O campeiro da Graña

Xa non había clase pola tarde. A Fermín mandárano alinda-las vacas no campeiro da Graña, onda a escola. Facía calor e o aire estaba espeso. A cadela Tula, sentada e coas orellas moi tesas, recontaba dos animais mentres Fermín tentaba sacar grilos dos seus buratos cunha palliña. Axiña cansou de facerlles cóxegas ós buratos sen ningún resultado: os grilos habían estar durmindo. Virou a cabeza á dereita e veu á mestra, dona Dorucha, amañando o pequeño xardín de diante da escola. A filla da mestra, unha nena duns catro anos, aparecía e desaparecía entre os macizos rodeados de buxo. Fermín decidiu achegarse alí.

-Dona Dorucha, ¿pode vir Ana comigo?

-¿E onde ides?

-Aí onda o campeiro.

-Non vos poñades moito ó sol que hoxe esmecha.

Para a pequena Ana nada podía ser máis excitante ca seguir a Fermín nunha aventura. Deixaron á Tula vixiando o gando e baixaron pola boqueira do campeiro ó camiño. O sol de maio era lume pero enchía de vitalidade á multitude de pequenos seres que ruxían agora na Graña.

Un poco máis adiante, á beira mesma do camiño, gornecido de silvas e xestas en flor, Fermín descubriulle á súa amiguiña un exótico tesouro: cascas de mexillón. Rudos moscardóns e atarefadas abellas zoaban sobre aquel magnífico achado, atraídos polo seu cheiro picante.

-Imos facer unha arradio que xa verás- dixo Fermín entusiasmado.

Escolleu unhas cunchas e chascounas coma se fosen castañolas. Logo, con incrible axilidade, atrapou con elas unha abella. Os dous riron a escachar co zumbido rabioso do insecto ó quedar atrapado.

-Toma. Colle por aquí e apreta ben, non vaia a escapar. ¿Va que parece unha arradio?. E ten conta non lle achegue-lo dedo pola beira. Eu vou facer outra para min.

A nena estaba embelesada co seu inesperado xoguete. Non podía afasta-los ollos da estreita fenda que formaban as dúas cunchas ó se xuntaren, xusto por alí vía a boca da abella e o movemento continuo dos seus órganos libadores.

-Parece unha arradio- dixo a nena moi convencida mirando cara ó seu amigo, e axitou a man para volvela a escoitar a todo volume.

Fermín non lle respondeu. Estaba moi afanado na caza dunha segunda abella que, ó parecer, se estaba complicando máis da conta. O enxame alporizárase e non daba feito; era coma se xa estiveran avisadas da ameaza que supoñía o chascar das cascas de mexillón.

A nena volvera a concentrarse naquela misteriosa regaña que deixaba ve-la actividade do seu inquilino. Observaba o dalle- dalle das patas e da boca sobresaíndo naquela escuridade e a intervalos sentía o zunzún das ás.

-¡Xa temos outra!- anunciaba victorioso Fermín no mesmo intre en que Ana achegaba un curioso furabolos á fatal abertura. Non fixo máis que pousa-lo dedo na beira do mexillón e inmediatamente recibiu unha punzante resposta da prisioneira.

Os alaridos de dor racharon o sopor da tarde. As vacas deixaron de pacer, Dona Dorucha deixou o sacho e a abella liberouse por fin do seu encerro. Fermín non sabía qué facer.

-¿Que fixeches? ¿ non che dixera que non metéra-los dedos aí? ¡Burra! ¿Quen che mandaría? Agora hei leva-las culpas eu e a túa nai vaime poñer bon.

Dona Dorucha xa viña polo camiño guiada polos berros da filla con cara de preocupación e paso apurado. Fermín adiantouse á pregunta.

-Traboulle unha abella.

Pareceulle que con aquela explicación era abondo e iniciou discretamente a retirada.

Xa de volta na escola e unha vez extraído o aguillón , Ana contou saloucando a súa frustrada aventura. Dona Dorucha rifoulle por non segui-los consellos de quen sabía máis ca ela e, sen darlle máis importancia ó asunto, volveu ó xardín.

Pero a nena seguiu a chorar sen consolo, co dedo envolto nun gran pano branco que se lle enchoupaba de bágoas e mocos. Á dor da picadela xuntábase agora o ver que a súa nai non se compadecía dela nin a aloumiñaba con palabras de alento e consolo, semellaba que nin sequera escoitaba a súa tristísima ladaíña.

As vacas xa se retiraban unhas detrás das outras guiadas pola Tula. Fermín era unha sombra que o sol da tardiña arrastraba polo campeiro da Graña, a carón da escola.

