Foto SWEstou chegando, si, si, non hai perda xa: despois deses piñeiros queimados e deses outeiros medianos está a montaña á que me propuxen subir hai dous anos. Vexo o cume perfectamente debuxado nas cores da tardiña. Agárdame e eu vou.
Non podo evitar mirar polo espello retrovisor todo o camiño que deixei atrás, o pedregal do que partín –un autodespido e a perspectiva de dous anos no paro –os prados húmidos recachados de flores lilas e brancas e amarelas que atravesei –moitas lecturas, moito remexerme no asento, moitos parágrafos fallidos, moitas ideas sen forma. E vós comigo, vell@s coñecid@s amig@s deste blog, fostes apañando o resultado desta viaxe intelectual que acabou nuns cantos post e nunha tese.
E agora xa, véndome tan preto do obxectivo, superados todos os perigos, esquecidos os medos, sinto, como senten todos os viaxeiros despois de que se pon o sol, que o ritmo baixa e cómpre buscar un aconchego para a noite.
Non podo evitar mirar polo espello retrovisor todo o camiño que deixei atrás, o pedregal do que partín –un autodespido e a perspectiva de dous anos no paro –os prados húmidos recachados de flores lilas e brancas e amarelas que atravesei –moitas lecturas, moito remexerme no asento, moitos parágrafos fallidos, moitas ideas sen forma. E vós comigo, vell@s coñecid@s amig@s deste blog, fostes apañando o resultado desta viaxe intelectual que acabou nuns cantos post e nunha tese.
E agora xa, véndome tan preto do obxectivo, superados todos os perigos, esquecidos os medos, sinto, como senten todos os viaxeiros despois de que se pon o sol, que o ritmo baixa e cómpre buscar un aconchego para a noite.
2 comentários:
Pois moitísimo ánimo agora que falta nada.
Boh!
Enviar um comentário