Estradas

Eu nacín, coma quen di na estrada. Sorte que a miña nai era primípara e deille que facer. Pola estrada do meu lugar pasaban moitos coches con obreiros e moitos camións con mercancías perigosas para alimentar a Gran Máquina. Ao principio era un tabú: prohibido achegarse se non era da man dun adulto, logo sen man, logo mirando moi concentrados arriba e abaixo, abaixo e arriba e, por fin, dominada. Xa non facía falta a cancela e cando rompeu, non se repuxo. Vou e veño. Un paseo pola estrada ata a fonte era un reclamo para os outros nenos e unha ocasión para xogar. Á noitiña ir buscar auga, que vimos sequiños, nena. Na sesta, lavar uns tenis e mollar os brazos e as pernas e o pelo, que gustazo, a fonte é toda dos nenos.
A estrada, aínda que nada máis sexa para mirar quen pasa por ela, é un gran medio de comunicación: os carros, ese rapaz tan guapo repartindo o leite co burro, as parellas de mozos o domingo. Os desfiles do domingo son mellores seguindo os comentarios da tía Josefa, se non resultan un pouco tristes, os demais non vemos nin a mitade do que ve ela. Como habiamos ver ¡un xugho! neses dous mozos que se entrelazan polos ombreiros moi cariñosos?
Vivir ao lado da estrada foise facendo cada vez máis pesado, máis e máis coches, máis e máis camións día e noite, obras de ampliación, máquinas, ruído, máis mercancías perigosas…Antes seique a xente da beira da estrada era máis lista, quérese dicir menos atrasada, sería que tiña todas as fiestras abertas ao mundo. Secadra foi polo que decidín abrir esta fiestra á estrada que vai e vén incesante desde todas as encruceladas do mundo, se facer ruído sequera.