As vilas galegas

Mondoñedo posúe un certo aire ancien régime, mesmo un certo rancio ancien régime, que ten para o forasteiro moitísimo encanto. Eu non sei se sería capaz de vivir en Mondoñedo, tanta catedral, tanto pazo arcebispal, tanto seminario, tanto... cura, en definitiva, dominándoo todo desde as súas atalaias e subterráneos.
Se eu vivise en Mondoñedo estaría, naturalmente, ao meu e non iría á misa, ou se cadra si, iría ás misas todas, mesmo aos rosarios e acabaría informándome das ramificacións familiares e das súas estratexias económicas e matrimoniais, de a quen lle foi ben en Cuba e quen volveu co posto, se houbo sindicatos anarquistas na República e onde estivo o seu local social, onde os mataron e se lles quedaron fillos.
Como non vivo en Mondoñedo, non sei a quen hai que felicitar pola magnífica rehabilitación que están facendo no centro histórico, nin sei se nesas casas magníficas con tellados e ventás novas vai vivir alguén, nin se unha intervención urbanística coma esta significa que a xente volve os ollos ao patrimonio espedazado, que o valora, que o ama e que está disposta a darlle vida. Quero pensar que si, que o que eu vin en Mondoñedo é o principio dun novo capítulo para as nosas vilas.

Por certo, o cableado si que parece non ter remedio.