigo de opinión nun xornal, unha carta de reclamación, nin un curriculum vitae.

Se eu estou caracterizando un personaxe e digo que leva dúas voltas de bufanda e a man estendida sobre o peito cando sae da casa, escuso engadir que é un hipocondríaco. Se o fago estou falando de máis e iso nunha novela, como en moitas outras ocasións, é fatal. Non me gustan as novelas parlanchinas. Lembras como nos desconcertaban os novelistas americanos cando ao final nos daban conta do que lle pasaba a todos os personaxes? As odiosas xustificacións despois do final.

No blog van aparecendo os rabuñazos da vida, e non todos, non todos. Algunhas cicatrices non son para exhibir coma tatuaxes. Hainas que aparecen de esguello, disimuladas con outros argumentos, outros personaxes, outros espazos. Rabuñazos que deixan cicatrices que deixan pegadas que dialogan, entretécendose, esgallándose, coloreándose... con todos os matices das nubes dunha tarde de finais de verán.

Se queres saber da miña vida, meu amigo, convida a unha cervexa que pago eu.

sexta-feira, agosto 03, 2012

Canto fúnebre pola educación pública

Todos as miñas lembranzas, mesmo as máis remotas están ligadas á escola. Non unha determinada escola, senón todas as escolas ás que seguín á miña nai polas aldeas miserábeis de Galicia nos 60 e 70. Non sei se seredes quen de facervos unha idea da pequena SurOeste arrolada ao pé dunha lareira por algún neno da casa que nos acollía mentres a mamá daba clase de alfabetización nocturna. O caso é que sempre, desde que nacín, estiven escolarizada, nun programa de preescolar un pouco raro, iso si. Non me acordo de cando aprendín a ler, pero si de cando non sabía e adoecía por saber. Logo aprendín a estar quieta e facer as tarefas, sempre en grupo (vantaxes da escola unitaria) a propiedade asociativa e a conmutativa, os tipos de nubes... A nosa escola non tiña WC, era fría e chovía dentro. Un ano, un temporal de outono levantou perigosamente as uralitas do tellado. A miña nai negouse a "poñer escola" naquelas condicións de perigo e armou un lío tremendo no que foi ameazada polas autoridades educativas e o alcaldillo franquista, que lle chamaba "revolucionaria". Ao final salvouna o decidido apoio da maioría dos pais, que entendían perfectamente ser mellor ter os nenos na casa que arriscarse a un accidente grave. Deste episodio saco como conclusión que ás veces hai que facer o correcto custe o que custe. O medo é unha arma que serve para manter no poder a xente incapaz e sen escrúpulos.
Hoxe leo que en Cataluña quérenlles cobrar 3 euros diarios aos nenos que leven a comida na fiambreira (deberán pagar a neveira, o microondas e a limpeza). É lamentábel negar un servizo básico e aínda así non renunciar a facer negocio. Leo que en todo o estado, pero principalmente en Galicia, Madrid e La Mancha, redúcense de maneira moi significativa os profesores no ensino público. Leo moitas cousas deprimentes mentres analizo a miña propia situación: profesora suprimida desde 2010, actualmente sen praza provisional para o próximo curso. Cal é a mensaxe se non hai praza para min, funcionaria desde o ano 1988, nin sequera interinizándome?
Debemos ter medo?

sábado, junho 16, 2012

Historias anónimas



Cando a criatura naceu só lle pasaron un pano pola cabeciña antes de darlla á nai, de maneira que esta sentiuse impresionada por aquel pedaciño de carne que ulía ás súas propias entrañas. Acababan de recoñecerse e empezar así unha historia mamífera máis, como tantas outras. A nai tivera coidado de estar moi atenta a todo o que pasaba no paritorio, vixiante: pinchazo no talón, pegada dixital, test deste e do outro e a criatura foi pasando a alfándega cara o mundo extrauterino sen maiores dificultades.
Non chorou en ningún momento e mesmo se preguntou como soaría a súa voz. De momento só tiñan o inconfundible olor estreitándoas intimamente, e aínda o terían horas e horas de pacífico cansanzo nun mol abandono por parte do persoal sanitario.
A mañá seguinte estableceu novas rotinas de civilización: o baño, a auga de colonia, a roupa e un estrafalario lazo de gasa que unha enfermeira de bo humor lle fixo arredor da cabeciña.
Foi así. Ao segundo día empezou o inexorable proceso que convertiría a tenra criatura mamífera en muller.

