Gin tonic

A decepción facía os seus membros pesados. Os pés arrastrábanse pola area e os brazos case lle chegaban aos xeonllos, ou polo menos esa era a súa impresión. Na praia non quedaba ninguén e abrazou con alivio aquela soidade mentres intentaba calmar a respiración que se precipitaba nun pranto contido e seco.
Non era a primeira vez que experimentaba unha decepción semellante. Nin moito menos. Un plantón logo maquillado como malentendido era algo recorrente no seu historial amoroso. Cada vez doía máis; un novo golpe no xa mallado, debía ser iso. Pouco a pouco foi baleirandose de todas as ilusións coas que empezara a xornada. Intentaba recoñecer algún indicio que lle pasara desapercibido que puidese adiantar unha posible decepción. Non atopou; a voz del cantaba aínda nos seus oídos con expresivo optimismo. Veuno de novo recortándose na posta de sol que os dous querían prolongar infinitamente.

Deixou que a marea subise case ata lamberlle os pés. Púxose en pé e foi andando cara ás luces do primeiro bar. Na terraza xa non quedaba xente e un mozo ía recollendo as cadeiras e poñéndoas do revés sobre as mesas. De dentro chegaba unha música brasileira moi suave que non soubo recoñecer. Estaba tan concentrado que pegou un chouto cando a viu.

–Desculpa. Non te vira.

Ela tentou un sorriso.

–Entrei sen anunciarme.

Miráronse un momento sen falar e el ofreceulle unha cadeira.

–Querías algo?

–Non sei, se estás recollendo... se cadra veño molestar.

–Sempre se pode facer unha parada. O negocio é o negocio.– Quedou mirándoa mentres se ría, agora si, con certo alivio.

–Viña pensando nun Gin tonic.

El foi ata o mostrador e colleu dous vasos. Cando os tivo listos a música parou.

–Música ou silencio?

–Música. Xa volvín do silencio.

Rebuscou e soou a melancólica voz de Elis Regina.

–Tes unha boa colección de música brasileira.

–E ti xa estiveches aquí antes, verdade? Alí mesmo, lendo un libro.

–Lendo e facendo que lía. Facéndo o tempo para nada; deixáronme colgada na illa.

Levantou o vaso e achegouno ao del.

–Pola marea, que sobe e devala, sen faltar á cita!

Beberon e escoitaron respectuosamente o silencio dos seus corazóns.