Imos de estrea

Aquí temos aos alumnos e alumnas de 3º da Escola de Teatro de Narón co seu director, José Luís Prieto e o autor de Onde andas Karl?, Rubén Ruibal. Hoxe, ás 8:30, é a estrea no Pazo da Cultura de Narón e destas horas xa non lles quedarán uñas que roer.
Tiven a honra de coñecelos no primeiro pase que fixeron cando aínda faltaban tres semanas para a estrea. Xa daquela sorprendía a forza que transmitían naquel escenario nu. Hoxe está xa todo a punto para un espectáculo perfecto.
Ánimo rapaces!

Déixo aquí unha ligazón para a entrevista que fixemos nos estudos de Radiofusión en Fene.

A rachoeira

Sálvote rachoeira de San Xoán,
que non me trabe cadela nin can!

Analises minuciosas

A area, a terra, a auga... ¿a herba? materiais continuos formando océanos onde perder as mans, facer furados e levantalas de repente sentíndoos escorregar entre os dedos. Un trebo, tres, catro follas, millá, herba abelleira, fiúncho, bichos que voan, que reptan, que pican, que escapan, colorido maxestuoso, verde brillante, laranxa, raiados, apinchalrados.
Cantas patas? Líquidos amarelos noxentos. Uns montados nos outros, voando sen perderen o equilibrio! Aqueles carrexan para o furado; é imposible desorientalos. Palla longa para inspeccionar quen vive nos furados, pis para afogalos, torturas crudelísimas para experimentar no corpo dos outros... as miñocas seguen a moverse en dous pedazos, as caricolas fan mil globiños de babas cando se lles escacha a casiña. Outra vez dacabalo? Pois a separalos, e de paso capalos para que non volvan e quitarlles as ás. Si, as ás tamén, a ver que fan.
Que feos así! Nin se recoñecen. Xa non poden voar nin aguantarse enriba doutros para que os leven. Non poden agarrar: están capados. Foi un xogo feo. Os bichos total... que mal facían? Agora non poden nada. Mellor era esmagalos e acabar dunha vez. Facer un furado e enterralos. Por riba unha tumba bonita, con cruz e flores adornado, para que todos saiban que está aí e non os pise ninguén.

Espazo íntimo

Un día mamá anunciounos que lle iamos regalar unha cámara de fotos a papá, pero que non podiamos dicir nada. Cando chegou o día, fómolo espertar os dous co regalo: parecía un neno na mañá de reis. Despois dunha infancia tan estreita en todo, mesmo no pan –como sempre recoñeceu para advertirnos que a fame existe e non hai cousa máis terríbel– por fin tiña nas mans o xoguete desexado.

En branco e negro ou en color, toda a nosa infancia está rexistrada desde 1970 por aquela cámara Halina Paulette. Hai moitas fotos de festas, viaxes, reunións familiares e roupa de domingo... mais tamén de días normais, dos que se perden no calendario e non paga a pena recordar. Estas son, para min, as mellores, precisamente porque nelas recoñezo todo o que deixou pegada en min: as tardes interminábeis de xogos na aira, os lugares para esconderse, os seres familiares na roupa de cote cos xestos atrapados sen posibilidade de disimulo, e os animais da casa: o can, os gatos, as galiñas, as vacas... E non é que o meu pai fose un artista de especial sensibilidade, senón que ás veces tiña que acabar o carrete para levar a revelar as fotos realmente importantes.

Encrucilladas

Foto de Xebe d´Afrei

Ghizlane Harkaoui Baati, alumna de 2º de tradución na UVIGO, galega nacida en Beni Mellal, en Marrocos, ó pé do Atlas, de pais de alá, escribiu, a xeito de comentario ao poema de Xebe d´Afrei "Sobrevivir ao aceiro" publicado hai uns días neste blog, este impresionante poema. Trátase dunha profunda reflexión dunha persoa que vive a contradición cultural, como nós a vivimos, como tantos seres humanos a viven neste mundo convulso que nos arrinca da nosa terra, aínda permanecendo nela, e nos cospe en calquera praia. A cultura como identidade íntima e colectiva e como construción diaria imprescindible para a supervivencia. Grazas, Ghizlane. Nós tamén queremos compartir e legar a nosa cultura aos que non a herdaron e mesmo aos que queren desherdarse.


Desafío da contradición, beleza do extraordinario
vida non autorizada

Folgos de morte,
desafiuzamento case seguro
Esperanzas de reimplantación
ou de vida protexida

Insólita combinación:
non quero nin queimada nin té,
tampouco zocos nin babuchas,
nin pandeiretas nin laúdes

eu quero legar o que non herdei
inshallah, inshallah


Ghizlane Harkaoui Baati

Clasificacións

–Hoxe en Educación Física estivemos bailando.
–Ah, si? É moi divertido!
–Buah! É un rollo.
–Ao, principio, mentres non lle colles o truco, despois xa verás como che gusta, coma case todo na vida. E con quen bailaches?
–Primeiro bailei con L. e bueno, polo menos non me pisou.
–Non está mal.
–Despois bailei con C.
–E que tal C.?
–Que plasta!, Non ía contando os pasos? Uno-dos-uno-dos... é así con todo ata para bailar!
–Xa será menos, tomáchela co pobre rapaz.
–Despois con M....Que pasada!
–Baila ben?
–Baila coma unha buxaina, vai a todas as festas en dez quilómetros á redonda. Un profesional.
–Así dá gusto.
–E tamén con N. , que risas!
–E logo?
-Pregúntolle, "ti sabes bailar?" e dime "só darlle á cabeza", éche moi heavy metalero. Non dábamos pé con bóla... que desastre!

Onde andas, Karl?

Onte o meu chófer Fermín –que rapaz este, non se lle escapa unha!– levoume a ver unha primicia: o pase dunha obra de teatro de Rubén Ruibal feita para a Escola de Teatro de Narón.
Foi moi emocionante... sen apenas elementos do decorado, sen luces, sen son, sen vestiario, os actores contaban só cos seus corpos para contarnos a historia.

–Que che pareceu? –os ollos de todos pendentes de min; era a única que estaba na sala que non tivera ningún tipo de contacto previo nin co texto, nin cos actores nin co proceso de montaxe, unha especie de espectadora ideal.

–Pois... veredes, eu entendín a historia deste xeito (...) e funme decatando disto naquela escena en que ti... e logo xa vin claro que..., porque ao final é evidente que...

Pero había cousas que non estaban tan claras...
–Iso non estaba marcado– dicía alguén
Daquela eu interpretara certas cousas á marxe da vontade do autor, do director e dos actores. Teriamos para falar meses de todo isto!

Logo houbo máis conversa.

–Dispara!– díxolle o director ao autor cando saïamos pola porta do local de ensaio, mentres os actores quedaban desfacendose das máscaras e reconstruíndose.

Claro!

A historia na cabeza do autor mentres escribe, logo na cabeza do director, que ten que intentar transmitila o mellor que sabe aos actores, poñelos de acordo para remar todos na mesma dirección e, finalmente, que estes a fagan posíbel, críbel, emocionábel... sen esquecer os efectos escenográficos.
-Espectáculo nu ata a derradeira semana! só así saberei que non falta nada imprescindíbel– asegura o director –logo todo o que se engada multiplicará o efecto do que xa temos.

E, por último o que imos ver nós, fascinados espectadores, facéndo nosa a historia imaxinada por Rubén.

Despídete da historia, Rubén, xa falta pouco para a estrea!

Canción a dúas voces

Non cantabamos a mesma canción, pero atopámonos na mesma partitura. Logo dun momento de confusión, no que cada un de nós fixo o posíbel porque prevalecese a súa versión apagando a outra, logo de enfuciñar e teimar firmemente... relaxámonos, mirámonos, cantamos e danzamos aquel novo e difícil son a dous.

Vídeo de Xebe d´Afrei

Fin.

