A area, a terra, a auga... ¿a herba? materiais continuos formando océanos onde perder as mans, facer furados e levantalas de repente sentíndoos escorregar entre os dedos. Un trebo, tres, catro follas, millá, herba abelleira, fiúncho, bichos que voan, que reptan, que pican, que escapan, colorido maxestuoso, verde brillante, laranxa, raiados, apinchalrados.Cantas patas? Líquidos amarelos noxentos. Uns montados nos outros, voando sen perderen o equilibrio! Aqueles carrexan para o furado; é imposible desorientalos. Palla longa para inspeccionar quen vive nos furados, pis para afogalos, torturas crudelísimas para experimentar no corpo dos outros... as miñocas seguen a moverse en dous pedazos, as caricolas fan mil globiños de babas cando se lles escacha a casiña. Outra vez dacabalo? Pois a separalos, e de paso capalos para que non volvan e quitarlles as ás. Si, as ás tamén, a ver que fan.
Que feos así! Nin se recoñecen. Xa non poden voar nin aguantarse enriba doutros para que os leven. Non poden agarrar: están capados. Foi un xogo feo. Os bichos total... que mal facían? Agora non poden nada. Mellor era esmagalos e acabar dunha vez. Facer un furado e enterralos. Por riba unha tumba bonita, con cruz e flores adornado, para que todos saiban que está aí e non os pise ninguén.
4 comentários:
Para que ninguén os pise. Só eu, diminuta deusa das cuíñas.
Eu levareilles flores polas mañás, para que nunca me esqueza o noxo que deixa a crueldade.
A crueldade ten a cor de flores violas do sangue petado nos ollos.
E atarlle as patas a un polo, unha a unha árbore, e outra ó portabultos de unha bicicleta, e empezar a dar pedal a toda velocidade, Como lle vin facer a un?
Outro,facía un risco no chan, cun caxato, e logo decíallle ás formigas que había perto "Á que atravese esta raia, mátoa có pau". E facíao.
Pero bueno. Era o mesmo que decía que as cagalletas das chivas eran conguitos, e comíaas.
Enviar um comentário