Vicios virtuosos

Confeso diante de vós, querid@s irm@s que caín inocentemente, aproveitando un momento de vagar, nun vicio que se me revelou fonte de pracer indescritíbel: pousei os meus curiosos ollos nunha novela de Jane Austen, e logo noutra e seguín coas adaptacións da BBC e de aí, irm@s, cando rematei co filón Austen enganchei no filón Brontë –toda a irmandade Brontë– e unha querida persoa, á que lle bico as mans, vendo o meu estado febril, regaloume unha fermosa edición en castelán de Jane Eyre, da que xa vou pola terceira lectura, cando xa os diálogos resoan nos meus oídos internos coma unha fermosa canción. E aquí estou, aquí me tedes presa destes vicios que se me volven virtude cando penso que personaxes tan ben tallados, que ambientes tan cheos de sensacións, que emocións sabiamente guiadas, que historia marabillosamente contada, e penso Jane, penso Charlotte e as mulleres todas que escoitaban a súa voz interior.