segunda-feira, maio 28, 2012

Na tumba de Sir John Moore


O outro día, aproveitando unha visita á Coruña por outros motivos, visitamos cun nutrido gupo de alumnos de 2º de ESO lugares emblemáticos da cidade vella: o xardín de San Carlos, a Casa Cornide e a sé da Real Academia Galega. Sitios escollidos e pouco habituais desoutra Coruña de alto valor simbólico que, lamentabelmente, adoita quedar fóra das rotas escolares.

Durante o curso traballaramos para que Rosalía fose unha vella e entrañábel tía a través do colorido e do ritmo dos Cantares gallegos. Despois de moita determinación, paciencia e paixón conseguimos que as caras se iluminen cando facemos referencia a este ou aquel poema e mesmo que non dubiden moito á hora de sinalar o seu poema preferido. O ensino para adolescentes é duro pero tamén moi gratificante ás veces.

No xardín de San Carlos xunteinos arredor da tumba de Sir John Moore, facendo un semicírculo. Así dispostos lembramos quen foi o personaxe alí sepultado e comentamos o feito de ser obxecto de homenaxe nun famoso poema inglés e noutro –¡Ouh Moore!– tamén merecidamente célebre, escrito por Rosalía de Castro en 1871 e incluído en Follas novas. Non é o único espectro que vive nos poemas de Rosalía, pero este, por pertencer ao imperio británico e morrer nesta estranxeira praia defendendo... a retirada das súas tropas, ten un estatuto especial.

Nestas estabamos cando, despois de solicitar e obter atención do inquieto grupo de corenta rapaces e rapazas, comecei a ler o poema en versión íntegra. Conseguiríao se o persoal de xardinería non estimase imprescindíbel poñerse a regar nese mesmo momento os buxos e as flores que rodean o monumento a un e a outro lado.

–"Quedade onde estades e atendede. Se non nos movemos non nos mollarán!"–dixen eu desafiante.

E non se moveron e, na súa maior parte, seguiron a lectura dos cento vinte e nove versos que derramamos sobre a "seca pedra do mausoleo frío" do "pobre John".
Supoño que, se fosemos señores traxeados ou turistas ingleses de pantalón curto e sandalias con calcetíns, os xardineiros que regan pola mañá o recuncho florido de Moore terían un pouco máis de paciencia e mostrarían a súa consideración paseando a mangueira por outras partes do xardín, ou pechando antes a billa, porque chover ía acabar chovendo. 

quinta-feira, maio 24, 2012

Dueña Cotofina



Dueña Cotofina é un máis que castizo cruce de marquesa e chulapa coa lingua desferrada. Este curioso coktail que xa de seu prometía (ministra de cultura devota da famosa escritora Sara-Mago, portadora do pendón máis lucido de todas as procesións contrarreformistas das parroquias de barrio pijo) vai camiño de converterse nunha personaxe de comic (virxe santísima que cos seus poderes evita que o helicóptero no que monta acabe, cos políticos que van nel, feito paparrucha nunha praza de touros ou heroína que foxe a fume de carozo e só co estritamente necesario –ela mesma– dun hotel en pleno ataque terrrorista). Dueña Cotofina ten moi claro que o espectáculo debe continuar, custe o que custe, e a crise existencial que vivimos é o momento ideal.

Se cadra, poderiamos botarlle en cara, por momentos, unha certa sobreactuación. A rolda de prensa en que aparecía despeiteada, cun calcetín over size medio-subido e outro debanado pola perna abaixo ao encontro das sandalias de tacón, excedía a dose de dramatismo soportábel. Porén, tamén nos regala con eses momentos case íntimos nos que nos mostra as tribulacións da muller de poder cos que todas nos podemos sentir identificadas.  Daquela a determinación agresiva convértese nunha franca confidencia para a que sabe modular a autoridade que irradia e baixar a voz para contestar, como quen se fai a tontita, por carreiros retortos: "Uy, el déficit de la comunidá, si, lo que pasó es que no sé quien se confundió y tomó como definitivos datos que nosotros presentamos como provisionales, y creo que lo enviaron a no sé donde y de aí el error, porque contábamos con recaudar más y recaudamos menos".

