-E como lle ides poñer á nena? -Hanna. -Ghana de que? De caghar ou de mexar? Foivos verdade; quen mo contou rematou o conto cun "e non llo puxeron".
5 comentários:
Anónimo
disse...
É xenial! O mellor que levo lido nos últimos tempos. A grande novela galega, curta iso si, está aquí. Que deixen de pedila insistentemente. Non lle sobra nin lle falta nada: o texto definitivo, o cambio de paradigma. Ten interpretacións sociolóxicas, antropolóxicas, lacanianas, literarias, incluso pode non ser interpretada. Quero máis disto, máis e máis!
5 comentários:
É xenial! O mellor que levo lido nos últimos tempos. A grande novela galega, curta iso si, está aquí. Que deixen de pedila insistentemente. Non lle sobra nin lle falta nada: o texto definitivo, o cambio de paradigma. Ten interpretacións sociolóxicas, antropolóxicas, lacanianas, literarias, incluso pode non ser interpretada.
Quero máis disto, máis e máis!
Velaí tes, non era tan difícil.
Tem, tem, embora não saiba o que é mexar.
Mexar, Isabela, é "facer augas menores" (mijar, por mal nome).
Ah, e Isabela, caghar, debes pronuncialo aspirado larínxeo, para que o conto teña graza.
Enviar um comentário