Ferocidades domésticas

Carapuchiña é unha nena doce e xeitosa, só ten un

defecto: é unha lingoreteira e fala con calquera, mesmo

con descoñecidos. Ela foi a que trouxo ao lobo á casa

"coñecino polo camiño, avoa, non te enfades, está

famento".

Famento e esfarrapado, diría eu, quen sabe

que tipo de vida levaba aló no monte.Porén,

desde que entrou na casa era todo mel. Abríame a porta

do curral para que pasara eu antes, sacáballe o esterco

aos porcos, separábame a cadeira para eu sentar...e se

lle dicía grazas sempre contestaba "as que ti tes".

Unha vez bañado, o seu pelo tornou brillante e suave,

dentro da súa natural dureza. Non, nunca chegou a

semellarse á la de ovella.

Carapuchiña ía e viña da súa casa á miña, pola

Corredoira Vella, pola Pedra do Couto e o Camiño Real

case todos os días. Unhas veces traía requeixo, outras

pan de trigo, se cadra unha botella de viño, e moitas viña só 

a que eu lle dera a merenda. Aquel día trouxome o lobo

e logo marchou.

Logo duns días, xa vos digo, o lobo domesticouse moito

e pedíame aloumiños coma un gato. Unha noite tivo o

atrevemento de pasarme o rabo polas pernas mirándome

fixamente. Cando fomos para a cama, abriume a porta da

miña habitación e despois meteuse el. Non me resistín,

a min tamén mo pedía o corpo. Había tanto tempo que eu

non...Ai!

* * *

Un día Carapuchiña chegou cedo de máis. Entrou coma

unha tola na habitación e atoupounos en plena función.

Os ollos de Carapuchiña non puideron abrirse máis, deu

un chío de paxaro e saiu a todo canto lle daban as

pernas: "o lobo come á avoíña, o lobo está comendo á

avoíña". Estábame comendo, estaba, e a min

prestábacheme ben. Pero o lío xa estaba armado.

Case non nos dera tempo a recoller cando apareceu a

Garda Civil na casa armando un escándalo do demo. O

meu lobiño tiña o rabo entre as pernas, as miñas

pernas, cando recibiu o primeiro disparo. "Alto ou

disparo", e non se movera, meu pobre. ¡¡Asasinos,

fillos de puta!! ¡¡Entrometidos do carallo!! Nunca vou

esquecer a túa mirada de animal sobre min, lobo. Xa

non quero vivir maís coa xente, bótome ó monte, fágome

fera, ataco canallas de uniforme.

AAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!

* * *

Meu lobiño lindo:

Espero que te vaias recuperando do disparo nas costas

que che deron aqueles brutáns. Espero moi pronto

sentir o teu rabo nas miñas pernas (aquelas caricias

que me gustaban). Venme buscar á fraga. Agora a fera

son eu e necesito domesticación.