Comprendémoste perfectamente, Dueña: non é doado para unha muller de acción explicárlle-las contas a uns... bueno, xa se sabe que os que nunca tiveron un peso non entenden nadiña de cartos.

quarta-feira, maio 09, 2012

Sete cuncas de manifestos

Levo un mes longo sen escribir. En realidade tería que escribir un manifesto todos os días, como parte dun colectivo damnificado ou agraviado: usuarios da sanidade pública, do ensino público, dos medios de comunicación públicos, do transporte público, funcionarios públicos, persoas que algunha vez gardaron os seus aforros nun porquiño con rañura no lombo e anagrama dunha Caixa de Aforros, persoas con fillos menores, persoas con tendencia á lonxevidade, persoas con familiares dependentes, entusiastas da culturas minorizadas, pagadores contumaces de impostos...

Debería escribir manifestos, solicitudes e cartas de reclamación, debería berrar desde a ventá máis alta da miña casa, desde esta mesma ventá batida de todos os ventos e esparexer a miña profunda incomprensión por todo o que leo e escoito: "a culpa é vosa, vosa e vosa" "víase vir" "o que máis e o que menos" " se non queredes unha cunca, habedes de comer sete" "seismil euros?: esa miseria?" "miles de millóns, trae p´acó que xa os administro eu!" "privaticemos mentres poidamos que logo xa nacionalizaremos se for mester". Debería escribir, asinar, despachar e quedar tranquila.

Tranquila? Imposible! A situación absurda que vivimos prepáranos o corpo para o impensable, de xeito que a estas alturas todo o mundo empeza a sentir un formigo de intranquilidade. A próxima cunca... tocarache tamén a ti?

Ai, Kafka, Kafka... e dicir que a túa "loucura" segue a ser tan actual!

segunda-feira, abril 02, 2012

Lume, eucaliptos e roldas de prensa

Foto SW

Estes días estou a recibir chamadas de amig@s preocupados por se me ardeu –por fin– o rabo ou non. Non me ardeu, querid@s, pero andoulle ao rente. Onte mesmo espertei pensando que xa tiña o lume detrás da porta, porque na miña habitación había, realmente, fume do incendio das Fragas. Ardeu A Capela, pasou a Monfero, chegou a Vilarmaior... aquí non chegou de pura casualidade, pois as tan cacarexadas Fragas do Eume están afogadas por un continuum de eucaliptos que se convertirán nunha marea de lume en calquera momento grazas ao Nordés que vai lixeiro enfiando canón do Eume abaixo. Grazas aos eucaliptos e... á falta dun plan antiincendios.
Apuntemos: exceso e permisividade total cos eucaliptos dentro e arredor da Fraga. Ausencia dun protocolo de incendios para protexer áreas moi sensíbeis.

Por outra parte, como non teño intención de vos enganar, vou negar, categoricamente, que isto sexa o paraíso, ou a anteporta do paraíso, como se ten dito. As explotacións gandeiras pasaron a mellor vida hai tempo, ou perviven como pasatempo nostálxico duns poucos, cada vez menos. A Galicia rural morre, amigos, e os únicos que quedan a apagar o lume son os maiores de oitenta anos. Nos últimos 30 anos a rica variedade do territorio agrario converteuse nun monocultivo de especies de forestais de crecemento rápido que inzan antigos labradíos, prados e as cortiñas darredor das casas. Os madeireiros funcionan como auténticos cuatreros e sacan proveito do desleixo e a ignorancia dos donos dos montes: desfán valados, arrasan cos marcos, levan a madeira que non compraron, machacan as árbores que non lles interesan e deixan todo feito unha ruína irrecoñecíbel por onde pasan. Que alguén me explique, por favor, a que se dedican os gardabosques. Aquí preséntasenos un gran problema e non coñezo a ninguén, de ningún partido político, que estea disposto a pensar seriamente nel.
Apuntemos: Abandono do medio rural, voracidade do sector madeireiro e pasotismo dos responsábeis de regular os montes.

E logo os políticos, ai os políticos! Catro frases feitas: xoia da coroa, perseguiremos ata a extenuación, patrimonio da humanidade, especies únicas e tal que sei eu. Nada. Estamos demasiado ocupados para gobernar, ide tirando como poidades.
Apuntemos: políticos ramplós, ignorantes e ineficaces.

