Continente

Vin, entón, como regresaba a sopeira ó seu escano. Como pechaba o meu pai as portas de vidro. Como a chave foi parar, discreta, á argola do Roskopff, ó peto. Como se convertía en segredo. De prata, dixera o meu pai.
Unha bala de prata que deixa un pequeno rebumbio dentro pero moito máis insignificante có trazo tiraliñas do bisturí ou pinza ao arrincala. Unha bala que cada día doeu e que eu contemplaba ao albiscar, na penumbra do estante, a louza de Macao.
As mulleres serven só para ter dentro cousas incómodas.
Aquelo que dixo a seguir o meu pai coidei que era enxeñoso, elegante para o momento, ata. Necesario.
Sempre.
A súa voz, a da muller, pareceume aínda máis oportuna. O criado noso achegou unha bandexiña con Chartreuse –unha bebida que sempre me caeu mal– e ela foi bebendo. Non repetiu nada, non falou máis, non deu as gracias. Estou seguro que nin soubo que eu estivera observando a operación de garda-la bala na sopeira. A verdade, penso que nin reparou en que eu ollaba, insistentemente o seu feitío de cómo se afunde o ventre aló, tan lonxe, sempre. Estou por asegurarme, porén, que as mulleres son incómodas e coido, tamén, que foi a vez que ollei algún tempo para unha cun cerrto esvaírme perante o que podería vir acontecer. É o meu recordo máis antigo. No piso estaba, aínda fresca, unha pinga de sangre (Ledo, Margarita, TRasalba ou violeta e o militar morto, 1985: 13-14).