Dispersión II

Cae un sol de xustiza na Terra do Viño e xa son máis das sete da tarde, aínda que en realidade o tempo derreteuse no asfalto.
Un can pampea no medio e medio da estrada feito unha rosca. Cando pasa érguese con preguiza, dá unha volta arredor de min e de si mesmo e vólvese deitar coma dicíndome que non pagaba a pena levantar o cu por min.
Doume conta de que a estrada empeza e remata nel.
Alá adiante veñen tres (ou catro) mulleres, todas elas na feliz idade da xubilación, con roupa de garda e loito rigoroso, en animada conversación. Debeu acabar xa o cabodano e decidiron non quedar á novena.
-Meu aghudo!!- berra unha- e estabas aí, meu bonitiño.
O can séntese aludido, recobra a vitalidade, desenróscase e corre en busca das garatuxas que lle ofrecen. Vai para a casa en doce compaña. É o rei.
A estrada coma por arte de maxia volve a traer e levar o can e maila dona con trote lixeiro.