Un colariño de post arredor do sol

Hai xa un ano que decidín abrir este blog. Non foi unha idea premeditada, o resultado de darlle voltas ao asunto e chegar á conclusión de que tes certas necesidades comunicativas e dicir "eu o que necesito é un blog". Non foi así, non, e se vos conto como foi realmente, poida que vos dea a risa. O caso é que eu hai xusto un ano matriculeime nun interesantísimo curso e o profesor pensou que estaría moi ben colgarnos os documentos que necesitabamos para traballar nun blog creado para este fin. "Fixémola boa" pensei eu, "co burra que son eu para estas cousas". O caso é que para poñer comentarios había que ser blogger, é dicir, ter aberto o teu propio blog. Nestes casos de emerxencia informática acudo ao meu irmá para que me saque as castañas do lume e, unha tarde -plisplas- xa tiña eu armado o meu blog, cun suxerente nome e un ambiguo nick. "Isto é unha proba, pero de seguido virán máis" escribín no meu primeiro post. Eu estaba segura de que non virían máis pero...como xa sabía o procedemento, probei a poñer un relato que tiña no caixón e...que vos vou contar, xa sabedes que isto é moi vicioso. Cada vez que me poño cunha entrada destas síntome Madame Bovary saíndo co cabalo a galope cara o máis escuro do monte a buscar emocións. Un ano de emocións desenfreadas, de risas, de expectación, de experimentos e ousadías.
De hoxe nun ano e vós que o vexades!!