Peíños

Estaba chorando arrimado a unha parede, escondendo a cara da miña mirada.
–Que che pasa?–pregunteille cando conseguín abrazalo.
–E que...– e agora miroume cos ollos acugulados de bágoas– acabo de medirme e dimunuín.
-Que dis? Iso é imposíbel!
-Non é imposíbel; é certo! Mido cinco milímetros menos ca hai un mes!

Esgallarse moito

É un castiñeiro moi vello. Primeiro empezou sendo unha vara delgadiña que abaneaba co vento. Á seguinte primavera xa se esgallara por primeira vez e, á seguinte, outra. Cada novo gromo foise facendo forte e medrando e esgallándose á súa vez, con esforzo, con dor, se cadra, e unha vocación firme de medrar en todas as direccións formando unha maxestuosa ramallada.
É a vida. A vida en forma de castiñeiro.

Carta de amor

Podo sacar fotos mentres conduces, pero non as fotos que a ti che gustarían. Cando entenderás isto? Os meus ollos non son os teus ollos. A miña imaxinación fabrica diferentes quimeras. E o coche en movemento, a toda velocidade, fai o resto.
Velaí as fotos: as xestas son un manchón amarelo enriba dos cómaros acoitelados, o prado que ti querías é un polígono industrial, por baixo da ponte non pasaba, nese momento, un camión cargado de porcos. Todo ao revés, xa cho advertín.
Para outra vez, si, se cadra hai máis sorte e conduzo eu o coche. Calada e concentrada, a estrada volta para min. Ti sacas as fotos. Adiantarei só cando mo indiques; o resto do tempo polo carril da dereita, a cen, ao que ti queiras, ao que as xestas necesiten para non esborranchar.
Meu amor.

Mala conciencia

Para min é un misterio que os cans se sometan aos amos. Ben sei que ten a súa explicación científica: son animais gregarios e establecen vínculos afectivos con quen lles proporciona alimento. Pero hai máis... ás veces semella que o seu interior é máis complicado e cando se enfrontan ao amo , despois de facer unha falcatruada, mesmo xuraría que teñen mala conciencia. Xa sei que non pode ser; Hegel non escribiu sobre a conciencia desventurada pensando nos cans...
Seguen a ter os seus instintos revolucionándoos –a caza, o sexo, o asexo– pero xa totalmente condicionados á vontade do amo e, por esta razón, producíndolles sensacións opostas de pracer e de dor. Non os poden evitar, pero teñen que evitalos.
O can que tiñamos de nena salvávame cando facía que afogaba no río, cazáballe os pitos á veciña e víñallos traer amodiño ao regazo da miña bisavoa, medio mortos xa. Iso si, cando tocaba de ir ás mozas desaparecía dous días e volvía sen arrepentimento ningún, cansado e satisfeito.

Sobrevivir ao aceiro

Sobrevivir ao aceiro frío do escalpelo
á castración cirúrxica

Contravir se é preciso todas as leis
da bioloxía

Sobrevivir ao aceiro frío das amarras
co humilde orgullo do lique

Vivir no aceiro frío

Morrer

Que os nosos fillos morran
falando cos seus fillos
dicíndolles tamén as súas últimas palabras
en galego

Foto e textos de Xebe d´Afrei

A censura na era pijocrática

Mándanme un correo con dous arquivos adxuntos con este título: A censura comeza!!! A imaxe do principio estivo apenas 10 minutos na páxina da Consellería de Educación e logo foi elocuentemente sustituída pola de abaixo.
Sobran as palabras pero non me resisto a suliñar que as alusións á lingua galega e á feroz persecución de que foi obxecto, moi significativamente na escola, son profundamente incómodas para a pijocracia que ve a necesidade urxente de maquillar esta verdade, se fai falta cunha operación cirúrxica, amputando o que faga falta.
Esteamos moi atentos ao que vén e non permitamos a manipulación. Os exemplos históricos deste tipo de campañas propagandísticas non deixan lugar a dúbidas dos perigos que asexan.

A pijocracia

A pijocracia ao final nin era bilingüe nin trilingüe, teñen a lingua plana e a duras penas dan enfiado un discurso que diga algo, cunha certa coherencia e corrección lingüística. E iso que foron a colexios moi bos, de pago e todo iso.
A pijocracia non é amábel; é arroutada e tremendamente extremista.
A pijocracia sabe o que valen uns zapatos de marca e cando se poden conseguir con desconto, pero non ten nin puñetera idea do que pode custar contentar cunha educación á carta aos seus amigos pijos, o sea, la ciudadanía, no?.
A pijocracia en realidade non sabe o que vai facer, nin se se pode facer o que dicían que ían facer, de momento, pelotas contra a parede. Sigamos atentos á pantalla.
Eu riríame, de verdade, se non fose porque son consciente do que algúns, cun estrepitoso acompañamento de coros y danzas, poden chegar a facer co poder

Política macha

Ai! Que home este, que poderío! Se arde, arremángase de mangueira e apaga o lume. Se hai conflito, arrebólalles dúas ordes e catro contraordes aos subordinados e deixa aos alborotadores desorientados.
E como manda! E con que naturalidade impón a súa violencia simbólica... se ata nos fai ver como intelixente e calculado o que parecía que non tiña nin pés nin cabeza ou eran paus de cego!
Quen ía pensar que tan axiña ía reinstaurar a amabilidade e a cordialidade lingüística? Por iso foi buscar a un independente, claro, por iso volveu poñer a SXPL subordinada á Consellería de Educación, cada cousiña no seu sitio, para o caso que se lle vai facer ao conselleiro... Que sabe o conselleiro de política lingüística? Nada! E de política? Nada. Pois logo... Cada un para o que é. Guapiño si que é. Xa o pensara desde o principio. Para amolar aos desconfiados.
Se prende lume xa o apagará, será por mangueira! E seique vai facer unha Lei de Normalización nova á carta moi enrollada. Estou desexando vela, porque vai ser cousa bonita de verdade, coas súas excepcións e todo. Cada un poderá elixir o topónimo que máis lle guste (cunha cláusula válida só nas cidades pijas e lugares de veraneo).
Por fin alguén que ten claro o que é a liberdade e para que vale a democracia. Non vedes como sabe? Alá os radicais que se escornen.

Búscase verdugo; soldo alto, coche oficial

Os animadores da guerra lingüística andan á desesperada buscando un tecnócrata competente e considerado que llela aplique. Moita xente dando voltas en zapatillas agardando unha chamada. Moita xente coa orella atenta captando cada mínimo rumor, máis ou menos fundado. Estamos na cacería de La escopeta nacional, onde todos van ao que van, e polo medio unhas perdices.
E esta incertidume vólvenos tolos de pracer: a quen lle deron o toque?, que lles respondeu?, houbo negociación?, e, sobre todo, hai algo que negociar? A diplomacia feijoniana está, a toda máquina, buscando un golpe de efecto para desmobilizar as masas convocadas para a manifestación do domingo.
E a cousa non está fácil: o coherente sería que nomearan a Gloria Lago, ou calquera desas mentes tan lúcidas que ten detrás, ideólogos das FAES que non teñen nin idea de que cousa será iso da planificación lingüística, porque non foron capaces de pasar do caso particular de “mi niño, el pobre, no entiende las matemáticas en gallego”, ao xeral. Pero claro, iso sería a rechifla universal, polo tanto buscan alguén que polo menos saiba o que di e a que xoga, un pelele que lles salve a cara e que lles faga a política.
Ou xa están dando marcha atrás antes de dar o primeiro paso. Era todo unha coña? O Conselleiro de Educación terá que comer e calar en asunto de lingua? Corina Porro vaise dar de baixa no partido?
Ai, Berlanga, que grande es, sen saír da túa filmografía xa temos outro título para este argumento: El verdugo.

