-Sabía que volverías.
-Suroestiña, querida e nebulosa Suroeste, topábate de menos!
-Fixéchesme sufrir.
-Era inevitábel.
-A traizón, inevitábel, ou o sufrimento?
-As dúas cousas: primeiro a traizón e logo o sufrimento.
-Todas as fillas-de-puta descansades moito con iso do fatum, non é Iseo?
-Non lle deas máis voltas, Suroeste, ti non crerás nel, pero habelo haino. Agora mírate nos meus ollos e adiviña o futuro.
-Estás feita unha boa meigha, ti. Non me traerás pezoña...ou filtros ou o que demo sexa o licor este.
-Ambrosía.
-Iseo, levo uns días que non ando moi ben.
-Tes mala cara, tes. O mellor é que me deas dunha vez o manuscrito e que te liberes desa carga que vai acabar contigo.
-Non podo.
-Suroeste, non terquees.
-Non terqueo. O manuscrito xa non existe.
-Destruíchelo?
-Non exactamente.
-E loho?
-Comino, Iseo. Cada día unha folliña en anacos á sobremesa, ás veces tamén de merenda, misturado co xamón.
-Será posíbel?
-Podo demostralo: últimamente, con perdón da túa cara, cago boliñas de papel mouro.
-Arredemo!
-E iso non é o peor. Oio voces.
-Como que oes voces?
-Moitas, falando de cousas diversas, ás veces semellan ecos e atrapállanse unhas ás outras. Xa case non durmo.
-A cousa ponse fea.
-Coido que estou metabolizando o manuscrito.
-Ai mimadriña!
-E acabarei por ser eu mesma o manuscrito.
-Suroeste, a sombra!
-Que lle pasa?
-Parece que se pode ler!!!!
Sem comentários:
Enviar um comentário