–Ole a domingo pola tarde– dixo o neno –o que pasa é que mañá non hai escola.
Dío con alivio: ole a domingo pola tarde e non medra a angustia no seu peito.
O sol desaparece máis axiña detrás das árbores; é un aviso. Habería que emborracharse destes últimos raios de sol sen culpa.
–Déixaa durmir un pouco máis– dixéchesme mentres dubidabamos na porta do dormitorio– non ves como lle está prestando?
Ela remexeuse e virou as costas para o outro lado. Seguro que nos escoitou. Sabe que non a vou espertar, mais entendeu que ten que espertar. Poida que caia de novo nun profundo sono culpábel.
Sem comentários:
Enviar um comentário