E con este panorama, como non vai arder?

PS: Hai catro anos a miña nai limpou un monte para repoboar con especies autóctonas. Tivo que facer papeleo en dúas consellerías e nun ministerio: permisos, certificados, facturas e pagar totalmente do seu peto tan insólito e xeneroso xesto. Non vexo moitas repoboacións con árbores autóctonas nin no perímetro das Fragas nin nas súas inmediacións. Señores, á miña nai teñen que darlle unha medalla ou polo menos facilitarlle os trámites, por ter limpos os seus montes e con árbores decentes.

domingo, março 25, 2012

Exploradores neolíticos

Foto SW

Nos montes galegos hai vellas sendas, pedras que falan, ósos limpos de animais devorados, vexetación endémica que teima en sobrevivir, pastores neolíticos, muíños de vento e paseantes coma min e coma ti.

Hoxe apañamos unha rama de abeto e unha pina, ningunha pedra, a queixada dun cabalo e unha breve conversa con gandeiros. Lobos? Hai, algún hai. Hainos sen énfase. Hainos, pero o cabalo ese morrería coa fame porque non dan comido a herba moi pequena. Este ano é moi seco. As vacas remoen o silo que lles acaban de botar sen se decatar do futuro negro. Podemos levar a queixada do cabalo sen problema, e aquí soltan os catro da parola unha risada ao unísono, unha con todos os dentes, de corazón, mirándonos divertidos. Pode quedarnos ben vernizada –limpa xa ben limpa está– e unha imaxina o salón dun toreiro nunha reportaxe de revista do corazón.

Hoxe non topamos petróglifos nos penedos, pero o monte fálounos con total franqueza, con signos humildes, flores mínimas medrando entre os pinchos nas turbeiras, trazas de animais e restos dos ferreganchos dos pastores. Coma sempre.

quinta-feira, março 22, 2012

No fondo do baúl

Na última "limpeza" na casa dos meus pais topámonos cun baúl acugulado de libros, apuntes, revistas... e todo canto foi preservado doutros ritos de purificación e limpeza familiar. O baúl das navegacións do meu bisavó que viñera tamén comigo a Santiago gardando catro libros esenciais e un mundo de espazo para encher con cousas novas. A miña nai instoume a que seleccionase as miñas cousas naquel tesouro e fun con mentalidade práctica. Que atoparia alí despois de tantos anos?

O meu marido rescatou con pasmosa facilidade uns negativos do ano 65 que nunca foran revelados; foi o primeiro achado de importancia. A cousa prometía. Arremangueime e empecei a remexer na barriga disposta a tomar decisións rápidas.

Non me tentaron as cartas de amor resesas e convertinas en confetti. Rinme un pouco coas libretas da miña adolescencia, pero a cantidade de po acumulada non axudaba a amolecerme o corazón. Dubidei máis nunha tradución a catro mans –tamén as túas, querida Hipólita– de Pic-nic en campagne de Arrabal ao galego, o gran proxecto do último ano de instituto, ao final onde a metín? Fun despiadada cos libros de texto e algúns libracos que non deixaron nin a máis mínima marca en min. Aló foi, tamén un meritorio comentario sobre Así falou Zaratrusta, sic transit gloria mundi. En total enchín un saco baleiro dos do penso das galiñas case sen pestanexar.

A xoia do tesouro agochábase nun prego do forro: unha foto ovalada da miña avoa, pequeniña, do tamaño xusto para que o teu mozo que está na guerra a leve no peito. Ninguén lembraba tela visto antes. Volvía ela, de vinte e tantos anos, para regalarnos un fermoso sorriso. Aquí si que me venceu a saudade.

quinta-feira, março 15, 2012


Unha non se decata da complexa maquinaria que é o corpo ata que unha peza deixa de funcionar a pleno rendemento. A min onte deixoume de funcionar un pé: nada máis pousalo no chan vólvese levantar despavorido. Non quere sosterme e moito menos levarme dun sitio a outro. Mesmo se pon remilgado para pisar o embrague do coche. Folga do sector. Non queda outra que recoñecerlle a gran importancia estratéxica, simbólica, práctica e estética ao meu querido peíño. Buscando unha imaxe para ilustrar o post en google atopei unha interesante iconografía do pé desde todos os puntos de vista imaxinábeis. Decidinme por O baño de Betsabé, de Rembrand, en espera de que mañá a médica de cabeceira cure as miñas miserias e se me permita volver a arrear chancleta polo mundo adiante.