Maio longo

Preguntábame o outro día un amigo se lle podía buscar un texto adecuado para animar a un grupo de adolescentes ao uso da lingua. Hai moitos. Desde 1853, ano de A gaita gallega de Xoán Manuel Pintos, o tema da lingua proe na literatura galega coma unha comechón sen fin. Será que ninguén lle puxo remedio á cuestión ou que os patufos desleigados teñen a virtude de multiplicárense por si mesmos. Aos imbéciles e escuros ímolos deixar, que andan moi subidos de ton.
Un par de minutos de reflexión chegaron para decatarme que xa estaba ben de discursos esencialistas, descoloridos de tan recorridos. Outra cousa: construtivismo. Erín Moure, a muller que aprendeu en Vigo a pronunciar o seu apelido á galega e non á francesa. A muller que quixo aprender o noso/seu vello latín, porque si, porque lle petou e deulle a gana.

POEMAS DE ERÍN MOURE (Teatriños ou aturuxos calados, Ed. Galaxia, 2007)



Mergullada

To me your language is so like Latin,
you have ombro and sombra
how similar

in my latin it´s shoulder and shadow
can you see it´s working?

I´m soon going to learn your language
miolo and ollo
marrow and eye

Ho! I´d better learn it quickly
before it moves on like water

ollomol moi mollado
oficio fío dos fieis
afiador




Mergullada (versión traducida de María Reimóndez)

Para min a vosa lingua parécese moito ao Latín
tedes ombro e sombra
que semellantes

no meu latín é shoulder e shadow
vedes como funciona?

Axiña vou aprender a vosa lingua
miolo e ollo
marrow e eye

Ho! Mellor aprender axiña
antes de que pase coma auga

ollomol moi mollado
oficio fío dos fieis
afiador

Nome, nome...ada

A Organización dos V Premios RdL’09 da Facultade de CC.SS. e da Comunicación da Universidade de Vigo selecciónou este blog para competir nunha das sete categorías establecidas nesta edición, a de blogs e páxinas literarias.

As votacións en liña estarán abertas a todos os internautas no blog resacadasletras.blogspot.com ata as doce da medianoite do día 10 de maio.

Votádelle a Suroestiña, ho, que lle fai moita ilusión.

A era de internet

Lía hai uns días nun xornal, o nome do cal non quero lembrar, unhas declaracións de Francis Pisani para quen a revolución da web é meirande cá da imprenta. En principio parece unha afirmación dura de asimilar, mais pensando un pouco e comparando o mundo antes de internet e o mundo despois de internet decatámonos de que, aínda que en principio poida parecer esaxerado, non lle falta razón. Pensemos a cara de aburrimento que debemos poñer ao ver a portada dos xornais da mañá cando estivemos navegando ata tarde o día antes. Ou pensemos no tremendamente cómico e fóra de época que nos resultan situacións como esta que recolle o conto popular recollido por Xosé Miranda e Antonio Reigosa (2003) Contos de parvos e pillos I, Colección Cabalo Buligán,Vigo, Xerais:

Este era un estudiante que lle escribiu ó pai unha carta que dicía:
Querido padre:
Escríboche o luns para que, recibíndoa o martes, esteas sabedor o mércores de que non vou ter cartos o xoves, e que se non mos mandas o venres collerei a bicicleta o sábado e presentareime aí o domingo.
O teu fillo

E contéstalle o pai.
Querido fillo:
a túa carta do luns recibida o martes, estando avisado o mércores de que non tes cartos o xoves e que non chos mando o venres, se colles a bicicleta o sábado agárdate unha boa malleira o domingo.
O teu pai


Desesperante, verdade? Pois hai nada era así, contádellelo aos vosos fillos.

Adeus ao mundo perfeito

No ciberespazo ao novas sucédense vertixinosamente. Aparecen, difúndense e producen reaccións nunhas horas. Así foi que antonte entrei n´O mundo perfeito a ver que nos contaba Isabela e lin algo que me deixou desacougada: Isabela denunciaba que un post seu fora utilizado con fins perversos nunha páxina neonaci e racista; pedía apoio e axuda xurídica porque ela rexeitaba que os seus textos puidesen utilizarse para difundir unha ideoloxía que lle resulta repugnante. As respostas coincidían en que pouco ou nada se podía facer unha vez que se publica un texto, sempre que non sexa usurpándolle a autoría. Quedei pensando no asunto e ao día seguinte volvín a ver se alguén achegara outras opcións.
Había un post de despedida: Isabela decidira pechar o blog para non seguir facendo textos que poidan ser utilizados e manipulados sen pedirlle permiso.
Naturalmente estou triste, O mundo perfeito era un gran blog que seguía desde hai catro anos, cando abrín o meu propio espazo. Xa non podemos acceder aos posts que foron creando un universo particularmente luminoso. Isabela é a única dona dos seus textos, non llelos quere regalar a catro descerebrados que non son quen de pensar por eles mesmos e andan roubando e distorsionando. En internet é así, atopamos o máis excelso e o máis abxecto nun só clik. Tamén é posíbel opoñer a grandes males grandes remedios nun só clik, como fixo Isabela. E convocar miles de persoas para unha causa xusta nun só clik. E... nós enganchados facendo clik, clik, pendentes da última da última, reaccionando a ela, provocando a seguinte, clik!
En contraposición ao que acabo de contar vemos que o mundo da prensa tradicional vai a un ritmo desesperantemente lento: pasa algo, ao día seguinte agardamos unha valoración do que pasou, que se cadra xa non chega ao peche, haberá que deixalo ata o próximo día, logo, ao outro máis, se cadra unha reacción a esa primeira valoración... ou non, porque xa se ve tan remoto que non paga a pena, co cal só sobreviven os asuntos que interesan ás empresas comunicativas. Falando deste tema sorprendeume que no informe sobre a situación lingüística en Galicia da FAES se cite como autoridade un artigo de Suso de Toro en El País, e tamén que pasen os días e que Suso de Toro non reaccione. Non se decatou de que ten admiradores na FAES que se valen do que escribe para os seus fins? Sóuboo tarde e os responsábeis do xornal onde publica aconselláronlle que ignorase o asunto, que o tema xa non daba máis de si? Non lle importa? Non pode facer nada? Outro artigo no mesmo xornal delimitando os espazos de cada un? Buscar a través das redes sociais apoios de repulsa?
Eu clik coma Isabela, se fai falta clik, non o dubido, queimo todo, clik.

E o xardín falou

Os días deste abril foron pasando moi sosegadamente entre paseos, narracións, ensaios e entrevistas. O pensamento e a arte das mulleres florecía para min en cada páxina e en cada palabra coma no meu xardín humilde e selvaxe ía florecendo a primavera. Vizosa regalía rebentando de cor a paisaxe monocromática e o pensamento apagado.

