DQS

As impoñentes vacas frisonas dos meus avós tiñan nomes pretensiosos nos que, dalgún xeito, se deixaba claro tanto a categoría do animal seleccionado e garantizado pola granxa provincial como o orgullo de quen as posuía. Excelentes criadoras e leiteiras eran con respecto ás vacas autóctonas, tan boas labregas como pouco leiteiras e sen pai nin nai dignos de mención, unha sorte de aristocracia de ubres rebosantes como carteiras repletas de billetes de banco ou, mellor, tarxetas de crédito. As Duquesas brancas e negras do meu avó, varias xeracións, parían ben e daban ríos de leite, non chegaron a facer duque ao dono, pero grazas a elas a súa pequena explotación coñeceu anos de espléndido optimismo. Tiñan, iso si, con respecto ás suízas pardas ou ás do país un punto toleirón que nos desconcertaba a todos: rebrincaban cando as sacábamos a pacer, algunhas negábanse a lamber os puchos acabados de nacer e tanto a mirada desorbitada como os movementos da cabeza fungando e resoplando obrigaban a quitárlles de diante a cría antes que a matasen. Non, as Duquesas non eran coma as Pardas, nin as Gallardas ou Roxas, nas que te podías apoiar para que fincasen por ti costa arriba, as Duquesas esquifosas impoñían a súa caprichosa vontade para calquera cousa. O nome estaba ben posto, despois de todo.

Nestas cousas penso eu cando leo a invasión informativa acerca da outra Duquesa, a de Alba, auténtico icono da España aquela de touradas e peinetas, a vella España gandeira dos terratenientes e os mortos de fame. Xa vedes, eu pensando en vacas leiteiras coa testa abaixada e os cornos de repousa brazos para subir á casa, moi comodamente, desde os campós de Río Covo, eu pensando nunha corte de cinco vacas e tres, polo menos, duquesas.