Restos

O mar vai deixando restos en todas as praias. Teño visto xente á rebusca de obxectos armada dun detector de metais paseando polas praias. A min un día o azar fixo que a marea me puxera diante dos ollos un anel de ouro moi grande, deses que os homes adoitaban poñer no mimiño. Aínda estoutro día, durante o discurso de noiteboa, vin que o rei gastaba un de pedra azul. Gardeino uns anos nunha caixa de mistos baleira ata que un día picoume un bicho e funo empeñar. Déronme 5.000 pesetucas das de aquela. Moito non era, pero, que raio!, pouco traballo me levou apañalas.
O curioso foi que, malia non importarme nada o obxecto, era feo e sen significado ningún para min, sentín un certo sentimento de humillación no feito de empeñalo, de agardar a que o vello de zapatillas collese o anel para examinalo, adaptase a lupa no ollo, o puxese baixo a luz dun flexo e, finalmente, me mirase, xa sen lupa, para declarar que o anel José y Mary 1967, a pesar do seu volume, do seu peso e do granate apagado que o adornaba só me ía reportar 5.000 pesetucas.
Como non estaba disposta a repetir a experiencia e quería irme canto antes de alí extendín a man e collín o billete. Saín aliviada do reducto do avaro e sentindo xa a necesidade de desfacerme canto antes daqueles cartos sobados que me daban noxo do de verdade.