Continente

Vin, entón, como regresaba a sopeira ó seu escano. Como pechaba o meu pai as portas de vidro. Como a chave foi parar, discreta, á argola do Roskopff, ó peto. Como se convertía en segredo. De prata, dixera o meu pai.
Unha bala de prata que deixa un pequeno rebumbio dentro pero moito máis insignificante có trazo tiraliñas do bisturí ou pinza ao arrincala. Unha bala que cada día doeu e que eu contemplaba ao albiscar, na penumbra do estante, a louza de Macao.
As mulleres serven só para ter dentro cousas incómodas.
Aquelo que dixo a seguir o meu pai coidei que era enxeñoso, elegante para o momento, ata. Necesario.
Sempre.
A súa voz, a da muller, pareceume aínda máis oportuna. O criado noso achegou unha bandexiña con Chartreuse –unha bebida que sempre me caeu mal– e ela foi bebendo. Non repetiu nada, non falou máis, non deu as gracias. Estou seguro que nin soubo que eu estivera observando a operación de garda-la bala na sopeira. A verdade, penso que nin reparou en que eu ollaba, insistentemente o seu feitío de cómo se afunde o ventre aló, tan lonxe, sempre. Estou por asegurarme, porén, que as mulleres son incómodas e coido, tamén, que foi a vez que ollei algún tempo para unha cun cerrto esvaírme perante o que podería vir acontecer. É o meu recordo máis antigo. No piso estaba, aínda fresca, unha pinga de sangre (Ledo, Margarita, TRasalba ou violeta e o militar morto, 1985: 13-14).

feisbú, feisbú (IV): meme para facer na intimidade

1. Fixeches algúnx amigx novx a través do feisbú?
2. Cantas veces no chat repites eso de "non llo digas a ninguén?
3. Cantas veces ao día traizoas esa mesma promesa?
4. Atopas realmente interasante consultar as fotos dxs amigxs?
5. Serías capaz de anotar cinco razóns obxectivas polas que consideres intersante esta rede social que non teñan que ver coa pura curiosiade, a exhibición e a diversión?
6. Sufríches algúnha decepción ou vícheste implicado en algunha polémica/conflicto a nivel persoal?
7. Que vantaxes concretas a nivel profesional tiras desta ferramenta?
8. A nivel persoal que cres que che ofrece?
9. Liches as condicions de uso cando te deches de alta? Si é así, explícame por que estás disposto a renunciar á túa intimidade.
10. Cres que debería haber unha especie de código deontolóxico que medianamente ordenase un pouco os comportamentos nesta rede?

(Proposta deixada por Ana Bande na caixa de comentarios do post anterior)

feisbú, feisbú (III)

-Ti simplemente pensa que alguén se dedique a gardar as conversas que mantén contigo e que as vaia soltando descontextualizadas no momento, lugar e co interlocutor inadecuado e isto unha e cen veces ata facer unha bóla de neve con malentendidos e mediasverdades.
-Parece rizar o rizo, pero é perfectamente posíbel.
-Pénsao seriamente.
-O mesmo pasa cos correos electrónicos.
-Non exactamente, aínda que tamén. Aquí o risco multiplícase por si mesmo: a inmediatez e a espontaneidade do medio pódeche xogar unha mala pasada.
-Si, no feisbú somos todos estupendos e estamos desexando demostralo.
-Imaxinas que pasaría se ás conversas se puidese engadir a imaxe dos interlocutores en tempo real?
-Ohhh, pois que perdería todo o encanto.
-Seguro?
-Iso está estudado xa. O feisbú aliméntase con grandes doses de misterio, de xogo de ocultamentos e de revelacións.
-O morbo...
-Nun 95%
-E o resto?
-O 5% que queda é o aproveitábel: a posibilidade de coñecer xente con afeccións e intereses semellantes dos que aprender e cos que manter unha relación agradábel.
-Xusto o que me achega o blog.
-Valórao ti mesma.

feisbú, feisbu (II)

(Vía conexión Suroeste/Ana Bande)
- E...¿cantas veces na mesma conversa repites eso de "non llo digas a ninguén"?
- Boh...eu sei con quen me relaciono.
- E...¿cantas veces na mesma conversa traizoas a unx amigx?
- Eu nunca, seguro, teño claro que hai que ser superdiscretx.
- Xa, pero non todo o mundo xoga o mesmo, podes levar sorpresas desagradables.
- Non creo, vou a cara descuberta, non fago nada que non faría na vida real. Porén recoñezo certa perversidade neste trebello, si...ese continuo surfear sen meter a cabeza.

feisbú, feisbú

-Non me explico como unha persoa seria coma ti...
-Pode estar nun sitio coma este?
-Pois máis ou menos.
-Non son a única, tamén está X e Y, e tamén Z, que, francamente sería a última persoa que soñaría atopar alí e o outro día case enfuciñamos.
-Desde logo é un fenómono digno de estudo: ti, X, Y e Z no lavadoiro horas e horas de rexouba.
-Tes razón! e non sempre feliz e despreocupada rexouba...
-Ides acabar tirándovos dos pelos e quitándovos os ollos.
-Non esaxeremos! é un medio novo que se cadra estamos usando con certa inocencia, pero isto logo se autorregula.
-Con inocencia e inconsciencia, como apareza por aí un "Gran Hermano" un pouco perverso, vaivos poñer a bailar.
-Ti cres?
-Home... o medio préstase.
-Laleche!
-Se cadra xa hai.
-Avemariaporisima!!
-Teste que desenganchar.
-Teño, e volvo ao século XIX? Necesito conexión co mundo exterior.
-Tes o blog.
-E non ben sendo o mesma música?
-Non me compares: un blog é máis serio, é un pulso continuo contigo mesma acerca do que es capaz de pensar, crear, sentir... é unha proposta que ti decides compartir facéndoa pública.
-O blog esíxeme moito, iso é certo. Entro nel con outra mentalidade. É como abrir unha tenda e defender a mercancía.
-Aí estamos: ti tes o control.
-Absolutamente.

A Mascarada

“Lacan impugna a primacía que se lle deu á ontoloxía dentro da metafísica occidental e insiste na subordinación da pregunta “Que é/ten ser? á pregunta anterior de “como se institúe e distribúe o “ser” a través das prácticas significantes da economía paterna?” A especificación ontolóxica do ser, a negación e as súas relacións considéranse determinadas por unha linguaxe estruturada pola ley paterna e os seus mecanismos de diferenciación. (...)
“Ser” o Falo e “ter” o Falo denotan posicións sexuais diverxentes, ou non posicións (en realidade, posicións imposíbeis) dentro da linguaxe. (...) “Ser” o Falo é ser o obxecto, o Outro dun desexo masculino (heterosexualizado), mais tamén representar ou reflectir ese desexo. Que as mulleres “sexan” o Falo equivale entón a reflectir o poder do Falo, significar ese poder, “encarnar” o Falo, proporcionar o sitio en que este penetra e significar o Falo ao “ser” o seu Outro, a súa ausencia, a súa carencia, a confirmación dialéctica da súa identidade. Ao afirmar que o Outro que carece de Falo é o Falo, Lacan sinala claramente que o poder se exerce por esta posición feminina de “non ter”, que o suxeito masculino que “ten” o Falo require a este Outro para que confirme e, polo tanto, sexa o Falo no seu sentido máis “extenso”.
Pero este “ser” o Falo necesariamente é insatisfactorio na medida en que as mulleres nunca poden reflectir totalmente esa lei; algunhas feministas alegan que isto require a renuncia do desexo propio das mulleres (de feito unha dobre renuncia, que corresponde á “dobre onda” de represión que, segundo Freud, funda a feminidade [Freud consideraba que para lograr a feminidade requeríase unha dobre onda de represión : reprimir a líbido cara á nai e orientala cara ao pai e logo desprazar o desexo polo pai cara a outro obxecto aceptado]), que é a expropiación dese desexo como desexo de non ser máis ca un reflexo, unha garantía da necesidade constante do Falo.
Lacan continúa esta exposición da comedia heterosexual ao explicar que esta “apariencia de ser” o Falo que as mulleres están obrigadas a realizar é inevitabelmente unha mascarada. O termo é significativo porque suxire sentidos contraditorios. Por unha parte, se o “ser” –a especificación ontolóxica do Falo– é unha mascarada, entón parecería reducir todo o ser a unha fronteira da pariencia, o parecer ser, coa consecuencia de que toda a ontoloxía do xénero é redutíbel ao xogo de apariencias. Por outra parte, a mascarada implica que hai un ser ou especificación ontolóxica da femineidade anterior á mascarada, un desexo ou reclamo feminino que está enmascarado e é capaz de ser desveado e que, de feito, pode prometer un transtorno futuro e o desprazamento da economía significante falogocéntrica.
Poden discernirse polo menos dúas tarefas moi diferentes da estrutura ambigua da análise de Lacan. Por un lado, a mascarada pode entenderse como a produción performativa dunha ontoloxía sexual, un parecer que se fai convincente coma se fose un “ser”, polo outro pode interpretarse coma a negación dun desexo feminino que presupón algunha feminidade ontolóxica anterior xeralmente non representada pola economía fálica. Irigaray comenta neste sentido que “a mascarada [...] é o que fan as mulleres [...] co fin de participar no desexo do home, pero a costa de renunciar ao propio”.
Publicado en 1929, o ensaio de Joan Rivière “Womanliness as a Masquerade” introduce a noción de feminidade como mascarada desde o punto de vista dunha teoría da agresión e a resolución de conflitos. Rivère escribe: “Ferenczi sinalou [...] que os homes homosexuais esaxeran a súa heterosexualidade como unha “defensa” contra a súa homosexualidade. Intentarei mostrar que as mulleres que desexan ter masculinidade poden poñer unha máscara de feminidade para apartar a ansiedade e o castigo que temen dos homes”. (...) Rievère explica o temor do castigo como a consecuencia da fantasía da muller de tomar o lugar dos homes ou, máis precisamente, do pai.
Judith Butler, O xénero en disputa (cortapega e tradución miña)

