Número total de visualizações de páginas

domingo, dezembro 06, 2009

Camiño adiante

Foto de Xebe d´Afrei

A túa pel, superficie lisa, non garda o paso dos meus dedos, cousa que non deixa de sorprenderme.
A herba gárdao, a area tamén.
Mesmo os cantos rodados se descolocan ao meu paso.
A túa pel, en cambio, con ser tan delicada, non sofre o desgaste do meu peso, a crispación das miñas uñas, a raspadura das miñas escamas.
Esfórzome, iso é certo, pero hai tantas cousas potencialmente perigosas en min...
Hai días en que, deslizándome nese manto humano, pregúntome se é posíbel evitar a erosión do amor.
Por favor, non me volvas pedir que che rañe o lombo.

3 comentários:

Aníbal Léctor disse...

O amor é fuxidío, dona SurOeste. Vai, vén, marcha, volve ou non regresa xamais. É caprichoso e arbitrario, pode mudar de fasquía, de cara, de corpo, mesmo pode escindirse como unha ameba (creo que era unha ameba). Apreixalo é un temeridade, unha futilidade, o camiño máis curto para a súa desaparición, momentánea ou permanente, nunca se sabe... ou si. O amor é, ante todo, táctil, dúctil. Por iso as rañaduras nas costas teñen que deixar sempre o seu itinerario secreto, liñal ou curvo, cóncavo ou convexo... eu que sei!

R.R. disse...

Boísimo.

SurOeste disse...

Vós sabedes o que me custou non falar do lume e da ignición dos corpos?

R.R. hoxe seguín os consellos do mestre...