Restos

O mar vai deixando restos en todas as praias. Teño visto xente á rebusca de obxectos armada dun detector de metais paseando polas praias. A min un día o azar fixo que a marea me puxera diante dos ollos un anel de ouro moi grande, deses que os homes adoitaban poñer no mimiño. Aínda estoutro día, durante o discurso de noiteboa, vin que o rei gastaba un de pedra azul. Gardeino uns anos nunha caixa de mistos baleira ata que un día picoume un bicho e funo empeñar. Déronme 5.000 pesetucas das de aquela. Moito non era, pero, que raio!, pouco traballo me levou apañalas.
O curioso foi que, malia non importarme nada o obxecto, era feo e sen significado ningún para min, sentín un certo sentimento de humillación no feito de empeñalo, de agardar a que o vello de zapatillas collese o anel para examinalo, adaptase a lupa no ollo, o puxese baixo a luz dun flexo e, finalmente, me mirase, xa sen lupa, para declarar que o anel José y Mary 1967, a pesar do seu volume, do seu peso e do granate apagado que o adornaba só me ía reportar 5.000 pesetucas.
Como non estaba disposta a repetir a experiencia e quería irme canto antes de alí extendín a man e collín o billete. Saín aliviada do reducto do avaro e sentindo xa a necesidade de desfacerme canto antes daqueles cartos sobados que me daban noxo do de verdade.

A clave é a resistencia

Acábase o ano. Algúns chegamos case sen folgos. Despois destes días virán outros cos seus retos e os seus desafíos. A vida é unha carreira de fondo e a meta é seguir correndo. Por iso é bon parármonos a pensar de cando en vez. Agora, por exemplo. É indispensábel para resistir hoxe e tamén mañá. Resistir na coherencia, como nos desexaba Torredebabel, na propia coherencia do camiño que nos leva cara onde queremos ir. Como dicía o outro: "estamos en guerra pero hai que reflexionar".

Tempus fugit

Ao calendario só lle queda unha folla medio esborranchada. A noite máis longa do ano está aquí e, a partir deste punto, o tempo, que non ten paraxe, empezará a comerlle estrelas á noite.
Auga nun cesto
Contamos días, como contamos os exames que faltan por correxir ou agrupamos anos en sexenios, e alegrámonos de que falte menos, de recoñecer as citas dos libros que lemos, de...
Ultimamente véñome dando conta de que o tempo pasa tamén en forma de post.

Escrita mecánica

Dizque Samuel Solleiro practica a escrita mecánica e eu engadiría que non fai falta que o xure e que a min xa mo parecía:
"Non é moi diferente de cando fago a lista da compra; coa folla en branco, o meu non é un problema de medo, senón de preguiza e desorganización". ( Salgado, Daniel "Arredor dunha obsesión" en Luces, EL PAÍS, 14/12/2007).
Estamos desexando, eu e outros, ler a súa lista da compra; seguro que lla publican.

Paté gatuno

Á miña delicada e vetusta gatiña permítolle todos os caprichos desde a súa operación de cancro de mama, hai xa case un ano. Solidariedade feminina, supoño. Ela sábeo -évos máis lista...- e aprovéitase. Agora afeccionóuseme ao paté gatuno, ou se preferides paté de chat, ao mesmo tempo que aos mimos en français. Eu, como sei idiomas a esgalla e teño uns aforriños, cúmprolle todos os gustos, gañando ela, en calidade de vida, e eu, en refinación mondaine. Este repentino cambio nos costumes da casa fai que ás veces, debido á miña natural falta de previsión nos mil e un deberes cotiás, quede sen reservas alimenticias con que satisfacer o voraz apetito da reine da casa e esta situación lémbrame a aquela curmá do meu pai cando confesaba que ao seu derradeiro vástago, xa se sabe que a rixidez materna vai pouco a pouco cedendo, déralle unha vez un potito, por probar, e en desde aquela o neno enviciose de tal forma que xa non lle probaba outra cousa e había que irlle á vila a propósito para a ración diaria. Unha verdadeira complicación tendo en conta o cómodo que era esmagar un pouco do caldo familiar. Por certo, e non sei se vén a conto ou non, veume á cabeza que tamén a este derradeiro greliño da curmá do meu pai falóuselle en castelán, para completar a crianza refinada.
Pois o caso é que eu hoxe fun comprar paté de chat, contenta por terme acordado xusto cando acabou a derradeira latiña.
-Tedes paté de gato?
-Temos paté para gato, pero se queres podemos coller un gato e convertilo en paté.
-Juá, Juá, non era mala idea. Pero este é de can!
-Siiii, pon o debuxo do can pero vale tamén para gato, de feito o meu está encantado con el.
Os comerciantes desta vila son o demo. Que facer? Arriscarme á mirada de desprezo da reine ou á súa mirada de fame? Intentalo, se cadra ocultándolle a cara de can e as letras...
Onde aprendería a ler a condanada?