Oración para nenos ateos

As oracións son estratexias moi útiles para conxurar a dor, o medo, a ansiedade... sobre todo para quen non ten outros recursos.
Para axudarlles a superar aos meus nenos eses momentos en que as emocións prenden con forza, facíamos un xogo que consistía en ir recitando eu as primeiras sílabas do arsenal de remedios que tiñamos para doenzas infantís e eles, entre saloucos, remataban a faena:

Avena.....mit!
Apire.......tal!
Drosi.......nula!
Rino.......mer!

Polo medio da "retahila" ían tomando mansamente os remedios, ían gañando seguridade e sentíanse, efectivamente moi reconfortados.

Xa estás mellor?
siii

Lástima ter a absoluta certeza de que tamén isto é un conto!

La Voz de Galicia, todos os servizos

Miau, miau, Don Santiago, o seu pulquérrimo xornal ofrecía onte unha saborosa oferta de fin de semana: ¡Gatitas! desde 30 euros, que fan de todo, día e noite, 24 h., no "hotel" ou "domicilio salidas". Estreliñas no bico das tetas, estreliña na mesmísima -a cara non importa, pódese ver- cona, aberta, xa preparada, cus oferentes, xeonllos flexionados nunha cadeira, a mercancía ben á vista, que hai moita competencia. Sara 30 euros, Adriana 30 euros, Natali nin máis nin menos, unha ganga, Don Santiago, desahógate en mi boca, beso negro, todos los servicios, Paula gallega en apuros económicos, gallega Genoveva, 100% implicada. Último día, apurádevos, que Lavoz vainos rexenerar, está agardando que cheguen os buenos ao poder e mentres a facer caixa. J´accuse, Don Santiago, supercomplaciente, escravizada 24 horas, vivindo na merda, con perdón da súa cara, con perdón do seu jacuzzi, Don Santiago Fernández Rey, la moralidad personificada, fodida unha e mil veces xa non levo a conta, un por riba doutro sen auga no bidé, para que catro lambóns, vostede tamén don Santiago, fagan caixa e teñan burbullas no seu jacuzzi que lles fagan cóxegas nos collóns.

Aluspar

Aluspar, facerse a luz vencendo a escuridade, decatarse do que un non entende porque era confuso ou estaba oculto... ese foi o nome que te puxeches para navegar sen te moveres do sitio, como se fai agora, como facemos todos e cada vez máis; ti xa eras experto cando eu empecei. Buscaches e buscaches, Aluspar, para vencer a escuridade que medraba dentro de ti, que terríbel paradoxo! Espero que esa luz que vén de repente e que chega ao fondo de un iluminándoo todo chegase a ti coma un lostrego, lostrego, si, paroxítona, contigo podo falar como sabemos, e che permitise aluspar o que querías ver e andabas buscando coma un cego. Non podo soportar que morreras coma quen se tira a un pozo, afogando un berro en espiral nas augas mouras e frías da nada.
Non.
A xente levaba flores apañadas ás présas no monte. As flores que che gustaban. Colores sen música nunha tarde fría de marzo. Xa non podías mirar para atrás e non quixen pensar nos teus ollos. Fúcheste porque amenceu por fin -repetíame- e viches o camiño claramente. Era por alí -eu tamén cheguei a velo, asegúrocho- un camiño sen volta e, no fondal de todo, a luz.

Coloquio da Alameda de Raxoi

Eran as dúas da tarde e había dous bancos ocupados. Nun deles unha muller poñía sen moito recato as pernas ao sol. Paso por diante dela e sigo. No outro, tamén ocupado por dúas mulleres, había unha animada conversación. Decido quedarme nas inmediacións e miro con disimulo. Unha octoxenaria do país, apoiando a man no bastón, faláballe a modo e con moito interese en explicarse ben a unha sudamericana duns trinta anos co bolso no regazo. Que curioso, pensei, estalle contando a súa vida, a fame que padeceu, os fillos que criou, os traballos que pasou. A man que lle quedaba libre servía para subliñar un discurso que parecía sincero e ben madurado. A outra escoitaba con moito interese. Logo tocoulle a ela: xesticulaba moito e poñía diferentes rexistros de voz, era unha actriz consumada. Eu daba voltas e, mentres intentaba pasr desapercibida, pensaba con certa admiración no feito de que tiveran tanto que dicirse e escoitarse aquelas dúas representantes de experiencias tan afastadas xeracional e culturalmente pero, se cadra, moi semellantes entre si: a vida de dúas mulleres que lle teñen que poñer peito á vida e tirar para adiante. Como darían unha coa outra? dei en pensar. Non parecía unha xubilada e a súa coidadora, non, unha simple ollada rápida despexaba calquera dúbida.
Estaba eu nestas disquisicións cando, de repente, observo, sempre de esguello, un movemento rápido e inesperado na sudamericana. Saca do bolso un folleto e ponllo aberto diante dos fuciños á octoxenaria con moita habilidade, mentres segue a falar con rapidez e xesticulando moitísimo, agora só cos músculos faciais. A vella dálle que non á cabeza e, nun arranque, érguese e déixaa quedar. A outra garda o folleto, tamén se ergue e bota a andar en dirección contraria. Ningunha delas mira para atrás.

Metáforas

Farto de transitar polas metáforas habituais e xa gastas -miña rosa, meu caravel- o meu neno hoxe sorprendeume cun inaudito meu boliño de sol de creación propia que non quero deixar de saborear.

O outro

Falo, logo existe

Fritada de sangue

Estimadas e estimados lectores larpeiros, seguindo as ordes do noso Frater preferido, vou apuntar unha vella receita moi acaída para estes tempos irremediabelmente carnívoros de mata e antroido e engadirei que o meu avó, matachín do seu lugar e dos circundantes, loaba moito a miña fritada, aínda que non chegase á altura da de María Antonia a Melona, auténtico culmen da fritada de sangue do canon culinario occidental.

Precisamos:
-fígado cortado en anaquiños pequenos
-sangue de porco previamente cocido e ben apretado para que solte a auga. Debe quedar esfaragullado.
-cebola e allo
-un pemento encarnado ben maduro
-folliña de loureiro
-limón
-aceite ou, xa postos, grasa de porco
-pimentón doce e picante

Mans á obra:
-Fritimos lentamente a cebola picadiña co allo, engadimos, logo de mareala un pouco o pemento maduro tamén picado. Cando estea case feito botamos os anaquiños de fígado, deixamos que se faga, pero sen que se pase moito. É o momento máis emocionante: imos botando con xenerosidade o sangue esfaragullado na tixela e remexemos. Aderezamos co pementón, o loureiro e exprimímoslle por riba o limón. Remexemos e remexemos. Probámoslle o sal e xa temos listo un prato verdadeiramente delicioso, contundente e barato.

