Número total de visualizações de páginas

domingo, setembro 13, 2009

Cercáronme as ondas

A idea de vérense na illa soou nos beizos del coma música celestial. Interpretouno como a promesa de compartir un anaco de paraíso á marxe de todo, sen obrigas, sen convencións, sen testemuñas incómodas. Unha labarada inquieta subíalle polas pernas cando imaxinaba o tempo así ofrecido: a alegría do encontro, a conversa despaciosa, a complicidade das almas, a disposición dos corpos.

Dispuxeron que collerían a lancha a horas diferentes para evitar encontros inoportunos e atoparíanse nun dos bares que había na praia principal á tardiña. O resto quedara sen pactar, engadíndolle unha boa dose de expectación á cita. Ela quedou de ir primeiro coa escusa de aproveitar os derradeiros raios de sol tumbada na area cun libro, mentres agardaba a hora do encontro. A aquelas alturas do verán había xa pouca xente na praia e un pertinaz vento nordés levantaba a area desagradabelmente, polo que decidiu abandonar o lugar antes do previsto e ir indo de cara ao bar. Alí, protexida do vento por unha fea mampara de aluminio e cristal, estaría máis tranquila. Pediu un café con xeo e abriu o libro.

A chegada da nova lancha baleirou por uns minutos o bar e de alí a pouco volveuno encher. O seu amigo non viñera por agora. Agardou mirando nervosa para a porta cada vez que sentía que se abría. Nada. Perdería a lancha. Mirou o reloxio. Tería que agardar unha hora máis a chegada da seguinte, que sería a última. Iso supoñía un problema, posto que os obrigaría a tomar a decisión de quedar ou volver precipitadamente, nada máis desembarcar el na illa. Unha situación inesperada, pero que axiña decidiu que podía ser dobremente excitante.

Levantouse lentamente e foi cara aos servizos. Preparouse para o encontro: lavou a cara, puxo un pouco de rimmel nas pestanas e pintou os beizos, pasou un peite polo cabelo e botou unhas gotiñas de perfume na culixa. Sorriulle ao espello; tanta espera estaba conseguindo alterala.

De volta para a mesa pediu no mostrador unha cola fría. Non puido ler máis, aínda que o intentou. Quedou por un momento ensimismada mirando ao mar, que xa empezaba a poñerse alaranxado co sol suspendido a rente do horizonte. A agullas tardaron en darlle a volta á esfera do reloxio, pero por fin chegara o momento de erguerse e ir cara ao embarcadeiro.

Agardou con verdadeira impaciencia a que baixaran todos os viaxeiros, moi poucos, algúns turistas que durmirían na illa e uns poucos empregados de hostelería que viñan a cumprir os seus turnos. Logo contemplou indiferente como entraba na embarcación un tropel de xente que daba por rematada a xornada de lecer na illa. Quedou parada sen poder reaccionar. Non sabía en que grupo integrarse. O barco foise e ela non se moveu ata que o perdeu de vista.

Xa case era de noite. Levou instintivamente a man ao bolso e comprobou que tiña a carteira. Tropezou co teléfono móbil e sacouno. Tiña unha mensaxe: "Non puiden ir. Síntoo. Vémonos mañá." O corazón galopáballe no peito. Tivo ganas de esmagar o teléfono, pero o que fixo foi borrar a mensaxe e o número na axenda de contactos antes de gardalo de novo no bolso. Aguantou as bágoas tremendo nos ollos e logo, coidadosamente, foinas secando cun pano de papel sen refregar para non estragar o rimmel.

Sentiu que o vento lle levantaba a saia mentres camiñaba cara á praia e non lle importou.

8 comentários:

XDC disse...

Capítulo II, please.

SurOeste disse...

Tranquilo XdC, non se me impaciente, as cousas teñen que arrincar coa forza suficiente. Isto... que lle parece mellor este comezo ou o anterior?

Anibal Léctor disse...

A min paréceme moito mellor este.

Fermín disse...

A min o outro: coidado coas frases feitas ;-)

XDC disse...

A mín este.

SurOeste disse...

Si, Fermín recoñezo que vai un pouco cargadiño de frases feitas nos primeiros parágrafos....

Rue Valette disse...

Querida Suroeste, eu que acabo de descubrir lendo os seus posts que seguramente non teño móbil para que non borren o meu número de ningunha axenda de contactos, ademais de para non ter que borrar da miña ningún, decántome pola primeira proposta, moito máis brava, menos maquillada, pero é unha simple cuestión de gustos. Na primeira hai para min un xogo metafórico e paralelo entre o mar borrando da area os trazos dos cativos e o xesto drástico e decididamente irrevocable de botar da vida dun a outra persoa co simple xesto de eliminar o seu número de móbil. En fin, por eso e por algunhas cousas máis. Pero sexa cal sexa a opción elexida, seguirei atentamente os pasos do relato ou, se o prefire, o relato dos pasos.
Un abrazo.

SurOeste disse...

Querido Rue Valette:

Só hai unha persoa no mundo que é capaz de confesar tan despreocupadamente as razóns polas que non ten móbil.

Permaneza atento á pantalla.