Atopando a posición (no campo)

O primeiro golpe, que non esperaba, tumboume. Conseguín chegar ao meu recuncho arrastrándome e varrendo para a casa as pezas do puzzle que me artella. Era preciso, no penoso traslado, non perder nada fundamental. E cheguei e deixeime masaxear polo meu adestrador ao mesmo tempo que memorizaba un par de consignas. Era fácil, cuestión de atopar a posición adecuada cos pés firmemente asentados no chan. Inamobíbel. Nin un paso atrás. A partir de agora, se alguén as ten que levar, vounas repartir eu.