Número total de visualizações de páginas

domingo, maio 28, 2006

Careixós

Estamos no tempo dos careixós. En tódolos balados, entre a herba dos pomares, nas beiras dos camiños, ofrécense encarnados o saborosos a quen saiba deles e teña paciencia para apañalos. Pódense ir ensartando nunha herba, compoñendo rastras, nunha berza ou, se saes preparado da casa, en calquera cacharro.
A miña avoa traíanolos sempre cando viña das leiras e era o presente máis desexado por nós. Logo aprendín os sitios deles e con outros nenos pasaba as tardes buscando entre as herbas o seu fulgor escarlata. Primeiro apañabamos e logo comiamolos ás mans cheas.
Os careixós forman parte do meu imaxinario infantil, primeiro por experiencia (recibilos, buscalos, saborealos) e despois por unha ilustración enmarcada que había na sala da miña casa, no espacio de respecto, xunto ó reloxio de parede, o chineiro e a cómoda. A ilustración representa a a Carapuchiña Vermella nunha espesa fraga en animada compañía do lobo. Podería ser un locus amoenus se a escuridade do fondo da estampa non dera un pouco de medo. Non polo lobo, quero insistir nisto, que parece moi amiguiño da nena dándolle ao rabo entre as súas pernas.
Na parte inferior e en primeiro plano, vense claramente, entre o tapizado verde da herba que pisan Carapuchiña e a súa cuase-mascota, unhas vizosas plantas de careixós a plena producción.
As ilustracións da sala, que trouxera o meu bisavó das súas viaxes, eran o máis bonito que había na casa: Carapuchiña co lobo apañando careixóns e unha linda nena gordochiña colocándose un gracioso sombreiro rosa. As dúas teñen sobreimpresa a mesma mensaxe publicitaria:

CAFÉ SAINT MARTIN
(Con sorpresa) es el mejor
SAINT MARTIN HERMANOS, Moreno, 750, Buenos Aires

quinta-feira, maio 18, 2006

papanduxas (para pablo e todos os papanduxeiros que aínda queden)

Eu son unha papanduxeira. Sono porque vivo onde vivo, ben o sabedes, e comín moitas papanduxas de pequena.
As papanduxas , xunto coas peras cocidas eran unha das industrias favoritas da miña bisavoa. Eu colaboraba: escolliamos as mazás, lavabamolas e metiamolas no forno. Mentres se facía o caldo tamén se facían as papanduxas, logo deixábanse enfriar e eran un rico aperitivo a calquera hora do día.
Un verán veu unha familia vasca a facer turismo rural á casa do outro lado da aira (vir viñan á praia, pero non atoparon nada máis adecuado e acabaron na casa dos veciños). Unha corrente de simpatía mutua instalouse no rueiro entre os forasteiros e os propios. Os nenos, aínda que máis pequenos ca nós, viñan moito pola casa e sempre apañaban ou un cacho de pan, ou unha froita ou unha papanduxa.
Un día saímos eu e máis a nena para a aira con cadansúa papanduxa lambe que lambe. A nai veunos e chamou á filla. Mirou para a papanduxa e berroulle moito por comer nunha "mazá podre". Sen lle facer caso ás protestas da nena, colleulla e cimbrouna nunha silveira. A nena choraba, pero non lle valeu de nada. Desapareceron as dúas na casa do outro lado da aira. Antes de pechar a porta aínda mirou para min como culpándome porque era máis vella e debía coidarlle mellor a nena. Eu, que miraba a escena estupefacta, non me atrevín a desfacer o equívoco e seguín comendo a miña papanduxa, agora xa ostensiblemente, para exculpala de todos os males que inxustamente se lle atribuíran.

domingo, maio 07, 2006

O ruxirrou

A miña relación cos vilanchos non é moi intensa pero é, en xeral, afectuosa. Dígo que non é intensa porque non participo dos seus ritos orxiásticos nin nos eventos sociais-relixiosos, e digo que afectuosa porque me gusta conversar con eles, ou escoitalos falar das súas cousas, é dicir, de si mesmos no pasado e presente e futuro (programa de festas).
Unha vez unha tendeira sacou, mentras me cortaba un pouco de friame, como tema de conversación os paseos marítimos.
- É unha marabilla. Aínda que o bonito sería seguilo pola parte de Cabanas ata Irís, ¿non che parece?
- Pois non, a min os paseos marítimos parécenme unha barbaridade e estragan as ribeiras naturais. As cousas bonitas canto menos se lles toque mellor. Preparar un camiño de terra para poder andar, coidalo e listo.
- Pois a xente está encantada.
- Para pasear non fan falta baldosas. O único que se fai é sepultar a ribeira que había.
- Ó mellor tes algo de razón. Antes desde a miña casa, cando estaba a marea baixa, sentíase o ruxirrou de todo o bicherío que había e agora xa non se sente nada, debeu morrer todo.
Evidentemente, os meus gustos estéticos non influíron nada nos seus, pero regaloume a palabra ruxirrou, que permaneceu na miña memoria ata esta mesma semana, naque outro vilancho a refrescou.
Veu á miña casa a tomar unhas medidas e, mentres o acompañaba curral arriba, empezamos a falar de ghatos.
- Non os podo ver.
- ¿E logho? Non son tan malos, cazan ratos.
- Cazábaos eu a eles! Á miña tía deulle polos ghatos e xa ten máis de vinte. ¡Están en tódolos sitios e non hai quen lles dea coas crías! Aí atrás deron en morrer e botáronme a min a culpa.
- Se acaso tíñala.
- Noooo, eu só matei un, co camión; encendino para darlle atrás e nesto séntese un ruxirrou tremendo. Mi Maaaa! Un ghato que se metera no ventilador. Os outros debeunos cazar os do restaurante chino. Agora pechou e xa volveron inzar.


O ruxirrou xa é voso tamén, ¡disfrutádeo e difundídeo!