Foto Xebe d´AfreiMeu toxiño arnal
Noto que a auga abondosa destes días inchou de zume verde as túas poutas afiadas. Mírote e imaxino o rápido proceso químico co que te alimentas. Probo a tocarte a advirto a tenrura que se foi apoderando de ti. Con todo, procuro que o roce sexa superficial e a caricia no se convirta en rabuñazo. Sei moi ben quen es ti, a estas alturas, e non quero levar un desengano.
Déixame que me recree na túa beleza: xenos tenros que nunhas semanas serán púas, verde luminoso que a seca e o vento nordés apagarán de contado, maíñas montesías que estarrican os dedos en todas as direccións.
Ai, toxiño, lembras cando nos coñecimos? Eu nunca chegara tan lonxe e a primeira vista parecíchesme un toxo coma os demais. Nin me preocupei demasiado en afastarme de ti. Pasei rozándote e dunha cruel dentellada lanzáchesme o primeiro aviso. Eras duro, eras poderoso e implacábel, trabaches na miña carne con saña e o meu sangue parecía compracerte. Aínda teño as marcas.
Agora xogo contigo. Aproveitando a debilidade primaveral dos teus novos gromos acércoche un dedo, presiono suavemente contra os máis recentes dos teus pinchos e divírtome comprobando que non poden ferirme, que dobran antes de poderen rachar a pel. Domestícote así, con estas caricias burlonas e fago plans para convidarte ao meu xardín, a un espazo rocalla onde lucirías ben cando entres en flor.
Que me dis?
Noto que a auga abondosa destes días inchou de zume verde as túas poutas afiadas. Mírote e imaxino o rápido proceso químico co que te alimentas. Probo a tocarte a advirto a tenrura que se foi apoderando de ti. Con todo, procuro que o roce sexa superficial e a caricia no se convirta en rabuñazo. Sei moi ben quen es ti, a estas alturas, e non quero levar un desengano.
Déixame que me recree na túa beleza: xenos tenros que nunhas semanas serán púas, verde luminoso que a seca e o vento nordés apagarán de contado, maíñas montesías que estarrican os dedos en todas as direccións.
Ai, toxiño, lembras cando nos coñecimos? Eu nunca chegara tan lonxe e a primeira vista parecíchesme un toxo coma os demais. Nin me preocupei demasiado en afastarme de ti. Pasei rozándote e dunha cruel dentellada lanzáchesme o primeiro aviso. Eras duro, eras poderoso e implacábel, trabaches na miña carne con saña e o meu sangue parecía compracerte. Aínda teño as marcas.
Agora xogo contigo. Aproveitando a debilidade primaveral dos teus novos gromos acércoche un dedo, presiono suavemente contra os máis recentes dos teus pinchos e divírtome comprobando que non poden ferirme, que dobran antes de poderen rachar a pel. Domestícote así, con estas caricias burlonas e fago plans para convidarte ao meu xardín, a un espazo rocalla onde lucirías ben cando entres en flor.
Que me dis?
2 comentários:
De ningún xeito irei a un xardín privado. A miña chorima é unha flor ceibe. Atópome moi ben coas xestas nos ucedos comunais.
Enviar um comentário