Suxerencias.
Acompáñase de patacas cocidas, aínda que un arrociño branco seguro que lle vai ben, viño tinto e pan do país.

Pensábades que vos ía facer filloas de anís, eh?

Caendo da burra

E pensar que ata onte mesmo estaba convencida de que Mortadelo e Filemón, o Súper e a T.I.A. no existían... Que criatura inocente son!

Entre ciclón e ciclón, manifestación

Non me vou poñer agora a discutir os argumentos de Galicia Bilingüe e os seus secuaces, para que? Unicamente quero resaltar que
1.- Os seus argumentos son paupérrimos, contraditorios e denotan unha falta de visión, lecturas e comprensión do mundo e da sociedade preocupantes. Non son capaces de dar un pasiño máis adiante do seu caso particular (yo y mi niño) o cal invalida calquera pretensión de ofrecer unha proposta válida para o resto da sociedade.
2.- A súa postura sitúase claramente á marxe da lei, das leis aprobadas por maiorías democráticas, froito dun consenso que eles acaban de romper porque son incapaces da convivencia cos demais. Isto considero que é moi importante resaltalo: eles rompen as regras do xogo e sitúanse á marxe buscando unha posición de vítimas.
3.- A posición de vítimas facilítanllela os grupos que, coma os de onte, se enfrontan fisicamente a eles. Corina Porro confesaba aos medios que tivera medo, pero, aínda así, arriscou a súa cabeleira rechamante, probábel branco de todos os proxectís, e subiu ao estrado: xa teñen unha vítima propiciatoria, parabéns!
4.- As imaxes de onte tamén deixaron claro algo do que moitos dubidaban: a súa escasa capacidade de mobilización. Eu penso que, se me poño, son perfectamente capaz de convocar 2000 persoas en Santiago. Facemos a proba?

Psicoanálise

Que quere Galicia Bilingüe?

Purpurados

Mª Teresa Fernández de la Vega o día en que vestiu de púrpura. Logo virían moitas máis ocasións. Campar cámpalle tan ben coma a calquera.

Tirar pedras sen pasamontañas

Algo está pasando no mundo para que nun par de meses dous zapatos zarparan voando en dirección á cabeza de dous importantísimos líderes. Poderiamos interpretalo como unha anécdota curiosa ou unha broma pesada que se vai estendendo polo mimetismo hipnotizante que provocan nas masas os medios de comunicación. Pero non, hai algo máis, ten que haber algo máis.
De momento póñenseme os pelos de punta ao pensar na escena seguinte: que non saia ninguén de aquí! Pechen todas as portas! A quen lle falta un zapato? Conque tirando zapatiños, ehhh?
A continuación, a constatación de que o poder tamén ten os seus puntos fracos e entre as dúas ducias de gardacostas que sempre rodean aos magnates sempre se pode coar un proxectil ferinte ou letal, e de que por moito chumbo con que forren os seus automóbiles seguen a ser vulnerábeis: un apetitoso pombo no punto de mira de moitos cazadores.
Mais a cuestión clave é que hai moitos dispostos a desafiar o poder omnímodo que estes personaxes representan, e non tirando unha bomba e escondendo a man, senón a cara descuberta lanzando un zapato á vista de todos para humillalo.
Os profesores levaban moito tempo queixándose do descrédito da autoridade e ninguén lles facía caso porque seique tiñan moitas vacacións.

A campaña anímase

Corina Porro confesa que cando era parlamentaria no Hórreo falaba o galego moi mal, obrigada polo seu cargo. Pobre Corina, é terríbel facer o ridículo. Pero a cousa non queda aí: mentres ela se esforzaba, con escaso éxito e obrigada polas circunstancias, coa lingua galega, Teresa Táboas (sempre segundo a súa versión) falaba castelán e non se puxo a falar galego ata que chegou a conselleira. E aínda por riba fálao ben! Non hai dereito: todos á manifestación con Corina Porro!!!! Monilingüïsmo ao poder!!!

Inspiración pondaliana no discurso de Obama

O discurso de Obama onte foi unha arenga de sobra coñecida polos galegos, un chisco máis pobre a nivel simbólico:

O xuramento sagrado é o que din os rumorosos ao raio transparente... etc.: o Gran Relato
Os Pais Fundadores son Breogán e achegados
América é o fogar de Breogán
Os cínicos (escépticos nalgunhas versións) son os imbéciles e escuros

Só unha persoa que tivo que loitar pola súa identidade -un mestizo- podía facer un discurso tan identitario.

Suroestada

Con este frío que fere os pulmóns sei que topabades en falta un non sei que húmido e revoltoso que vén do mar, desfacendo peiteados, humillando paraugas e levantando tellados. E aquí estou, suroeste coas súas suroestadas, volvín despois de levar por diante algunha ilusión e algunha que outra vareada. A vida é así caprichosa, vira o vento cando un menos o espera e hai que ir fiando freba a freba un día despois do outro, e se hai que desfacer desfaise. O importante é quedar satisfeito co que se vai deixando polo camiño.
Ou non era así?

Carta aberta a Xavier Lama

Estimado Xavier Lama

En primeiro lugar quero que saiba que asisto absolutamente alucinada a todo o que está pasando arredor do Premio de Poesía González Garcés. Penso que ten vostede toda a razón, que fixo o que tería que facer calquera persoa decente e, ademais, sabendo como é a mentalidade dominante neste país, demostra ser moi valente en dar un paso adiante.
O lobby de editores está a darnos unha lección de hipocresía dificilmente superábel e o resto de opinadores anónimos, ou non, non fai máis que confundir o cu coas témporas, a amizade co dereito, a elegancia co libre exercicio dos dereitos e deberes cidadáns.
Nada me parece máis elegante que expoñer polas canles legalmente previstas nas bases dun premio o desacordo coa decisión do tribunal argumentando as razóns. E esta elección súa choca co que faría calquera dos seus detractores: falar mal do gañador, minimizar a súa obra, sementar a dúbida e a sospeita con respecto ao proceder do tribunal e todo isto en petit comité, sen dar nunca a cara publicamente, acentuando o papel de vítima propiciatoria, de poeta maldito, etc. etc. Enfín, un espectáculo sempre lamentábel, por moi afeitos que esteamos a el.
Eu estou orgullosa de que haxa persoas coma vostede, que poñan o debate enriba da mesa, que non se escondan, porque as persoas que proceden deste xeito son as que teñen a conciencia limpa, e, engadiría eu, as únicas capaces de abrir unha fiestra que posibilite a entrada de aire fresco neste ambiente social viciado que invita a que nos inhibamos constantemente no exercicio dos nosos dereitos e deberes como cidadáns conscientes e suxeitos de dereito.

Atentamente


Suroeste

Cultura global

X.B. Arias, Ghon con

Espadas de samurai, xarróns versallescos, animais quiméricos de fundición plástico-metálica, corais en plataformas de mármore, máscaras venecianas, bonecos co traxe rexional, touros aguilloados por numerosas banderillas coa bandeira española, sanantoniños benditos: todo o necesario e todo o innecesario para o fogar, estea este onde queira estar. Non hai pobo no mundo que mellor saiba interpretar as tendencias e convulsións culturais da actualidade... e que mellor saiba verdérnolas tamén.

A vellez

Son vello e feo e xa non teño xenio para xogar. Cústame seguirlle o paso á miña ama e aborrezo os nenos que me tiran paus. Se non fora este soliño que me quenta o lombo, valía máis morrer.

Exclusiva xornalística mundial!!

