Podo sacar fotos mentres conduces, pero non as fotos que a ti che gustarían. Cando entenderás isto? Os meus ollos non son os teus ollos. A miña imaxinación fabrica diferentes quimeras. E o coche en movemento, a toda velocidade, fai o resto.
Velaí as fotos: as xestas son un manchón amarelo enriba dos cómaros acoitelados, o prado que ti querías é un polígono industrial, por baixo da ponte non pasaba, nese momento, un camión cargado de porcos. Todo ao revés, xa cho advertín.
Para outra vez, si, se cadra hai máis sorte e conduzo eu o coche. Calada e concentrada, a estrada volta para min. Ti sacas as fotos. Adiantarei só cando mo indiques; o resto do tempo polo carril da dereita, a cen, ao que ti queiras, ao que as xestas necesiten para non esborranchar.
Meu amor.
2 comentários:
O simple feito de escribir unha carta de amor leva implícito todo un universo de significados, é xa de por sí un manifesto, e eso independentemente do que logo nela se diga. E pensaba eu precisamente despois de tela lido que, considerando que a foto é tamén carta, trátase dunha epístola ben valiosa para quen sexa o destinatario ou, poñamos, a destinataria: é o recoñecemento dunha historia que perdura, que vai medrando detrás, velaí logo o retrovisor, o sinal de que a viaxe non é aínda proxecto e ilusión baseada na esperanza, na espectativa; o retrovisor dicindo que, despois do camiño andado, despois de ter compartido xa tempos e lugares, aínda non vendo ou mirando sempre o mesmo, non obtendo a foto da outra mirada, aínda así, 'meu amor'. Si, algo así pensaba eu ó ler esta pechada carta aberta.
Música para o post. (Clic, claro)
Enviar um comentário