Foto de Xebe d´Afrei–Non sabía que iamos vir hoxe á praia... non veño calzada para meterme na area. Mira!. Enchería os zapatos de area e convertiríanse en lanchas alagadas que tragaría o mar.
–Non te preocupes. Imos facer unha cousa: primeiro vou eu marcando as pasadas na area branda e ti vés detrás: só tes que pisar na area que che deixo dura. Non é complicado. Intentarei dar pasiños curtos.
–Aínda así vou dando saltos. Non ves? A túa bota é pesada e endurece a area que pisa, é certo, mais tamén é pesada e fura nela moi fondo. Teño moitos problemas para non tocar nas beiras de area branda e provocar un alude sobre os meus pés. Teño problemas para cinguirme ás marcas que deixas.
–Concéntrate e non pasará nada diso.
–Ahhh! Chegaches demasiado á beira. Ti non o notas porque tes os pés ben protexidos, pero despois da túa pasada vanse facendo puzas nas que eu non teño máis remedio que pisar. Chof, chof!...Teño os pés mollados.
–Vólvete se queres.
–Mollada e chea de area xa non me queda outra que descalzarme e correr por toda a praia. Cólleme os zapatos!
–Agarda! Onde vas tan lixeira? Non queres que vaia eu diante?
2 comentários:
Me hizo usted recordar el artículo de Italo Calvino sobre la ligereza.
Me gustó el texto. Que bien conoce el adelantado el corazón del gracil perseguidor, ¿ofrecer la espalda cubierta por frazada de arpillera a quien ve un alud en la huella de arena?... De repente la carrera ansiada y el deseo de un rabo de nube que eleve a tan sensible compañía hasta mas allá del recuerdo.
Hay que recordar la sombra que habita en esos bosques sin frontera entre Estados Unidos de Norteamérica y Canada de la que Borges nos advirtió. Los leñadores que se internan buscando los mejores árboles hablan de esa sombra que está siempre detras, que por muy rápido que se de la vuelta sobre sí, continua detras. Por eso de vez en cuando se puede encontrar el cadaver de un leñador con su propia hacha clavada en la espalda, y con el mango inverosimilmente hacia arriba.
Como me prestan os seus comentarios Miyazaki. Vouno coser ao post, para que vaian inseparábeis.
Enviar um comentário