Reproducimos a entrevista con Steiner (GS) e Juan Cruz (JC) tal como foi, grazas a un hacker que a interceptou no espazo virtual. GS: Hombre, Juan Cruz, qué sorpresa! Te presento a mi perrou! JC: Le he traído de mi bella tierra un poco de comida tradicional. GS: Grasias, John. Toma Periclitus, bonitou. Oh, God bless me, está vomitandou! Te voy escoñarr John Cross. JC: Espere, don Steiner, espere. Tenga paciencia. GS: Buenou, toma esta copa de sherry que me manda mi amiga la niña do Gerés. JC: Asi que se han escandalizado... GS: Ou, bueno, tu sabes como son los sordomudous! JC:; Cuando teníamos las preguntas, nos han cambiado las respuestas. GS: De que hablas, John Cross, cuál ha sido la respuesta? Ouh, Periclitus keep vomiting! JC: Usted no tiene ningún pudor. GS: Los pudor gobernaron Inglaterra hace muchos años ago. De que me hablas, John Cross? JC: Está bueno este Jerez. Póngame otra copichuela. GS: Queda con el botello. JC: Cúales son los bobelistas más excelsos? GS: Pues tú, aunque no he leído nada de tú, por eso eres bueno. JC: Que panorama! GS: Sí, imagina que un gallego se muda a mi vicinity y se poner a cocer pulpo y a tocar bagpipe. El valor de mi propiedad caerá en picado y se beberán todo mi jerés. JC: Bero, ellos dicen que es barte de su identidad. GS: Baso que ellos hablen dialecto en su bunibersidad pero el bulbo no, brepiero a loss cadalanes que no tocan gaita. JC: En Esbaña los naciolanisssmos bieren comer niños esbañoles en salsa verrde. GS: Qué horror! En salsa beerrde! JC: Insinúa que a sasa berde es el raíz del broblema. GS: Guizá. Pero, cambiando de tema. Sabes que en una buniversidad gallega obligan a hacer el abor en cuatro idiomas? JC: Dónde? Que me batriculo. GS: Ten cuidado con los esquimous, que matan viejos y se los comen. JC: En salsa berrde? GS: Sabes, traducir es un orbasmo. JC: Un que? GS: Y yo que sé! Toma otra copa de este gerés. Lo hagou yo con polvos. JC: Su padre le enseñó a buerdanar el cochifrito? GS: Dodos los días. JC: Un sádiro. JC: Grrrr aaah denologías? GS: Periclitus, are you alive? Cross me has matado al perrou! Te escogoñizo dun zurriagazo. Fuera de mi propiedad, maldito emigrante. JC: Don Steiner, espere. AHHH! Despois escóitanse berros e a sirena dunha ambulancia.

Se bebes, non concedas entrevistas

Preocupada como quedei coa polémica que alguén introduciu neste remanso de paz e tranquilide sobre as declaracións de Georg Steiner na entrevista de Juan Cruz para El País, decidín ir ás mesmas fontes que a alimentan e lin o corpo do delicto.
Despois dun concienzudo análise do texto, quero resaltar algún detalle que parece que pasou desapercibido no medio do intenso fogo da batalla: tanto o entrevistador como o entrevistado beberon durante a entrevista, xerez, para máis señas, na acolledora cociña do prestixioso filósofo, co cal no tiñan nin que erguerse para ir buscar a botella, só estirar o brazo. E todos sabemos o ben que enchoupan as galletas nos líquidos espirituosos.
Espero que este insignificante dato axude a poñer as cousas no seu sitio e a rebaixar a electricidade do ambiente.

P.S. Como non atopei no google imaxes nada alusivo a "outra vaca no maínzo", o cal proba unha vez máis a marxinalidade da nosa cultura, este post vai sen imaxe explícita, todo o referido ao imaxinario terá que "imaxinalo" o amábel lector.

Que curriña!

A foto, por unha vez, é miña, non de X.B., fíxena nunha praia do País Vasco este verán. Sorprendeume vela alí tan fachendosa esparexendo as súas cores ao vento mareiro e fixen clik, clik e clak!
Quero que sirva de homenaxe ás miñas amizades daquela terra. Como se di "bico" en euskera?

Látego de algas

Despois de ler, estupefacta, o último poemario de Antón Reixa chego a unha conclusión así de contundente: Reixa dinamita con este libro toda a súa obra anterior e todo o que representou nos últimos 30 anos na poesía galega. Está, por suposto, no seu dereito. Avante!

Inevitábeis pegadas

foto X.B. Arias

Cando me dei erguido, virei a testa e decateime de que as escamas que me foran medrando no lombo no transcurso dos anos deixaban marcas visíbeis nos materiais discontinuos.

Quen son eu?

Quen son eu? Preguntábase Pantelas mirando a súa imaxe no pozo do patio da prisión de Orán onde cumpría condena (Otero Pedrayo, Pantelas, home libre).
Quen son eu? Pregúntase Suroeste estes días mentres mira atentamente a súa imaxe en todos os espellos que se lle van cruzando no camiño.
Ata agora só un pseudónimo, un nick, agochando un nome legal ou unha imaxe ou un símbolo distintivo. E Suroeste íase espindo post a post no acabado de nacer cuarto de seu, cunha crueza que ás veces lle doía. Porque escribir doe, xa o sabedes, e pode ferir a quen ouse pousar os ollos para ler, coma que sae da escuridade da casa a unha mañá luminosa. Demasiada luz fai pechar os ollos.
Que difícil é para unha muller poñer o seu nome e logo escribir o que lle pete, o que sente e o que sabe, expoñerse a todos os ollos, expoñer o seu nome e o que poida significar e expoñer o seu corpo. Porque, aínda que se intente negalo, seguimos sendo o noso corpo. E o meu corpo é tan sensíbel... My body is a battleground.

Perder o tren

foto de X.B. Arias

Un tren que non se colle, ben porque pensabas que non era o teu ou ben porque te trabucaches e ao ti chegares el xa se fora, é un tren perdido.

Tanta auga

Estaba eu hai un momento na fonte lavando unhas prendas delicadas e, de paso, xogando co chorro fresco, coma unha nena. A fonte é un lugar máxico, sempre o foi, pero cando estaba máis arriba, na nacida mesma, tiña que selo dobremente: polo seu discreto retiro, pola estreitura que lle deixan os ribadóns dun lado e outro, polos felgos gloriosos que medran alí. Logo a auga foi canalizada ata preto da estrada, construiuse o lavadoiro, que nós chamamos río-de-lavar e decorouse o conxunto cun ridículo frontispicio fascista con xugo e frechas e unha data: 1958. Ata hoxe. Non quero miralo, pero véxoo igual. Intenteino cunha moción á corporación municipal. Ao tempo era unha petición extravagante, non se popularizaran os argumentos que desembocaron na aprobación da Lei da Memoria histórica, e era difícil facer pedagoxía desde a concienciación cero. O goberno socialista, e estivo 20 anos no poder municipal, daquela amosou a sensibilidade propia dunha ameba. Paciencia. Máis paciencia. O frontispicio ignominioso segue impertérrito. Agora hai un goberno do PP, tera máis ou menos sensibilidade cás amebas?
Pois estaba eu no mellor do lavado, xa saíran todas as manchas e entretíñame aclarando prenda a prenda en mil augas, cando chegou un vello a encher unha garrafas.
-Agora xa bota ben auga; amañárona ben.
-Pseeee! bota ben porque hai moita auga. Ten auga para botar e para perder. Non ve como segue perdendo deste lado?
-Pois tes razón.
-Teño. Non saben de onde vén toda a auga que nace aquí. Non queren nin sabelo, sempre remendos para ir tirando.
Quedou calado e xa tiña cheas as garrafas.
Hai tanta auga, sen contar a que se perde!

