Arxentina

Eu nunca estiven na Arxentina. Os meus pais tampouco. Nin os meus avós. O meu bisavó Andrés, si. Anos de fogoneiro nun barco de vapor no Río da Plata. Eu non o coñecín, morreu nos anos 50, pero é coma se o coñecera, coma se as historias que lle contaba á miña nai de nena mas contara a min. Andrés, pequeno e miúdo, longos bigotes roxos e ollos azuis, coma a miña avoa que lle herdou tantas cousas.
El sempre quixo ir para a Arxentina, a terra da abundancia, do trigo, da carne. "É unha terra tan boa que dá tres colleitas ao ano". Tiña un curmán no Chaco, moi ben situado, cada vez que o ía visitar mataba un carneiro. Animábao moito para que se establecera alí: "Vente, Andrés, vente, ben ves que esto é rico, aquí progresas sen dificultades". Pero Josefa non se lle quixo mover da súa terra e ningún dos seus fabulosos relatos a fixo cambiar de opinión. A súa imaxinación debía ter límites, mais a da miña nai nena non. "No Chaco, cando hai tronada, parece que se xunta o ceo coa terra", seique contaba, e ela víao perfectamente. A min contoumo a miña nai e eu créollo.
O meu bisavó trouxo unhas poucas marabillas da Arxentina: unha pitilleira de corno cunha ave do paraíso en relevo, que se gardaba nun caixón do chineiro; un lindo vestidiño de encaixe para a miña avoa pequeniña, xa moi amarelento, na hucha; e, sobre todo, dúas estampas que fixo enmarcar para colgar nas paredes da sala de arriba e que se paraba a mirar embelesado todas as noites antes de se deitar.

Fóra

Hoxe levei un susto. Quixen entrar no blog e non me era posible: 403 Forbidden. Probei dunha maneira, probei doutra entrando por outro blog... nada! Fun a Google, tecoleei a palabra máxica careixós e alá apareceu a entrada dos Careixós. Pensei "agora actualizo e entro", tampouco! Non me era posible entrar na miña casa virtual. Sentinme á intemperie, sen acubillo. Que ía facer agora? Vagar polos outros blogs coma alma en pena? Seguiría tendo dereito ao meu nick? Ata cando? A miña casiña perdérase e non sabía como puidera ser. Se acaso un ente superior decidiu eliminala. Ou gastarme unha broma pesada. Ou non era mais ca un capricho do ordenador e mañá volvería a aparecer coma a nubosidade variábel vai entrando pola boca da ría.
Todo isto pensaba eu, amigos, pero non deixaba de fedellar no trasto para atopar o camiño da miña casiña ata que ...flop! Apareceu na pantalla o último post, cos seus comentarios, o último de JPT, aínda por ler. Ai, Ai, abríanseme as portas de par en par. O meu sitio nuboso! O meu bloguiño!!

¡Miña casiña, meu lar!

¡Cantas onciñas de ouro me vals!

Que é a elegancia?

Como xa advertín, a medida que vou colgando post e que, paseando pola blogosfera, vou sementando comentarios vou tamén deixando ver as poutas. Sen ningún tipo de premeditación, comprobo que ás veces expresar unha opinión discordante causa tanta sorpresa e provoca tanto estrépito entre a habitual marea de parabéns que son os comentarios que este espacio chega a converterse nunha praia hostil. E non é a primeira vez que me pasa, así que é para pensar que realmente non teño o instrumento ben afinado. O outro día, o 22, acusáronme de deselegancia,
que non sei se quere dicir que non son elegante ou que son directamente unha maleducada. Elegancia é andar ben vestido? Andar sempre cunha máscara social que disimule o que pensas e o que sentes? Non saber dicir o que pensas e o que sentes delicadamente? Limitarse a dicir o que os demais queren oír?
De verdade, compañeiros, botádeme dos vosos salóns virtuais se son molesta, pero non me esixades ese tipo de "elegancia".

A posmodernidade explicada aos nenos

Xuntámonos unha noite destas catro amigos para cear e vermos unha película. A elexida foi O home que nunca estivo alí dos irmáns Coen. Cando rematou, eu, que era a primeira vez que a vía, comentei que me parecera unha representación esperpéntica da sociedade americana. Comentario bastante inxenuo con respecto ao "un producto típico da arte posmoderna" que outro dos presentes, moito máis no allo da posmodernidade e do cine e de...., deixou pairando no ar. "Por que o dis?", preguntei para non deixar pasar a oportunidade de ilustrarme. Con infinita paciencia miroume e empezou a enumerar cunha voz que ía de máis a menos:
-Pola recreación na estética anticuada
- Polos planos que nos lembran aos dos cómics
- Polo culto á cultura de masas
- Polo antiheroe sen ideal nin perspectiva (morte das metanarrativas)
Por, por, por, por....
Desencaixáronseme as queixadas do aberta que me quedou a boca. E para demostrarme que o entendera, decidín coa miña pobre tecnoloxía crear unha obra de arte posmoderna.
Nin Lyotard o explicaría mellor!

