Número total de visualizações de páginas

terça-feira, maio 26, 2009

Sobrevivir ao aceiro


Sobrevivir ao aceiro frío do escalpelo
á castración cirúrxica

Contravir se é preciso todas as leis
da bioloxía

Sobrevivir ao aceiro frío das amarras
co humilde orgullo do lique

Vivir no aceiro frío

Morrer

Que os nosos fillos morran
falando cos seus fillos
dicíndolles tamén as súas últimas palabras
en galego

Foto e textos de Xebe d´Afrei

6 comentários:

Anónimo disse...

Moi bo o poema.

Xis disse...

Concordo, o poema, a imaxe, o título

chosco de catoira disse...

Claro que sobrevivimos, suroeste. E sobreviviremos. O noso é a resistencia.
Unha aperta e unha lufada de optimismo.

Gabriel Pérez disse...

Espero que non lle pase coma o último falante de dálmata: morreu atropelado pola pijocracia, inda que ía en coche

Gabriel Pérez disse...

Creo que ía en Feijoneta

Larvós disse...

Ten tamén outra grande fotografía (e vento que tamén un bo poema) nos xardíns do castelo de Soutomairo. Hai alí unha árbore cuxo tronco está, literalmente, a engulir un muro de pedra que ten a beira. Digo de ver.

Saúdos e parabéns polo poema.