Olga Novo, espeluxada polo aire do mar, nunha foto de XeraisCoñecín onte á poeta Olga Novo nun dos actos programados na Semana de Poesía Salvaxe de Ferrol. Malia a súa presencia delicada, as falas suaves, a total ausencia de afectación, adivíñase un lume interior moi difícil de disimular. Ah, claro, debe ser por iso!
Olga Novo recitando á entrada do Mercado da Magdalena esta mañá era unha rapsoda que nos conducía polas súas mitoloxías con voz profunda –nunca bronca, aínda que sabe ladrar– e o trafego do lugar quedaba por un intre suspendido. Eu sentino porque estaba alí seguíndolle o rastro: carriños da compra que se deteñen, mandís que se remangan, oídos que prestan atención. A voz de Olga misturada con verzas e xurelos.
Ceibar á poesía das gaiolas, que gran idea!
3 comentários:
Debe ser por iso o que?
A+B+C lévannos a X.
Que bueno es beber por vasos comunicantes, beber sueños, se supone.
Y un placer escuchar voces al oido de la tarde susurrando los pequeños acontecimientos que nos desdoblan el alma.
Gracias por estos tantanes tan generosos.
Enviar um comentário