Galleguitos cubanos

Fidel vaise para quedar sempre como gran líder da revolución: vaise porque a morte chama á súa porta, non porque o boten os seus enemigos nin porque lla xoguen os seus amigos. Vaise con dignidade, avisando, preparando, nunha longa despedida ao século, oh saecula, oh mores!, que xa rematou.
E un avión (ou dous, esperemos que se aclare isto) de galegos na Habana, hoxe centro do interese mundial, alí observando o que acontece en primeira liña. Espero que estes días excepcionais de historia e paixón revolucionaria dean para unha novela (ou dúas) e se son boas mellor. Supoño que foi unha casualidade, ou non, invitar a Galicia, terra do seu pae, á despedida.
Están na Habana, non imos dicir todos porque a min tampouco non me convidaron, moitos dos que tiñan que estar representándonos. Hoxe lin, reseso, un artigo delicioso de Antón R. López en Galicia Hoxe sobre a inexistencia de reloxos na illa. A crónica de El País, era de Daniel Salgado?, lina ao seu tempo o venres e tamén me pareceu interesante.
Só La Voz non se dignou enviar correspondente no que hai que interpretar como un xesto de menosprezo non sei se cara á conselleira Bugallo ou cara á cultura galega. Limitouse a ofrecer o degradante espectáculo das amargas queixas dos do PP polo desbalde de cartos públicos da expedición (eles poden falar de cartos malgastos) e en advertir que, segundo o ranking do Instituto Cervantes, a verdadeira vara de medir, a da Habana é unha feira de 3ª división B, e ademais nada elegante, sen príncipes de Asturias nin nada. A Voz quixo ignorar o que pasaba na Habana por puro sectarismo e velaí que momento histórico acaban de perder para os seus sufridos lectores. Que pena, La Voz, que pena! Cando foi Fraga, cun tamén longo séquito, a Cuba mandaron de correspondente a Manuel Rivas que nos escribía fermosas cartas contando o que vía. Aínda lembro unha moi fermosa que se titulaba así: As mans de Fidel.