Número total de visualizações de páginas

quarta-feira, dezembro 16, 2009

Para Clarice Lispector

Impoñíame moito respecto este post que che mando ao aire, Clarice, pero hoxe vai en arroiada despois de ler de novo e outra vez un dos teus libros.
Dubidei na imaxe que ilustrase estas palabras. Ti sempre namorando desde as fotografías coa túa mirada profunda, mesmo de ollos pechados. Gustoume esta, captada por unha cámara fotográfica que se foi achegando silenciosamente sen o teu permiso, dunha Clarice inmersa no traballo de escribir, coa fiestra do seu particular cuarto de seu aberta a un patio interior.
É unha cousa incríbel, Clarice, ti e as imaxes e textos que nos deixaches: "nasci na Russia mas nunca quis ser outra coisa que brasileira", algo así lle escribiches ao presidente Getúlio Vargas. Eras unha rapariga decidida e querías o pasaporte brasileiro. E escribías e escribías aquelas páxinas desacougantes, mesmo viaxando sen parar, mesmo cos teus fillos en brazos, pola noite, de madrugada.
Deberon de advertirche que as tús novelas vendíanse mal e o negocio é o negocio e a literatura vén sendo unha mercancía coma outra calquera. En todo caso non era o teu problema, ti bastante tiñas con enfrontarte a peito nu coa escritura, todos os días, cada madrugada. Nalgunhas fotos advírtese a ollada cansada, as olleiras indisimuladas baixo a maquillaxe porque cada vez que collías a pluma ou a máquina de escribir era para viaxar a lugares de ti mesma que nin imaxinabas – “Tenho medo de escrever. É tão perigoso. Quem tentou, sabe. Perigo de mexer no que está oculto – e o mundo não está à tona, está oculto em suas raízes submersas em profundidades do mar. Para escrever tenho que me colocar no vazio. Nesse vazio terrivelmente perigoso: dele arranco sangue. Sou um escritor que tem medo da cilada das palavras: as palavra que digo escondem outras – quais? Talvez as diga. Escrever é uma pedra lançada no poço fundo.” –Ou si, imaxinábalo, por iso tiñas que escribir, muller atrevida. A escritura é un cuarto baleiro e violentamente iluminado, "O quarto era o oposto do que eu criara em minha casa, o oposto da suave beleza que resultara do meu talento de arrumar, de meu talento de viver, o oposto de minha ironia serena, de minha doce e isenta ironia: era uma violentação das minhas aspas que faciam de mim uma citação de mim. O quarto era o retrato de um estômago vazio./ E nada ali fora feito por mim. No resto da casa o sol se filtrava de fora para dentro, raio ameno por raio ameno, resultado do jogo duplo de cortinas pesadas e leves. Mas ali o sol não parecia vir de fora para dentro: lá era o proprio lugar do sol, fixado e inmóvel numa dureza de luz como se nem de noite o quarto fechasse pálpebra." A escritura é un parque solitario dunha vitalidade amoral e orxiástica, ou Clarice?, e ti sempre tiveches certa tendencia a ese tipo de revelacións en momentos únicos, verdadeiras epifanías coas que nos abrumas: "As árvores estavam carregadas, o mundo era tão rico que apodrecia. Quando Ana pensou que havia crianças e homens grandes com fome, a náusea subiu-lhe á garganta, como se ela estivesse grávida e abandonada. A moral do Jardim era outra". A moral da natureza non ten nada que ver coas leis humanas, é neutra, "é planctum lutando, e a grande neutralidade viva lutando. Assim como a vida na barata pressa pela cintura./O medo que eu sempre tive do silêncio com que a vida se faz. Medo do neutro. O neutro era a minha raiz mais profunda e mais viva – eu olhei a barata e sabia. (...) No entanto ei-la, a barata neutra, sem nome de dor ou de amor. Sua única diferenciação de vida é que ela devia ser macho ou fêmea. Eu só a pensara como fêmea, pois o que é esmagado pela cintura é fêmea."

3 comentários:

Fermín disse...

BUF (para ben). ¿Vaime prestar un libro dela?

SurOeste disse...

Á súa disposição, Fermín.

Ana Bande disse...

Clarice...Aníbal Léctor....uiiii que medo me está dando este espazo! marabillosa suroeste, como sempre. Clarice, en canto me descogue de TW vou canda ti.