O home que desposou Galicia

Velaí o está, Alberto Núñez Feijóo, nun dos momentos máis solemnes da súa vida: ofrecendo un contrato matrimonial a Galicia: "Por ti achaiarei montes, cruzarei mares procelosos, aforrarei... E o teu creto arround the world non terá límites coa miña Visa ouro plus ultra, ouh miña amada lamacenta e prostrada! Miña señora, vítima dunha sangría de Audis inconmensurábel".

O pobo admirou a disposición do pretendente: boa percha, un rapaz formal. A nai dubidaba, as nais son sabias, como todo o mundo sabe:

 –Yo quería que se casara y me diera nietos... y va el y se le mete en la cabeza casarse con Galicia... y Galicia non me va a dar nietos, eso bien lo sé yo!

Feijóo erre que erre:

–Ouh, Galicia!

E Galicia aceptouno como esposo. Fíxose reconto dos votos e viuse que non ía haber lixo por iso, que por iso precisamente, puntualizou el, mesmo podía facer o que lle saíse dos fuciños. Fíxose reconto do dote que achegaba a noiva e comprobouse que era menos do agardado, pois fixéranse moitas obras de caridade e botárase a casa pola ventá por certos achegados dados ao luxo. Pero, ben mirado, aínda quedaba o mar e o vento, a terra e a auga dos ríos e fontes, bos solares edificábeis e... uns aforriños.

A familia e a chusma en xeral estaba orgullosa. Era, non guapo, pero planchón, parecía listo e cheo de ambicións. A prensa da corte sinalábao coma un novo príncipe. Nisto empezou a dar discursos e aí perdeu moito misterio e moito encanto: era un marido pouco cultivado e tosco, aínda que moi cheo de razón.

Case tres anos despois Galicia non empreñou, pero o seu rico dote está nas últimas: aforrouse nas caridades, si, pero dilapidouse en regalos e mercedes ofrecidos gratis et amore a catro impresentábeis enchedoiros, así rebenten todos!

Velaí o tedes: Alberto Núñez Feijóo, o home que despoxou Galicia.