Volveu pasar. Cal era o discurso que finalmente perdeu no 38º Congreso do PSOE? Era máis ou menos laicista, máis feminista, máis antiliberal, máis federal, quizais? Importa? Cando se fala de Carme Chacón parece que o discurso queda nun segundo termo, agochado tras o corpo. A candidatura de Chacón era, segundo os seus poderosos adversarios, pura mercadotecnia política coa imaxe como principal argumento para chegar mensaxes ás masas. E a imaxe todo o mundo sabe que é corpo, máis roupas e accesorios, a imaxe é salón de peiteado e maquillaxe, a imaxe son sinais lumínicas que capta o obxectivo dunha cámara para enviarnos unha mensaxe. E a mensaxe é clara na foto que elixín, unha de tantas imaxes elocuentes de Carme Chacón: unha auténtica icona da feminidade do novo milenio.
Pero outra vez volveu pasar, e a voz, o máis intanxíbel dos elementos corporais... cristal fráxil, corrente impetuosa e ingobernábel, a voz, sepultou o discurso e deixou o corpo tendido na praia dos afogados. Eu tamén me setín humillada.
Estannos enganando, estámonos enganando: non eran estas as cartas que había que xogar. Tiremos ao caldeiro do lixo os rulos e os zapatos de tacón! Cambiemos a cita co estilista por outra cun logopeda! Busquemos unhas boas clases de retórica e en vez das sesións de ximnasio! Fagámonos coa palabra dunha vez. O demais son camiños cegos que levan sempre ao mesmo sitio.
Sem comentários:
Enviar um comentário