Paté gatuno

Á miña delicada e vetusta gatiña permítolle todos os caprichos desde a súa operación de cancro de mama, hai xa case un ano. Solidariedade feminina, supoño. Ela sábeo -évos máis lista...- e aprovéitase. Agora afeccionóuseme ao paté gatuno, ou se preferides paté de chat, ao mesmo tempo que aos mimos en français. Eu, como sei idiomas a esgalla e teño uns aforriños, cúmprolle todos os gustos, gañando ela, en calidade de vida, e eu, en refinación mondaine. Este repentino cambio nos costumes da casa fai que ás veces, debido á miña natural falta de previsión nos mil e un deberes cotiás, quede sen reservas alimenticias con que satisfacer o voraz apetito da reine da casa e esta situación lémbrame a aquela curmá do meu pai cando confesaba que ao seu derradeiro vástago, xa se sabe que a rixidez materna vai pouco a pouco cedendo, déralle unha vez un potito, por probar, e en desde aquela o neno enviciose de tal forma que xa non lle probaba outra cousa e había que irlle á vila a propósito para a ración diaria. Unha verdadeira complicación tendo en conta o cómodo que era esmagar un pouco do caldo familiar. Por certo, e non sei se vén a conto ou non, veume á cabeza que tamén a este derradeiro greliño da curmá do meu pai falóuselle en castelán, para completar a crianza refinada.
Pois o caso é que eu hoxe fun comprar paté de chat, contenta por terme acordado xusto cando acabou a derradeira latiña.
-Tedes paté de gato?
-Temos paté para gato, pero se queres podemos coller un gato e convertilo en paté.
-Juá, Juá, non era mala idea. Pero este é de can!
-Siiii, pon o debuxo do can pero vale tamén para gato, de feito o meu está encantado con el.
Os comerciantes desta vila son o demo. Que facer? Arriscarme á mirada de desprezo da reine ou á súa mirada de fame? Intentalo, se cadra ocultándolle a cara de can e as letras...
Onde aprendería a ler a condanada?