Número total de visualizações de páginas

quinta-feira, março 30, 2006

Saltaparapetos

Ó meu avó gustáballe contarnos a guerra. Nunca esquecerei a súa narración do bombardeo de Guernica. Pero iso outro día, hoxe queríavos falar do saltaparapetos.
O saltaparapetos
era unha beberaxe que lles daban ós soldados antes de entrar en combate, para que fosen coma ovellas, cegos ó perigo, e para que mataran coma lobos a todo o que se puxera por diante. El nunca bebía. Nin o viño da casa. Tampouco o saltaparapetos, por iso era dobremente consciente do horror da guerra e sabíao transmitir cando contaba os centos de avoitres devorando cadáveres abandonados, ou os saqueos salvaxes ordenados polos mandos. Sempre sobrio, estudando a maneira de safarse daquilo.
Nunha ocasión, un veciño co que coincidía pediulle o seu saltaparapetos. Deullo e a dobre ración salvoulle a vida: estaba tan borracho que non puido ir canda os da súa compañía e cando espertou era o único vivo.
Ó meu avó ferírono con metralla nunha perna, sempre ensinaba a cicatriz, e xurou que non volvía ó inferno. Arriscouse a que lle amputasen a perna pero saiu coa súa.

sábado, março 18, 2006

Curral kitsch

Cando amañamos a casa, a vella casa familiar, quedaron moitas partes se rematar e, polo tanto intactas. Unha delas foi o curral: os pendellos, as cortes e a parra (barra) quedaron á espera de novos aforros. Entre tanto moitas daquelas construcións foron quedando obsoletas: as cortes xa non tiñan animais, o arado romano e as rodas do carro levaban xa moitos anos de xubilación colgados nun dos alprendes de acceso á casa polo meu avó (déixao estar aí que se cadra algún día...), a sementadora, a sachadora por alí tiradas nas cortes vellas... E agora que imos facer con todo isto? Bernizalo e convertir a entrada da casa nun alprende kitsch? Doalo a un museo etnográfico?
Ai!

terça-feira, março 14, 2006

Os meus posmodernos preferidos

Parada de autobuses sen marquesiña.
Pés fríos, xelados, doridos.
Ti non estás. Eu non estou.
O autobús non para.
¿Por que daquela me cabreo?
Falta de madurez en min, en ti, no chofer, no autobús
e na marquesiña.
Lóxica atropelada.
Media hora máis tarde chega outro autobús, igual pero
maduro.
Para.
Subo e séntome nun sillón cortado a navallazos e no que
pon puta puta
e miro pola ventaíña e teño aínda os pés fríos.
Ti non estás.

X.L.Mosquera Camba, A tensa calma da catapulta, Ed. Positivas

quinta-feira, março 09, 2006

Homenaxes

Á miña nai, que me secaba os cueiros na lareira mentres daba clases de alfabetización moi lonxe da nosa casa.
Á miña avoa, que me deixaba nun paxe no arredor mentres sachaba o maínzo.
Á miña bisavoa, que me aprendeu a pelar as patacas moi pequeniña.
Miñas mulleres traballadoras de mans doces e encalecidas que non queiman as brasas.

sexta-feira, março 03, 2006

Poetas á marxe: Lois Pereiro

p. Poesía. Patria. Paixón.
Perigo de extinción, perdidos na nosa propia Pureza, da necesidade de ser un Pobo. A nosa indiferencia alimentará o Proceso de autoxenocidio que vivimos.
Paisaxes espalladas, enfiadas entre os Perfiles do Pasado, coa presencia dunha vexetal sensación de eternidade.
Paixón e Poses "punk", refrexos Postmodernos e altas horas nos Peiraos urbáns da noite.
Lois Pereiro, "¿Que é Galicia?" (guión televisivo) (Emitido pola TVG o 25-7-88)