Eufemismo e diglosia

Non o podo evitar, e mira que o intento, pero a filoloxía é coma un sacerdocio: imprime carácter. Estoutro día aínda rimos ben o meu carniceiro preferido e máis eu a conta dun uso lingüístico que non puiden deixar pasar por alto.
Eu pedinlle un polo e medio.
El colleu un polo, "paréceche ben?", "parece", parteu outro á metade e preguntou:
"Quérelo con cuello ou sen cuello?"
A min petoume a risa.
"Home, Gabriel, será con pescozo ou sen pescozo, ou non? Vai chegar o día en que os polos tamén teñan piernas en vez de patas ou zancos".
Os dous a rir.
"Tes razón. Xa non sei nin o que falo con tanto madrileño".
"Esa é unha, claro, pero non creo que os polos madrileños teñan cuello e piernas, máis ben terán pescuezo e patas, máis ou menos coma os de aquí, que seguen sendo polos, oíches?"

E, digo eu, se os polos madrileños son pouco máis ou menos coma os galegos, por que as cousas cando se din en castelán parecen máis finas?
Anímovos a contar a vosa experiencia eufemístico-diglósica.

O campo e os blogs (homenaxe a Bourdieu)

Onte deume por pensar que isto dos blogs funciona moi seriamente coma outro campo calquera, sexa o literario, o cultural, o político, o económico, o académico... Hai blogs que nos falan desde o centro do campo e outros desde as marxes. Hai algúns aos que sempre imos coa esperanza de aprender algo, ás veces atrevémonos a deixar un comentario moi humildemente a ver se, cun pouco de sorte o atrevemento recibe a súa recompensa coa visita ao teu lar bloguístico dunha gran figura do campo ou se aparece citado nos enlaces dalgún moi concorrido. Iso sobe a moral, fai quitar peito e na seguinte excursión polos blogs dos outros xa un/unha se atreve a deixar o seu comentario, mesmo se é polémico. Polo que veño observando só os grandes nomes, os pesos pesados da bloguería se atreven a deixar comentarios insolentes que inciten ao receptor a tomar unha postura clara acerca deste ou outro tema. Os miñaxoias non nos podemos permitir eses luxazos. Loitamos por existir, por ser recoñecidos e, de paso, recoñecérmonos nos comentarios e agradecementos dos demais. Pero coidadiño, que calquera día regañamos os dentes, sacamos as poutas e descabezamos unhas cantas vacas sagradas para consagrármonos nós, eu polo menos. Quítate tu pa ponerme yo será o gran himno do campo ese día.

Leite ou patriarcado

O meu pai ten dúas irmás: unha do seu mesmo pai e nai e outra simplemente de leite.
Cando a miña avoa Carmen estaba acabada de parir, unha muller da parroquia veulle pedir por caridade que aleitase á súa filla porque ela estaba seca. Sen teta, a nena morrería nos seus primeiros días, cousa nada extraordinaria nun ano de fame coma o 41. "Tráema logo" e, despois de mamar o meu pai, a nena zugaba o que aínda quedaba. O seu marido non estaba en absoluto de acordo coa decisión dela, "pobriña de ti como lle falte leite ao meu fillo", advertíralle. A xenerosa Carmen, sempre tan sumisa ao seu home, neste caso mantívose firme na súa decisión e, gracias á optimización do seu valioso e nutritivo leite saíron adiante dúas criaturas: meu pai con certa vantaxe, como é natural, e a súa compañeira de leite que aproveitou ata a última gota.

Tabú

Dicía hoxe Isabela que o sexo xa non é tabú. Se cadra empezou a deixar de selo cando Courbet se atreveu a enfrontarse á mesma orixe do mundo. Agora o tabú é chamarlles ás cousas polo seu nome. Isabela escribiu hoxe unha historia sentida en carne propia que sabe que vai molestar porque moitos prefiren agochar o lixo debaixo da alfombra e cubrir todo de palabras correctas. Iso tamén pasa neste país e chámase Lei da memoria histórica. 75 anos despois aínda hai quen pretende non ser perturbado pola crúa verdade.

Inversión

Un amigo ten un pequeno capital que desexa invertir sen moitas dores de cabeza. Poñamos que dispón duns 80000 eurazos. Xa ten casa, xa ten coche e pretende que estes cartos non lle perdan valor senón que o gañen co tempo e sen molestarse moito. Leva uns días chamando a canta promoción inmobiliaria atopa anunciada nos seus paseos pola costa. Por que non invirtes en algo máis imaxinativo ca en cementar a costa? Pregúntolle. E argumento: as grandes construtoras teñen previsto facer unha 500.000 vivendas na costa galega. Urbanizacións fantasma que só se ocuparán uns días ao ano. Os concellos involucrados volcaranse en dotar de servizos esas novas urbanizacións, servizos dos que nunca gozarán as poboacións consolidadas, que acabarán sendo unha especie de desherdados na súa propia terra. Os métodos que utilizan para convencer aos paisanos a vender son propios da mafia e os seus abusos están amparados pola lei. Mentres tanto os núcleos históricos das vilas sofren un dramático abandono. É un cargo de conciencia colaborar con todo isto na miña opinión. O meu amigo pídeme que lle dea alternativas. Invertir en arte? En viños? Ofrecerse de socio capitalista? Pensemos...en calquera momento pódenos aparecer unha herdanza inesperada e daquela que facemos cos cartos?