Número total de visualizações de páginas

domingo, janeiro 10, 2010

Efecto "remember"

Cursiva

Onte fomos ver uns amig@s o drama Urtain, posto en escena pola compañía Animalario no Auditorio de Narón. Todos quedamos impresionados pola calidade do texto, interpretación e posta en escena, pero non todos dixerimos de igual maneira a intensidade da historia que se conta. Unha historia moi dura que todos coñecíamos de oídas, pero na que apenas reparáramos, un titular pequeniño entre a marea das noticias diarias.

Uns días antes do comezo das Olimpiadas de Barcelona do 92, un home tírase do balcón da súa casa no barrio madrileño do Pilar. Trátase de Urtain, José Manuel Ibar, o home máis forte de Cestona, de Euskadi e de España, o boxeador que non sabía boxear e gañaba todas as pelexas por K.O., símbolo do tardo franquismo e dun país onde "al corazón se le llama cojones".

A representación produciu no grupo curioso un efecto remember que puxemos en escena na seguinte parada colectiva, compartindo unhas cervexas. Todos eramos nenos ou adolescentes nos anos en que Urtain era a gloria "nacional". Unha das bebedoras de cervexa non entendía por que cando neva un pouco todo se paralizaba agora, mentres que, lembrábao vivamente, ela ía á escola calzada con zocas no medio dunha gran nevada. Esta lembranza foi o inicio dunha reflexión acerca das condicións materiais nas que se criara, nunha aldea sen luz eléctrica a 6 quilómetros da maior central térmica de España: aqueles abismos sociais entre o rural e o urbano... Outro bebedor de cervexa confesou que puidera ir á praia e ver o mar porque o seu pai garda civil era mobilizado, como sucedía coa mitade dos efectivos de toda Galicia, para atender os veraneos de Franco na Coruña, e contou unha graciosa anécdota de como fora ásperamente reprendido por "un señor de paisano" cando lle botou man a unha caracola de mar na praia: unha caracola do patrimonio nacional, posta alí para solaz do ditador e familia. Pola contra, e xa contaxiados todos polos alegres vapores cervexís, houbo quen confesou que se criara coas patacas fritidas e as cocacolas do Azor, sen ver nunca na vida a Franco en persoa, e que os colgadores do barco eran caveiros de cachalote moi feitucos. O Azor... aquel barquiño no que a Felipe González lle apeteceu dar unha volta, ai, ai...

E os colexios de monxas, e as faixas pantalón, e os grises, e os fachas armados? E os embalses? E os plans de desarrollo? E os 1º de maio? E os cardados de sábado das señoras?

Cando rematou, en realidade, o franquismo? En 1992?

Un, dos, tres, responda otra vez: segue vostede a ter medo?

4 comentários:

ZIMMER103 disse...

fáltanme as cervexas para analizar con profundidade ista cuestión pero non é estrano aínda escoitar a frase: con franco cartos no banco!!

Anónimo disse...

Animalario está arrasando con esta producción, de feito siguen con ela.

O de franco coido que remtará en dúas xeracionciñas...

SurOeste disse...

Nunca escoitei esa expresión, vou ter que pedir outra cervexa...

Xis, eu noto un movemento nostálxico profundamente reaccionario –a clase pija viste aos nenos coma se vivísemos nos anos 60!– e unha tendencia a edulcorar a época.

mar de Lempicka disse...

medo? non, ho. Para iso temos ós antidisturbios da democracia pra k nos dean no lombo cando somos mal@s. O espírito de Franco é coma o d yoko ono. Sae polos poros.