Xa non había clase pola tarde. A Fermín mandárano alinda-las vacas no campeiro da Graña, onda a escola. Facía calor e o aire estaba espeso. A cadela Tula, sentada e coas orellas moi tesas, recontaba dos animais mentres Fermín tentaba sacar grilos dos seus buratos cunha palliña. Axiña cansou de facerlles cóxegas ós buratos sen ningún resultado: os grilos habían estar durmindo. Virou a cabeza á dereita e veu á mestra, dona Dorucha, amañando o pequeño xardín de diante da escola. A filla da mestra, unha nena duns catro anos, aparecía e desaparecía entre os macizos rodeados de buxo. Fermín decidiu achegarse alí.

-Dona Dorucha, ¿pode vir Ana comigo?

-¿E onde ides?

-Aí onda o campeiro.

-Non vos poñades moito ó sol que hoxe esmecha.

Para a pequena Ana nada podía ser máis excitante ca seguir a Fermín nunha aventura. Deixaron á Tula vixiando o gando e baixaron pola boqueira do campeiro ó camiño. O sol de maio era lume pero enchía de vitalidade á multitude de pequenos seres que ruxían agora na Graña.

Un poco máis adiante, á beira mesma do camiño, gornecido de silvas e xestas en flor, Fermín descubriulle á súa amiguiña un exótico tesouro: cascas de mexillón. Rudos moscardóns e atarefadas abellas zoaban sobre aquel magnífico achado, atraídos polo seu cheiro picante.

-Imos facer unha arradio que xa verás- dixo Fermín entusiasmado.

Escolleu unhas cunchas e chascounas coma se fosen castañolas. Logo, con incrible axilidade, atrapou con elas unha abella. Os dous riron a escachar co zumbido rabioso do insecto ó quedar atrapado.

-Toma. Colle por aquí e apreta ben, non vaia a escapar. ¿Va que parece unha arradio?. E ten conta non lle achegue-lo dedo pola beira. Eu vou facer outra para min.

A nena estaba embelesada co seu inesperado xoguete. Non podía afasta-los ollos da estreita fenda que formaban as dúas cunchas ó se xuntaren, xusto por alí vía a boca da abella e o movemento continuo dos seus órganos libadores.

-Parece unha arradio- dixo a nena moi convencida mirando cara ó seu amigo, e axitou a man para volvela a escoitar a todo volume.

Fermín non lle respondeu. Estaba moi afanado na caza dunha segunda abella que, ó parecer, se estaba complicando máis da conta. O enxame alporizárase e non daba feito; era coma se xa estiveran avisadas da ameaza que supoñía o chascar das cascas de mexillón.

A nena volvera a concentrarse naquela misteriosa regaña que deixaba ve-la actividade do seu inquilino. Observaba o dalle- dalle das patas e da boca sobresaíndo naquela escuridade e a intervalos sentía o zunzún das ás.

-¡Xa temos outra!- anunciaba victorioso Fermín no mesmo intre en que Ana achegaba un curioso furabolos á fatal abertura. Non fixo máis que pousa-lo dedo na beira do mexillón e inmediatamente recibiu unha punzante resposta da prisioneira.

Os alaridos de dor racharon o sopor da tarde. As vacas deixaron de pacer, Dona Dorucha deixou o sacho e a abella liberouse por fin do seu encerro. Fermín non sabía qué facer.

-¿Que fixeches? ¿ non che dixera que non metéra-los dedos aí? ¡Burra! ¿Quen che mandaría? Agora hei leva-las culpas eu e a túa nai vaime poñer bon.

Dona Dorucha xa viña polo camiño guiada polos berros da filla con cara de preocupación e paso apurado. Fermín adiantouse á pregunta.

-Traboulle unha abella.

Pareceulle que con aquela explicación era abondo e iniciou discretamente a retirada.

Xa de volta na escola e unha vez extraído o aguillón , Ana contou saloucando a súa frustrada aventura. Dona Dorucha rifoulle por non segui-los consellos de quen sabía máis ca ela e, sen darlle máis importancia ó asunto, volveu ó xardín.

Pero a nena seguiu a chorar sen consolo, co dedo envolto nun gran pano branco que se lle enchoupaba de bágoas e mocos. Á dor da picadela xuntábase agora o ver que a súa nai non se compadecía dela nin a aloumiñaba con palabras de alento e consolo, semellaba que nin sequera escoitaba a súa tristísima ladaíña.

As vacas xa se retiraban unhas detrás das outras guiadas pola Tula. Fermín era unha sombra que o sol da tardiña arrastraba polo campeiro da Graña, a carón da escola.