De pelo e perruquerías

Unha vez ao mes vou á perruquería a devolverlle á miña cabeleira o esplendor de antano.
-A mesma cor?
-Si, claro.
E nunha cunquiña mistúrase X con Y ata conseguir unha pasta homoxénea que logo será distribuída en regos por todo o coiro cabeludo.
Eu procuro abstraerme de todo o proceso mergullándome nas disparatadas revistas do corazón. Así pasan os minutos lentamente... as conversas son discretas, de perruqueira a clienta, sen involucrar ao resto do salón. Moitas veces o único que se escoita é o fungar dos secadores.
Cando me erguín do meu asento para, por fin!, pasar á sección de lavado fixeime nunha das clientas que acababan de peitear. Unha señora preto dos 70, coidadosamente vestida dentro da sinxeleza, co habitual cabelo loiro e curto peiteado con volume madeixa a madeixa. A perruqueira dáballe os últimos retoques, recortándolle as cellas e dándolles forma coas pinzas de depilar. Ao rematar, a señora puxo as gafas, sorriunos a todos mentres se levantaba, mirou o peiteado por detrás con outro espello e estirou o brazo cara á perruqueira. Esta entendeu perfectamente, deulle a man e bicouna con agarimo na meixela.
-Guapísima!
Pensei nesa relación íntima que por breves instantes se establece durante o rito de cortar e peitear os cabelos. A min, que durante anos cortei o pelo do meu avó, desde que xa non se sentía con forzas para ir á vila ata que a enfermidade xa non lle permitía apenas deixar a cama e mesmo así..., sempre me lembraba que tamén el asumira un vencello semellante co seu sogro, que aínda que tiña dous fillos ningún deles fora considerado polo vello digno de tan delicado e pracenteiro mester.
Non había vez que non me dera as grazas, mentres lle sacudía a penuxe que fora caendo nos ombreiros.
Daquela eu dicíalle:
-Quedaches aliviado?
-Quedei, muller!

Volumes

Un día pola tarde, xa hai ben anos, deume por mirar en dirección leste, xusto no punto en que o río se ceiba do estreitísimo abrazo e se esparexe por fin en catro revoltas ata se desfacer no mar. O que vin foi, en primeiro termo, o perfil mouro dos eucaliptos plantados polo ICONA da banda de alá, logo a ladeira destoutra banda aínda, naquel tempo, de verdor autóctono cinguida e, por último, pechando maxestuosamente o horizonte, o bico da serra cunha breve extensión debaixo, Suaserra sexa dito, de prados e labradíos defendéndose da fraga.
Collín a caixa das acuarelas (chamémoslles así) e o bloc de debuxo e púxenme a pintar como mellor sabía. Non era nada doado: variacións sobre verde para conseguir o efecto de máis cerca e máis lonxe, pero os problemas non remataban aí. Desde o meu punto de vista tiña os eucaliptos da outra banda nun plano máis avanzado, certo, mais despois, no mesmo plano tiña a parte de aquí cunha imposible depresión no medio: unha ladeira combada coma unha nai que se agacha estirando os brazos recortados de carballos para recoller ao seu fillo. Tiven que misturar moitas cores: verde máis claro, verde máis escuro, pingotas de castaño e negro. O papel ondulouse e nalgunhas partes empezouse a esfolar co paso do pincel mollado. Non me quedaba moito máis que facer ou estragaría todo. Púxenlle o ceo azul. Aínda ben que aquel día non había niboeiro agatuñando pola fraga arriba!

Mirade unha cousa...

A miña natural inspiración bloguística ten decaído moito nos últimos tempos, como xa notariades. Fiquei exahusta logo do asunto todo do manuscrito, mais non só iso. Estou decepcionada. Suroeste decepcionada, amigos, si. E con que se se pode saber? Non é doado de explicar. O meu can comeu un bocadillo de xamón (cocido) case sen masticar, logo ese glo-glo de tripas que lle sinto veñen sendo os gases inxeridos coa precipitación alimenticia. Elemental, queridos e queridas. No meu caso, a decepción que arrastro non sei explicala ás dereitas.
Probemos ás tortas:
-Alguén leu a serie do manuscrito?
-Alguén entendeu algo?
Se as respostas son non e non, daquela non teño máis que falar.
Síntoo.

http://nubosidadevariabel.blogspot.com/2008_01_01_archive.html

Teoría de (pseudo)Provincialismo

-La Curuña, Lugo, Orense y Puentevedra...

capital?

-Génova? Ferraz? Madrí, en tout cas.

Isto xa é a guerra ou aínda non?

Se si van ter que oírnos e se non tamén... en galego, por suposto!

E ánimo, que na blogosfera estamos nós mellor colocados.

http://bloguespolalingua.blogaliza.org/sobre/

Carta aberta a Suso de Toro e ao seu primo de Zumosol

Deasapaixonadamente, coma o intelixente Suso de Toro, afirmo que as ideas sobre cultura, sociedade e política que se expresan nesta infortunada Galicia nunha ou noutra lingua, a saber: galego ou castelán, atópanse sempre impregnadas de tal xeito pola significación política que cada unha delas ten na nosa sociedade que, curiosamente, defender unha sentencia idéntica na lingua A ou na B pode ter, e ten de feito, significados diametralmente opostos. Se esa mesma sentencia a pronunciamos en inglés, curiosamente tamén, o resultado semellaríanos en comparación esquisitamente neutral. Ímolo ilustrar cun exemplo:

Fuches tu, fuches tu, fuches tu
o que fuches caghar ao palleiro
fuches tu, fuches tu, fuches tu
qu´inda levas as pallas nu cu.

Compárese con:


Has sido tú, has sido tú, has sido tú
el que ha ido a cagar al pajero
has sido tú, has sido tú, has sido tú
que aún llevas las pajas en el pandero.

Non é o mesmo, iso non. Desgrazadamente eu, como o propio Primo de Zumosol de Suso, non teño moito coñecemento do inglés, mais se fose quen de traducilo estou segura de que soaría tan marabillosamente neutro como isto:

Fuches tu, fuches tu, fuches tu
o que fuches chist!, chist! ao palleiro
fuches tu, fuches tu, fuches tu
qu´inda levas as pallas no turulurulururú.

Xa o dicía a miña avoa, que en paz descanse, "aos pequenos é mellor que lles faledes o castellano, que se non aínda han dicir en calquera sitio "quero caghar!!"". Todos, Suso, todos os criados nesta infortunada Galicia somos quen de comprender que isto é así. Por que, logo, nos vés agora co conto de que só os que falamos/escribimos en galego somos os marcados ideolóxicamente e que o neutro, e polo tanto o políticamente correcto, é facelo en castelán? Escoller ou aceptar a suave imposición do castelán para falar de cousas serias, de cousas machas, en El País, como fas ti, Suso, e outros cantos coma ti, xente intelixente, comprometida, que sempre estivo aí na fura de diante, e volver ao galego para falar da lingua galega, folklore galego, gastronomía galega e literatura galega no mesmo periódico é tomar unha posición política. Para moitos foi unha sorpresa e unha decepción. Unha claudicación, digámolo claramente.
O nacionalismo galego é pequeno para ti e non sabe nada de mercadotecnia, a lingua galega non te levará á gloria, o panteón de galegos ilustres ten humidades e plantas venenosas medran nas fendechas. Galicia, enfín, é un cortello inmundo e "as relacións puramente bilaterais unha construción metafísica".

Por consiguiente:

Suso, escribe algo sobre lo absurdo del bilateralismo, que Touriño no dá hecho, y deja goro su discurso. Háblales de lealtad y convivencia, Suso, que son muy pedichones y no hai cosa que les llegue. Méntales, si hace falta a las glorias nacionales, llega a D.Quijote, si no se avienen a razones (ellos non tienen aún Quijote ni nada que se le parezca, no tienen La Novela, Suso) y desármalos con que hasta Rosalía escribía lo metafísico en castellano, porque siempre que sale uno bueno, como tu, de entre ellos se ponen zulús. Ponerse pesado con sus propias conveniencias, os intereses de Galiza esos de los que tanto cacarean, y dejar de lado los lazos de hermandad es...egoísta, insolente, improcedente. No lo vamos a permitir, va que no, Suso?