sexta-feira, fevereiro 10, 2012

Danton, Garzón, et moi


Todos tres temos en común que perdemos a voz defendendo causas incomprendidas, minoritarias, pero historicamente imprescindíbeis:

Danton, la democracie... la liberté, l´égalité, la fraternité!
Garzón, a memoria, as pantasmas que percorren a terra!
Moi, a poesía e demais cousas inútiles no mundo do vil metal

Cal será o meu castigo?

domingo, fevereiro 05, 2012

Performances


Volveu pasar. Cal era o discurso que finalmente perdeu no 38º Congreso do PSOE? Era máis ou menos laicista, máis feminista, máis antiliberal, máis federal, quizais? Importa? Cando se fala de Carme Chacón parece que o discurso queda nun segundo termo, agochado tras o corpo. A candidatura de Chacón era, segundo os seus poderosos adversarios, pura mercadotecnia política coa imaxe como principal argumento para chegar mensaxes ás masas. E a imaxe todo o mundo sabe que é corpo, máis roupas e accesorios, a imaxe é salón de peiteado e maquillaxe, a imaxe son sinais lumínicas que capta o obxectivo dunha cámara para enviarnos unha mensaxe. E a mensaxe é clara na foto que elixín, unha de tantas imaxes elocuentes de Carme Chacón: unha auténtica icona da feminidade do novo milenio.

Pero outra vez volveu pasar, e a voz, o máis intanxíbel dos elementos corporais... cristal fráxil, corrente impetuosa e ingobernábel, a voz, sepultou o discurso e deixou o corpo tendido na praia dos afogados. Eu tamén me setín humillada.

Estannos enganando, estámonos enganando: non eran estas as cartas que había que xogar. Tiremos ao caldeiro do lixo os rulos e os zapatos de tacón! Cambiemos a cita co estilista por outra cun logopeda! Busquemos unhas boas clases de retórica e en vez das sesións de ximnasio! Fagámonos coa palabra dunha vez. O demais son camiños cegos que levan sempre ao mesmo sitio.

sexta-feira, fevereiro 03, 2012

Milagres fremosos


Milagres fremosos fez por Camps Santa María e marabillosos

Pantalón-pantalóns no bloque occidental, traxes, americanas, o tiro do pantalón sei que lle tira, di "méteseme alí": amañalo! Brazaletes, foulards, genuine leather para o líder e a súa muller. A alcaldesa tamén é de Deus. Macarena, santísima guapa, a túa misericordia non ten cancelas, dálle unhas ideíñas aí ao xefe, que ti tes bo trato con el, man de santa, bendita sexa unha subvención que sae, que sae dos presupostos e o pobo é quen máis ordena.

Pantalón-pantalós no centro-dereita, trebillas douradas, reloxios d´ouro, shopping de luxe. Teño que ir ao ximnasio, á volta de camiño xa paso para a f. da p. da Perla. Colexios de pago, educación de élite para os cachorros. Finesse, upper class, Ferraris, non todo o mundo os dá conducido con estilo, eu non sei nin levar sombreiro. Gafas de sol, un sol de carallo!, papas con leite tamén che darei, papa, papada, papafostiada.

Pantalón-pantalois no oriente e nas terras estremeiras. Xamois, bemois, farois, caracois, loilois, caviar do cáucaso, ova carísima, delicatessen, connaisseur, connaître, petit maître, petimetre, pitiminí, conacho. O señor fixo en min marabillas.


Milagres fremosos fez por Camps Santa María e marabillosos

segunda-feira, janeiro 23, 2012

Lista de cousas inútiles


–Pedir cartos prestados para facer unha película surrealista que non van ver nin os teus amigos
–Escribir un libro que non lle poidas regalar nin á túa nai
–Traballar sen ter asegurado un salario
–Traballar de máis aínda tendo asegurado un salario
–Ler un poema
–Ver unha posta de sol sen sacar fotos
–Contar estrelas
–Contar as areíñas do chan
–Clamar no deserto
–Escribir entradas para o teu blog