Número total de visualizações de páginas

terça-feira, setembro 25, 2012

Mundos de palabras

De pequeno, o meu irmán adoitaba dicir cousas como:
–Cando eu era home tiña unha bicicleta.
Eu, que era un ano máis vella e, polo tanto, dominaba algo mellor a linguaxe e as súas propiedades, ríame del asegurándolle que iso non podía ser: o "era" pronunciado por un neno referíndose a si mesmo non podía ser igual a "home", nin el, diso estaba ben segura, tivera nunca máis bicicleta ca o meu –meu, por certo– triciclo. El rabeaba que si e eu turraba que non e así ata acabar nunha das nosas liortas.
Pero de alí a uns días, con toda naturalidade volvía co de "cando eu era home..." tal ou cal, tanto era o da bicicleta como o de que fora á lúa, aínda que case sempre lle daba pola teima da bicicleta. Incapaz de facerlle comprender a incoherencia esencial do seu relato, dei en pensar, mirando aqueles ollazos de cachorro perseverante, os beizos pregados en xesto decidido e a pesar das súas pernas fracas e da facilidade para o choro, se non podería estar indo el no seu transcurso vital en dirección contraria a todos os demais, de xeito que o que para nós había de ser para el xa fora, e viceversa.
Esta posibilidade deume moito que facer ata que chegou a un certo grao de perfección: meu irmán de home feito e dereito fora claudicando en neno débil e choromicas. En consonancia con este extraordinario feito, este neno conservaba a conciencia da súa pasada forza e poderío, como demostraban as aventuras que contaba e a familiaridade que parecía ter no manexo da tecnoloxía. Aceptar a reversibilidade da vida do meu irmán reveloumo como un ser digno de admiración. Facíalle mil preguntas que me axudasen a entender a súa experiencia, pero nunca se molestaba por pintar de cores as miñas incompletas imaxes mentais. Repetía as catro ideas xa sabidas e alí quedaba eu co meu saqueto de interrogantes.
Despois de todo era un neno que aínda non tiña todas as palabras que eu tiña para xogar a crear un mundo... de verdade.

quarta-feira, setembro 19, 2012

Un paseo con can

                                                                                            Foto SW

Os meus queridos e queridas lectoras deben pensar que estou nun estado catatónico: deixo pasar longos meses sen escribir para finalmente non dicir gran cousa. Ah, que difícil é a poética de dicir cousas sen dicir de máis! Que complicado é pillar unha mosca!

O caso é que hoxe, paseando o can, parei un momento debaixo dun pexegueiro que pingaba os últimos froitos madurísimos. Era tocarlles coa punta dos dedos e caeren rendidos nas miñas mans, doces, auguentos, con todo o sol da tardiña. Coma os post antes da crise sistémica, mesmamente.

Xa non é o mesmo. Agora vexo o caderno dixital de blogger e teño ganas de berrar, de botar broncas, de desprestixiar finamente, acariciando cos meus coitelos de ironía emponzoñada. Teño ganas pero non o fago. Chove pero non me enzoufo na lama, mentres poida evitalo.

Está decidido. Vou pedir unha hipoteca para comprar unha torre de marfil. Unha auténtica torre de marfil onde me poida retirar e escribir sobre as cousas interesantes, lindas ou feas, ásperas ou suaves, cheirosas ou cheirentas que sempre desexei, allea a toda a cotra que se nos está apegañando aos miolos. E daquela si que empezaremos, o can e mais eu, a pillar moscas.